Ενας νέος γύρος παζαριών βρίσκεται, ήδη, σε εξέλιξη στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς τα πέντε μόνιμα μέλη (Κίνα, Ρωσία, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) συζητούν την αμερικανο-γαλλική πρόταση για επιβολή σκληρότερων κυρώσεων στο Ιράν με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα. Παρά τις «σκληρές» δηλώσεις και τις απειλές, αναλυτές εκτιμούσαν ότι δεν είναι εύκολη η επίτευξη κοινά αποδεκτής απόφασης, καταρχάς διότι η Κίνα επιμένει στη διπλωματική οδό.

Η κινεζική στάση εξηγείται εύκολα. Αν η Κίνα εγκρίνει κυρώσεις, θα σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη δραστηριότητά τους στο Ιράν πολλές κινεζικές επιχειρήσεις και να μειωθεί η ποσότητα Ενέργειας με προνομιακούς όρους που η Κίνα προμηθεύεται από το Ιράν. Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία, για πρώτη φορά, δηλώνει έτοιμη να εξετάσει το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά του Ιράν, δηλώνοντας «ενοχλημένη από τις παλινωδίες της ιρανικής ηγεσίας». Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι τελικά θα συμφωνήσει στο «πακέτο» κυρώσεων που προωθείται. Αξίζει, πάντως, να υπενθυμιστεί ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία, παρά τις αντιδράσεις τους, είχαν ψηφίσει τους προηγούμενους γύρους κυρώσεων κατά του Ιράν.

Οπως, επίσης, αξίζει να θυμίσει κανείς ότι ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας και ο ΟΗΕ, γενικότερα, επιδεικνύει «σταθερό ενδιαφέρον» για το «χαρακτήρα» του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, δεν ασχολείται και τόσο με άλλες αποδεδειγμένα πυρηνικές στρατιωτικές δυνάμεις της ίδιας «ευαίσθητης» περιοχής, της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, όπως είναι το Ισραήλ, το οποίο ούτε έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων, ούτε έχει ποτέ συζητήσει ή δεχτεί επιθεωρήσεις για το πρόγραμμά του. Αυτή η μεροληπτική στάση αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι η ανησυχία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα σχετίζεται περισσότερο με το πώς θα ελεγχθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις το Ιράν, ως πηγή και δρόμος Ενέργειας, και ως πολύτιμος γεωστρατηγικός κόμβος, παρά με το χαρακτήρα της πυρηνικής του ενέργειας.

Από την άλλη, η στάση της ιρανικής ηγεσίας αποδεικνύει, επίσης, ότι το καθεστώς της Τεχεράνης επιδιώκει, αξιοποιώντας τις παλινωδίες του (τη μία δε συζητά το ενδεχόμενο εξαγωγής ουρανίου, την άλλη αποδέχεται να εξάγει, την επομένη ξεκινά διαδικασία εμπλουτισμού), να διαπραγματευτεί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την αναγνώρισή του ως περιφερειακής δύναμης. Παράλληλα, αξιοποιεί την «κόντρα» αυτή για «εσωτερική κατανάλωση», με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εσωτερική πολιτική αναταραχή, τόσο για να αποπροσανατολίσει τον ιρανικό λαό, όσο και για να έχει άλλοθι για καταστολή κάθε πραγματικά διαφορετικής φωνής.

Το βέβαιο είναι ότι σε αυτό το ιδιόμορφο «παζάρι» με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα ο μόνος χαμένος από την όποια εξέλιξη, είτε αυτή είναι μια περαιτέρω κλιμάκωση, ακόμη και σε σύγκρουση, μεταξύ Ιράν και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είτε είναι μια συμφωνία «λυκοφιλίας», θα είναι ο ιρανικός λαός, τα δικαιώματα του οποίου, φυσικά, και δεν απασχολούν κανέναν από τους εμπλεκόμενους σε αυτό το γαϊτανάκι.