Πέντε εντελώς διαφορετικές ταινίες και περιέργως πώς μόνο μία εξ αυτών αμερικάνικη, εκείνη βέβαια του τρόμου. Νέες παραγωγές, που δε φέρνουν όμως τίποτα το καινούριο, ούτε κι έχουν κάτι καινούριο να πουν. Αναμασούν τα ήδη αναμασημένα. Και φυσικά είναι άξιο απορίας πώς όλες αυτές οι τραγικές ανατροπές που δε συμβαίνουν μόνο στα μέρη μας αλλά σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, το ακούμε και το βλέπουμε, μας παραπονιούνται καθημερινά στο τηλέφωνο οι ξένοι φίλοι. Η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανασφάλεια, η ανεργία, η διάλυση των υπολειμμάτων του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους(;) η γενική ασφυξία που επεκτείνεται ραγδαία έχουν χτυπήσει κόκκινο. Καλά, πού βρίσκονται οι λεγόμενοι δημιουργοί, οι αποκαλούμενοι πνευματικοί άνθρωποι; Πού ζουν αυτοί, σε ποιες - εκτός κόσμου - γειτονιές; Πώς είναι δυνατόν τώρα να αισθάνονται ότι έχουν την πολυτέλεια να συνεχίζουν να επιδίδονται μανιωδώς σε διαρκή ομφαλοσκόπηση; Εδώ παίζεται ρώσικη ρουλέτα η ίδια η ζωή. Η ζωή όλων... Ακριβώς όπως έλεγε ο τίτλος εκείνης της καταπληκτικής ταινίας του Ταβερνιέ «Rien que la vie!...» Τίποτα πάνω (και πέρα) απ' την ζωή!...