Ηρθε στην Ελλάδα στις 28 Ιουνίου του 1994. Πέρασε από την Αλικαρνασσό (Μπουντρούμ), όπου ζούσε μέχρι τότε, στην Κω. Επέλεξε να μην έρθει στη χώρα μας με τους συνήθεις τρόπους - πληρώνοντας, δηλαδή, κάποιον δουλέμπορο με κάμποσες χιλιάδες δολάρια. «Αγόρασα με λιγότερα λεφτά ένα βαρκάκι, καλοκαίρι ήταν, πέρασα με ευκολία απέναντι», λέει χαρακτηριστικά. Μόνο που από κείνη τη στιγμή ό,τι θα ακολουθούσε μόνο εύκολο δε θα 'ταν...

Βρίσκεται στην Ελλάδα για περισσότερο από έξι χρόνια ως πολιτικός πρόσφυγας. Κι αυτό γιατί οι λόγοι που τον ανάγκασαν να φύγει απ' την πατρίδα του, την Τουρκία, δεν ήταν οικονομικοί. «Είχα πολύ καλή δουλιά, έβγαζα αρκετά καλά λεφτά, δούλευα ως σερβιτόρος σε διάφορες επιχειρήσεις και ξενοδοχειακές μονάδες. Αλλωστε οι γονείς μου, τα τρία αδέλφια μου, οι φίλοι μου είναι όλοι πίσω. Αρα, δεν είχα κανέναν λόγο να φύγω», λέει ο 28χρονος Ισμαήλ Γκέρεν. Οταν, όμως, ήρθε η στιγμή να παρουσιαστεί και να καταταγεί στον τουρκικό στρατό, αρνήθηκε. «Δεν μπορούσα να υπηρετήσω τους σκοπούς ενός φασιστικού καθεστώτος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κυνηγούσα και θα βασάνιζα φίλους και συντρόφους μου. Επρεπε, λοιπόν, να φύγω».

Γιατί, όμως, επέλεξε την Ελλάδα, απ' τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχεται πως ήξερε πολύ καλά πριν φύγει απ' την πατρίδα του πως εδώ πολιτικό άσυλο δίνεται με το ...τσιγκέλι; «Ο πρώτος λόγος είναι ότι απ' την Αλικαρνασσό πάρα πολλοί άνθρωποι είχαν έρθει στην Ελλάδα ως οικονομικοί πρόσφυγες. Οι πληροφορίες που είχα για τους ανθρώπους στη χώρα σας ήταν πάρα πολύ καλές. "Φιλόξενοι και καλοί", έλεγαν όλοι. Ο δεύτερος λόγος ήταν πως στην Ελλάδα βρίσκονταν πάρα πολλοί συμπατριώτες μου, και για μένα, που δεν ήξερα τη γλώσσα, αυτό το θεωρούσα πολύ σημαντικό. Και ο τρίτος λόγος ήταν ότι η Ελλάδα ήταν το κοντινότερο σημείο, για ν' αγγίξω την ελευθερία, έτσι όπως εγώ την ένιωθα», απαντά ο Ισμαΐλ.

Ωστόσο, απ' τη στιγμή που πάρθηκε και υλοποιήθηκε αυτή η απόφαση, τα πράγματα δεν ήρθαν, όπως, ίσως, τα περίμενε. Εφυγε αμέσως από την Κω και έφτασε στην Αθήνα. Περιπλανήθηκε κάμποσο στους δρόμους της πρωτεύουσας, όταν συνάντησε κάποιους συμπατριώτες του, που του είπαν να πάει στο Λαύριο. Εφτασε εκεί, έμεινε για κάποιους μήνες στον - ο θεός να τον κάνει - προσφυγικό καταυλισμό του Λαυρίου και σχεδόν αμέσως, στις 12 Ιουλίου 1994, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής κατέθεσε αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου. «Με είχαν δύο ώρες και με ανέκριναν. "Γιατί ήρθες εδώ;", "Τι έκανες εκεί που ήσουν;", "Ποιος σε κυνηγάει;", "Γιατί θέλεις να μείνεις στην Ελλάδα;" και άλλα πολλά. Τέλος πάντων, απάντησα σε όσα με ρώτησαν και μετά από 15 μέρες έλαβα ένα χαρτί, όπου μου έλεγαν πως η αίτησή μου απορρίπτεται, γιατί δεν μπορώ να αποδείξω πως όντως κινδυνεύει η ζωή μου»...

Οι προσπάθειες του Ισμαΐλ δε σταμάτησαν εδώ. Προς τα τέλη του Αυγούστου του '94, ξαναπηγαίνει στο τμήμα και καταθέτει εκ νέου αίτηση. «Γιατί επιμένεις, αφού δε θα το πάρεις το άσυλο;», του είπαν ξεκάθαρα οι αστυνομικοί του Τμήματος Λαυρίου. «Επιμένω γιατί είναι κάτι που το δικαιούμαι», ήταν η απάντηση του νέου. Ισως και το συγκεκριμένο περιστατικό να ήταν η αιτία γι' αυτή τη φράση που του ήρθε - λίγες μέρες αργότερα - στον καταυλισμό: «Σε εφτά μέρες από σήμερα πρέπει να εγκαταλείψεις τη χώρα», ήταν το τελεσίγραφο, που συνοδευόταν φυσικά από την απόρριψη και της δεύτερης αίτησής του.

Ο Ισμαΐλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, όχι τη χώρα, αλλά τον καταυλισμό. Μέχρι και το 1996, γύρναγε σε διάφορες περιοχές της χώρας, παράνομος, αλλά αποφασισμένος να μην παραδοθεί στην απελπισία του. Πήγε στην Κρήτη, όπου δούλευε στις ελιές και στα αμπέλια, κι έμενε στα σπίτια που παρείχαν στους εργάτες τους οι Κρητικοί. Μετά έφυγε από κει και πήγε στην Πάρο, δούλεψε μαζί με άλλους τέσσερις συμπατριώτες του επίσης σε γεωργικές εργασίες και απ' το Σεπτέμβρη του '96 μένει πλέον μόνιμα στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα, δουλεύει σε οικοδομή ή σε άλλες δουλιές του ποδαριού, μένει σ' ένα διαμέρισμα μαζί με άλλους πέντε και κυκλοφορεί στους δρόμους προσέχοντας πάντα το ...κακό συναπάντημα.

«Η αλήθεια είναι ότι πλέον γνωρίζω τους ανθρώπους της Ασφάλειας και ξέρω να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Αλλά, όπως και να το κάνεις, η ζωή μου, είναι ζωή κυνηγημένου», μονολογεί ο Ισμαΐλ. Χωρίς να το βάλει κάτω, πριν ένα χρόνο περίπου, έκανε εκ νέου αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου, αυτή τη φορά στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης. «Το ήξερα απ' την αρχή πως και πάλι το "όχι" τους θα εισέπραττα». «Τι σημαίνει, Ισμαΐλ, να ζεις σε μια χώρα χωρίς πολιτικό άσυλο;», ρωτάμε. «Φόβος και ανασφάλεια σε μόνιμη βάση. Πέρα απ' αυτό όμως, η έλλειψη ασύλου δημιουργεί κι άλλες δυσκολίες. Για παράδειγμα, μου είναι αδύνατον να ενοικιάσω σπίτι, να μείνω μόνος. Μένουμε πέντε μαζί, ο ένας έχει άσυλο (αυτός που το νοικιάζει) και οι υπόλοιποι είμαστε παράνομοι. Είναι, ας πούμε, αδύνατον να ανοίξω τραπεζικό λογαριασμό, να κολλήσω ένσημα στη δουλιά μου, να έχω ιατρική περίθαλψη. Η έλλειψη του ασύλου, ουσιαστικά, μας στερεί βασικά μας δικαιώματα. Νιώθουμε σαν φαντάσματα», είναι οι τελευταίες κουβέντες του 28χρονου Τούρκου.