Εγώ ξέρω, μόνον, ποιος έσπρωξε τον Σφηνιά!.. Εγώ, επίσης, ξέρω ποιος ευθύνεται για την υπόθεση της βασιλικής περιουσίας. Και ξέρω, ακόμα, πού βρίσκονται τα κλεμμένα, που βγήκαν λαθραία από το Τατόι. Οπως γνωρίζω, και είμαι ο μοναδικός που γνωρίζω, ποιος είναι ο ένοχος, για την κατάντια του Χρηματιστηρίου! Ποιος τάιζε σκατά τις αγελάδες και τρελάθηκαν. Ποιος θα αγοράσει την Ολυμπιακή. Ποιος θα πουλήσει τον ΟΤΕ. Ποιος θα...

Δε θέλω να προχωρήσω, ε!.. Ολοι αυτοί που βγαίνουν στα παράθυρα και φωνάζουν είναι πληρωμένοι ντελάληδες, σας το λέω: Ο πραγματικός ένοχος, που μόνον εγώ γνωρίζω, αυτός που τους κατευθύνει - με τη δική σας ενοχή - μένει στο απυρόβλητο. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πραγματικά - και μεταφορικά - στο σκοτάδι. Χωμένος βαθιά στη γη. Δίπλα στα σκουλήκια και τους υπονόμους. Παρέα με τα ποντίκια και τα κάτουρα των σκύλων. Ενα χαμίνι του κερατά...

Μα στ' αλήθεια δεν καταλαβαίνετε πως σας εμπαίζουν; Στραβοί είστε και δε βλέπετε τον πραγματικό ένοχο; Πώς μπορεί, ρε, οι εφοπλιστές να βουλιάζουν τα καράβια; Την περιουσία τους θα πνίξουν; Γιατί, ρε, με τις άδικες κατηγορίες σας τους οδηγείτε στην αυτοκτονία; Πόσες οικογένειες τρώνε ψωμί από τα χέρια τους, δεν ακούσαστε τον κ. Αγούδημο; Μπορεί, ρε, η μια μεγαλοεταιρία, να δαγκώνει το λαιμό της άλλης; Μια οικογένεια είναι, ρε, οι πλούσιοι. Μαζί τρώνε, μαζί πίνουν, μαζί διασκεδάζουν, μεταξύ τους παντρεύονται..., γιατί να αλληλοσκοτωθούνε;

Αυτός που έχει να κερδίσει από αυτή την αλληλοκαταστροφή, από αυτή την αλληλοεξόντωση, είναι αυτό το χυδαίο άτομο της οδού Αριανίτου. Αυτός ο σκοτεινός τύπος, που σας έλεγα. Ο πραγματικός ένοχος δηλαδή, για όλα τα δεινά της πατρίδας μας. Αυτός ο μπαγάσας, που περνάει τις περισσότερες ώρες του ξαπλωμένος πάνω σε ένα άθλιο κρεβάτι, παριστάνοντας τον ανήμπορο και κοιτάζοντας - για να μας πείσει - συνεχώς το ταβάνι. Αυτός που παριστάνει τον άρρωστο και όλο βήχει. Αυτός που για να μας ξεγελάσει διάλεξε αυτό το άθλιο - και αφώτιστο - υπόγειο για σπίτι του. Αυτός που τάχα μου δεν τον νοιάζει ο ήλιος και γι' αυτό βγαίνει μόνον τα βράδια... Και βγαίνει, πάλι τάχα μου, να ψάξει - δήθεν - στα σκουπίδια. Γιατί, ρε, δεν πάει σε μια μπουτίκ να ψωνίσει, όπως κάνει ο κύριος Παναγόπουλος, ο κύριος Βαρδινογιάννης, όπως κάνουν όλοι οι - σοβαροί - εφοπλιστές; Γιατί παίρνει ό,τι άθλιο πετάνε οι άλλοι; Και γιατί, ρε, περπατάει αργά και κουρασμένα; Οταν χορεύει τα βράδια με τους αρουραίους, εκεί γιατί γίνεται σβέλτος; Εκεί, γιατί αρπάζει το παπούτσι του και το πετάει σαν έφηβος; Δε θέλω να συνεχίσω, ε...