Είναι κοινό μυστικό ότι η αστική τάξη και τα επιτελεία της ανησυχούν για τις εξελίξεις στο πεδίο της οικονομίας και τις σοβαρές διεργασίες που γίνονται στο κίνημα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Και είναι απόλυτα λογικό από τη σκοπιά των συμφερόντων τους, να μετράνε τον αντίπαλό τους, το λαό και το κίνημά του, σε κάθε βήμα του, ξέροντας και έχοντας γνωρίσει διαχρονικά από πρώτο χέρι τη δύναμή του. Σήμερα έχουν ένα λόγο παραπάνω να ανησυχούν. Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τις ανατροπές και τη ραγδαία υποχώρηση του εργατικού κινήματος, στην Ελλάδα αναπτύσσεται με χαρακτηριστική σταθερότητα και συνέπεια ένας ισχυρός ταξικός συνδικαλιστικός πόλος με μπροστάρη το ΚΚΕ. Η σφραγίδα του είναι εμφανής στους εργατικούς αγώνες, στο περιεχόμενο και το δυνάμωμά τους. Αλλά κυρίως στην προοπτική που ανοίγεται για την εργατική τάξη, για τα συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες της.

Τι είναι αυτό που τους τρομάζει; Είναι το γεγονός ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αρνείται να ενσωματωθεί στην κυρίαρχη λογική που θέλει τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους συνομιλητές και συνοδοιπόρους του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Πολύ περισσότερο, τους ανησυχεί το γεγονός ότι η στρατηγική του ταξικού κινήματος έχει συμβάλει καθοριστικά στην απαξίωση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δυσκολεύονται να παίξουν το ρόλο που έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες άλλων χωρών στην ενσωμάτωση και τελικά την ήττα του εργατικού κινήματος.

Επειδή το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δεν τα «βάζουν στο χέρι», δεν έχουν άλλη διέξοδο από το να λοιδορήσουν, να συκοφαντήσουν, να προσπαθήσουν να απαξιώσουν και τελικά να καταστείλουν το ταξικό εργατικό κίνημα. Γι' αυτό τα ολοσέλιδα άρθρα για τη ζημιά που δήθεν κάνει στον τουρισμό το αντιπάλεμα του καμποτάζ από το ΠΑΜΕ και τους ναυτεργάτες, ή τα πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη. Γι' αυτό και οι βαθυστόχαστες «αναλύσεις» στρατευμένων δημοσιολόγων και «καθηγητών» Πανεπιστημίου, κονδυλοφόρων του αστικού Τύπου, με τον έναν να προσπαθεί να πείσει ότι ο συνδικαλισμός είναι - ούτε λίγο ούτε πολύ - κομματική διαστροφή ενάντια στο κοινωνικό σύνολο και με τον άλλο να επιχειρεί να ταυτίσει την υπεράσπιση του δίκιου της εργατικής τάξης με τον κάθε λογής θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Προστάτες του συστήματος και υπέρμαχοι της κρατικής βίας κατά του λαού, προσπαθούν να διαμορφώσουν ψυχολογία αποστροφής των εργαζομένων στο ταξικό κίνημα, χαρακτηρίζοντας «κουλτούρα βίας» την υπεράσπιση των αγώνων, αυτοί που τρομοκρατούν πολύμορφα και καθημερινά τους εργάτες.

Δεν κρύβουν τα λόγια τους, ούτε το σκοπό τους. Η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ και η απήχηση που αυτή συναντά στο εργατικό κίνημα είναι αυτό που τους ανησυχεί. Ξέρουν ότι η δεδομένη λαϊκή αγανάκτηση, αν συναντηθεί με τη στρατηγική του ΚΚΕ, μπορεί να τους σαρώσει. Τους ενοχλεί που το ΠΑΜΕ βάζει τον πήχη πολύ ψηλότερα από την οικονομική πάλη, τη διαπραγμάτευση για το πόσα θα χάσει η εργατική τάξη. Δεν μπορούν να καταπιούν το γεγονός ότι στους καθημερινούς αγώνες το ταξικό κίνημα «ζυμώνει» την προοπτική της ριζικής αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, για να δουλέψουν τα μέσα παραγωγής χωρίς καπιταλιστές. Η προοπτική αυτή είναι που τους τρομάζει, ξέροντας πως ιστορικά δεν είναι στο χέρι τους να την αποτρέψουν.