Το θέμα «πολιτικός πρόσφυγας» στην Ελλάδα - όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να «ξεχάσουν» - είναι μια ...βαλίτσα που έρχεται από πολύ μακριά και που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα πάει ακόμα μακρύτερα. Χώρα συνηθισμένη να «εξάγει» τις προηγούμενες δεκαετίες πρόσφυγες - ως αποτέλεσμα των πολιτικών διώξεων στο εσωτερικό της (εμφύλιος και χούντα) - καλείται σήμερα να ανοίξει τις αγκάλες της και να προστατεύσει κυνηγημένους ανθρώπους (κυρίως από τη γειτονική Τουρκία). Πόσο, όμως, οι αγκάλες αυτές είναι ανοιχτές για τους κατατρεγμένους γείτονές μας; Κατά πόσο η Ελλάδα εφαρμόζει ή αγνοεί τις διεθνείς συμβάσεις, που έχει επικυρώσει - όπως, π.χ., η Συνθήκη της Γενεύης του 1951 - αλλά και το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής εθνότητας; Και, τέλος, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα τι επιπτώσεις έχει - θετικές ή αρνητικές - στη ζωή (με την κυριολεκτική σημασία του όρου) αυτών των ανθρώπων;

«Το πολιτικό άσυλο στις μέρες μας έχει σχεδόν καταργηθεί»! Κι αν κανείς σταθεί καχύποπτα απέναντι σ' αυτήν τη φράση - παρμένη από την πέμπτη ενότητα της διακήρυξης της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη» - έρχονται τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης να επιβεβαιώσουν το παραπάνω - σχεδόν - απόλυτα.

Με το σταγονόμετρο...

Σύμφωνα, λοιπόν, μ' αυτά τα στοιχεία, κατά τα τελευταία πέντε έτη, οι αιτήσεις πολιτικού ασύλου από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχαν ως εξής: Το 1995 υπήρξαν 1.312 αιτήσεις, 831 εξετάστηκαν και 203 άτομα αναγνωρίστηκαν (ποσοστό αναγνώρισης 24,4%). Το 1996 έγιναν 1.572 αιτήσεις, 634 εξετάστηκαν, 139 αναγνωρίστηκαν (22%). Το 1997 έγιναν 4.376 αιτήσεις, 2.357 εξετάστηκαν, αναγνωρίστηκαν 130 άτομα (5,5%), το 1998 υπήρξαν 2.953 αιτήσεις, 3.904 εξετάστηκαν και μόλις 156 αναγνωρίστηκαν (4%). Οσο για το 1999, οι αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου ήταν 1.528, 1.716 εξετάστηκαν και 146 αναγνωρίστηκαν (8,5%), ενώ το πρώτο 9μηνο του 2000 (Ιανουάριος - Σεπτέμβριος) έγιναν 2.145 αιτήσεις και αναγνωρίστηκαν μόλις οι 169. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι και το παρακάτω νούμερο: Από το 1980 έως και τις 31 Δεκέμβρη του 1999 - τα στοιχεία εξακολουθούν να είναι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης - «ο συνολικός προσφυγικός πληθυσμός στην Ελλάδα έφτανε τα 6.291 άτομα». Τι σημαίνει αυτό ουσιαστικά; Οτι εδώ και 19 χρόνια η προσφυγική ιδιότητα έχει αναγνωριστεί μόλις και ούτε σε 6.500 άτομα!

Τα παραπάνω στοιχεία απαντούν στα ερωτήματα που θέσαμε στον πρόλογο. Οχι, οι αγκάλες αυτής της χώρας κάθε άλλο παρά ανοιχτές είναι για τους πολιτικούς πρόσφυγες, όταν το ποσοστό αναγνώρισης, από 24,4% το '95, έφτασε στο 4% το '98. Κι όταν το αντίστοιχο ποσοστό στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένει εδώ και χρόνια σταθερά στο 14% (μέσος όρος). Ναι, η κυβέρνηση με το «έτσι θέλω» και χρησιμοποιώντας με όποιους αντιδημοκρατικούς τρόπους θέλει τους μηχανισμούς της (κυρίως την αστυνομία) παραβιάζει κατάφωρα, όχι μόνο τις διεθνείς συμβάσεις και το ελληνικό Σύνταγμα, αλλά και τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί όταν το υπουργείο παραδέχεται πως απ' το 1994 έως και σήμερα έγιναν πάνω από δύο εκατομμύρια απελάσεις, τότε μπορεί κανείς με ήσυχη τη συνείδησή του να της καταλογίσει πως ουσιαστικά η ελληνική κυβέρνηση στέλνει στο απόσπασμα ανθρώπους! Γιατί απέλαση για έναν αντιφρονούντα Τούρκο ή για έναν αντικαθεστωτικό Κούρδο σημαίνει φυλακή, βασανιστήρια, ακόμα και θάνατο. Για να μην μιλήσει κανείς για τις συνθήκες σύλληψής τους, κράτησής τους κλπ. Ετσι, το νέο ερώτημα που προκύπτει είναι: «Τέλος στη χορήγηση πολιτικού ασύλου;». Πρόκειται μάλλον για ερώτημα, στο οποίο οι απαντήσεις περισσεύουν...