Φοβάται πολύ ο Θανασάκης. Ακούει τον πρωθυπουργό να λέει «η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού» και τρέμει σύγκορμος. Βλέπει το ύφος του υπουργού Εργασίας όταν δηλώνει «ξεχάστε όλες τις κατακτήσεις» και τον λούζει κρύος ιδρώτας. Πανικός τον έπιασε σαν διέκρινε «χαμόγελο ειρωνείας» στα χείλη του Ολι Ρεν, την ώρα που ευχόταν στους Ελληνες «καλό κουράγιο». Πιο πολύ τον φοβίζουν οι δημοσιογράφοι. Οταν ο Πρετεντέρης τον κοιτάει βλοσυρά και λέει «όλοι φταίνε για το χάλι της Ελλάδας και όλοι θα πληρώσουν», η καρδιά του χτυπάει σαν γύφτικο νταούλι και πάει να σπάσει. Οταν η Κάτια Μακρή αραδιάζει τα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση, τονίζοντας πως «άλλη λύση δεν υπάρχει», του κόβεται η ανάσα και λυγίζουν τα γόνατά του. Προχτές βράδυ «τα 'χασε» με τον Χατζηνικολάου που ούρλιαζε μόλις ακούστηκε κάτι για τον Βγενόπουλο. Τα ίδια παθαίνει και το πρωί ακούγοντας τους Καμπουράκη - Οικονομέα να αναφωνούν «χανόμαστε», τον Παπαδάκη και τον Αυτιά να φωνάζουν «τετέλεσται».

Δημόσιος υπάλληλος ο Θανασάκης. Μόνιμη δουλειά και «βρέξει χιονίσει η καραβάνα θα γιομίσει». Ο μισθός του δεν είναι μεγάλος, αλλά δουλεύει και η γυναίκα του στο δημόσιο, οπότε με δυο μισθούς η οικογένεια «τα φέρνει βόλτα» κι ας είναι μεγάλες και συνεχώς διευρυνόμενες οι ανάγκες. Ο γιος σπουδάζει σε πανεπιστήμιο άλλης πόλης και θέλει πάνω από 800 ευρώ το μήνα για να πληρώνει νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο, εισιτήρια και να καλύψει τα αναγκαία προσωπικά έξοδα που έχει κάθε φοιτητής. Η κόρη είναι στην τελευταία τάξη του λυκείου, αλλά και γι' αυτή δεν πληρώνει λιγότερα, αφού εκτός από το φροντιστήριο, κάνει και «ιδιαίτερα» στα βασικά μαθήματα.

Ακουγε, ο Θανασάκης, πολλούς να λένε ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι βολεψάκηδες των κυβερνητικών κομμάτων, τεμπέληδες και γραφειοκράτες, που πληρώνονται από την τσέπη του λαού, μέσω της κρατικής φορολογίας και ζουν σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας». Βαριά η κατηγόρια, αλλά δεν τον πείραζε. «Εκανε τον Αλέκο», δεν έδινε σημασία, ενώ σε όποιους «του έμπαιναν στη μύτη», απαντούσε: «Μαγκιά μου και σε όποιον αρέσω». Ομως, οι πρόσφατες αποφάσεις για «ψαλίδι» στους μισθούς τον πείραξαν πολύ και εκεί που «τα χρειάστηκε» και «πήγε να σαλτάρει» ήταν όταν δήλωσε ο Πάγκαλος πως πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο.

Προχτές, ο Θανασάκης άκουσε τον Γ. Παπανδρέου να λέει στο υπουργικό συμβούλιο ότι βρήκε στο δρόμο ένα φτωχό εργαζόμενο που του είπε «για την πατρίδα και το μισθό μου να θυσιάσω». «Εγώ ήμουν αυτός», λέει στη γυναίκα του. Εκείνη τον κοιτάζει «κάπως» και του απαντά: «Δεν είσαι καλά, "βάρεσες μπιέλα". Ποιο μισθό να θυσιάσουμε που, σε λίγο, δε θα μας φτάνει για φαΐ; Να πληρώσουμε κι άλλα εμείς που μετράμε κάθε ευρώ και όχι αυτοί που κολυμπούν στο χρήμα; Θέλεις και τα λες, ή σου ξεφεύγουν;». «Μου φαίνεται πως δεν έχεις καταλάβει ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα», της είπε, κουνώντας βαριά το κεφάλι του. Δεν άντεξε και του μίλησε με θυμό: «Κι εσύ, αντί να βγεις στους δρόμους ν' αγωνιστείς, τρέμεις σαν το ψάρι, υποτάσσεσαι σαν το δούλο. Σε λυπάμαι, καημένε...».