Με την αισιοδοξία που δημιουργούν τα θετικά βήματα τα οποία συνεχίζονται στη δράση του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα, του ΠΑΜΕ, βήματα «σφραγισμένα» από τη σημαντική συμβολή και του κλάδου, ξεκινά την επόμενη Πέμπτη 21 Γενάρη και ολοκληρώνεται το Σάββατο 23 Γενάρη το 22^ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Συνέδριο που καλείται να δώσει νέα ώθηση στην οργάνωση των οικοδόμων και γενικά της εργατικής τάξης, ώστε να μην πληρώσουν οι εργάτες την κρίση, να δυναμώσουν οι αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, με πρώτο κρίσιμο σταθμό την απεργία στις 10 Φλεβάρη. Αλλά και ώστε, πάνω σε όσα η ίδια η καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει για τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, να δυναμώσει την πάλη για την ανάπτυξη που υπηρετεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού.

Η δράση που η Ομοσπονδία ανέπτυξε στο διάστημα από το προηγούμενο συνέδριο, ήταν σημαντική, πλούσια. Δράση θετική, όχι μόνο γιατί έβαλε σοβαρά εμπόδια στην ασυδοσία των μεγαλοκατασκευαστών και μεγαλοεργολάβων, βρέθηκε σταθερά στο πλευρό των οικοδόμων μέσα στους τόπους δουλειάς, πάλεψε επίμονα για το εισόδημα, την ασφάλεια, την υγεία των οικοδόμων και των οικογενειών τους. Κρίνεται θετική πάνω απ' όλα γιατί συνέβαλε στην οργάνωση και κινητοποίηση του κλάδου με προσανατολισμό και αιτήματα που ριζοσπαστικοποιούν συνειδήσεις, πολιτικοποιούν τους αγώνες, σπάνε, ξεμπροστιάζουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, αποκαλύπτουν την ανάγκη μαζικής εγκατάλειψης των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.

Με βάση αυτή την πλούσια πείρα, αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα συναντιούνται στην Αθήνα, προκειμένου να εκπροσωπήσουν με ευθύνη τους χιλιάδες συναδέλφους τους και να συμβάλλουν αποφασιστικά, ουσιαστικά στον προβληματισμό και στο σχεδιασμό της δράσης για το επόμενο διάστημα, σ' αυτή την κατεύθυνση: Πάλη με προσανατολισμό οι οικοδόμοι να αποσπούν μέτρα βελτίωσης της ζωής τους αλλά ταυτόχρονα να αντιπαλεύουν την πολιτική που, μέχρι να ανατραπεί οριστικά, θα απειλεί να πάρει πίσω τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.

Αλλωστε οι εξελίξεις στον κλάδο προσφέρονται για να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα το σύνολο της εργατικής τάξης. Είναι γεγονός ότι η πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας συνεχίζεται αμείωτα. Αυτό μεταφράζεται σε εκτόξευση της ανεργίας στον κλάδο, που σύμφωνα με εκτιμήσεις των συνδικαλιστών, φτάνει το 40%.

Την ίδια ώρα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ασφαλή στέγη ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Τα αδιέξοδα για όλο και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων είναι ασφυκτικά, καθώς πολλά νοικοκυριά είναι χρεωμένα για στεγαστικά δάνεια που έχουν πάρει. Τα ενοίκια που ανεβαίνουν κατακόρυφα σε συνδυασμό με τους πενιχρούς μισθούς και την ακρίβεια αναγκάζουν ζευγάρια με δύο ή τρία παιδιά να μένουν σε σπίτια 50 ή 60 τετραγωνικών μέτρων. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες από τις γειτονιές των Πατησίων, όπου περπατώντας κανείς στους δρόμους γύρω από την πλατεία Αττικής ή Βικτωρίας, μετρά μερικές μόνο από τις χιλιάδες οικογένειες μεταναστών που στοιβάζονται σε υπόγεια κάτω από το επίπεδο της γης, χωρίς επαρκή φωτισμό και αερισμό.

«Εντάξει, είναι και η κρίση τώρα» θα πει κάποιος. Είναι όμως όλοι χαμένοι; Οχι βέβαια. «Δε γίνεται να τα 'χουμε κι όλα λυμένα» ίσως πει κάποιος άλλος. Μα, η λογική λέει πως όσο αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος πρέπει να αυξάνεται και η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Την ίδια ώρα που ένας στους δυο οικοδόμους δε βρίσκει μεροκάματο και η σωματική και ψυχολογική υγεία χιλιάδων οικογενειών υπονομεύεται πολλαπλά από το χώρο και τις συνθήκες κατοικίας τους, τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στις Κατασκευές ωφελούνται πολλαπλά. Είναι σίγουρο ότι τα κέρδη τους δεν αποτυπώνονται μόνο στους ανοδικούς δείκτες που καταγράφονται σε περίοδο ανάπτυξης. Οπως σίγουρο είναι ότι οι πολυεθνικές που παρουσιάζουν ισολογισμούς με αρνητικό πρόσημο δεν είναι για λύπηση. Στην περίοδο της κρίσης, το μεγάλο ψάρι τρώει πολλά μικρά, η πίτα μοιράζεται σε λιγότερα αλλά μεγαλύτερα κομμάτια, με αποτέλεσμα όσοι κυριαρχήσουν να ξεσπούν με μεγαλύτερη επιθετικότητα ενάντια στην εργατική τάξη.

Ο οικοδόμος δεν είναι άνεργος επειδή σταμάτησαν οι ανάγκες του λαού σε κατασκευαστικά έργα. Αλλά γιατί, στο σύστημα όπου οι λαϊκές ανάγκες είναι εμπορεύματα, όλα είναι σχεδιασμένα για να κερδίζει ο εργοδότης και να χάνει ο εργάτης.

Είναι ενδεικτικό το εξής: στα «πηγαδάκια» που στήνουν οι οικοδόμοι στις πιάτσες και στα καφενεία συζητούν συχνά για κολοσσούς του κλάδου που έχουν αναλάβει μεγάλα δημόσια έργα σε βαλκανικές χώρες, χωρίς όμως να 'χει ανοίξει κανένα εργοτάξιο. «Γιατί; Αφού έτσι θα έβρισκαν μεροκάματο και τόσοι άνεργοι που αγωνιούν», αναρωτιούνται μερικοί. «Περιμένουν να πέσουν οι τιμές στα υλικά και τα μεροκάματα...» απαντούν κάποιοι άλλοι.

Δεν είναι μόνο η ανεργία, αλλά οποιοδήποτε πρόβλημα (και) του κλάδου, που επιβεβαιώνει ότι η σημερινή ανάπτυξη ενισχύει και προστατεύει τα κέρδη του κεφαλαίου με κάθε τρόπο.

Να πάρει κανείς τις εξελίξεις στην Κοινωνική Ασφάλιση;

• Τα ένσημα που πρέπει να έχει συγκεντρώσει ένας οικοδόμος ετησίως για να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανέβηκαν από 50 στα 70 και θα φτάσουν τα 80.
• Για άλλες παροχές, ανέβηκαν το 2009 στα 90 (από 80) και το 2010 θα ανέβουν στα 100.
• Ταυτόχρονα έχουν ανέβει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, αφού όσοι μπαίνουν στην οικοδομή από 1.1.1993 θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα 60 (από 58).

Δηλαδή, δε φτάνει που δεν μπορούν καλά - καλά να μαζέψουν όσα μεροκάματα χρειάζονται για να ζήσουν με αξιοπρέπεια, δε φτάνει που η ανασφάλιστη εργασία θερίζει, η πολιτική ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αντιμετωπίζει τους εργάτες ... «τιμωρώντας» τους κι από πάνω, λες και φταίνε αυτοί που δε βρίσκουν δουλειά, δημιουργώντας μεγαλύτερα εμπόδια ακόμα και για την εξασφάλιση μιας στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Κι όλ' αυτά συμβαίνουν στο όνομα των ελλειμμάτων των ταμείων, που βουλιάζουν επειδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες συμφωνούν να τζογάρονται τα αποθεματικά τους, με αποτέλεσμα μόνο το 2008 να έχουν χαθεί 3, 5 δισ. ευρώ. Των ταμείων που «για να μην καταρρεύσουν», όπως ισχυρίζονται τα επιτελεία της αστικής τάξης (επειδή - λένε - σύντομα οι συνταξιούχοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους) δημιουργείται η «ενεργός γήρανση». Οι ίδιοι δηλαδή που ευθύνονται για τα πάνω από 20 δισ. ευρώ που χρωστάνε Δημόσιο κι εργοδότες στα ταμεία, λένε ότι πρέπει ο οικοδόμος να ανεβαίνει στο μαδέρι μέχρι τα 65 και τα 70. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, γιατί συν τοις άλλοις οδηγεί σε τραγικά αποτελέσματα. Κάτι που επιβεβαιώνουν και τα θανατηφόρα «ατυχήματα» του κλάδου με θύματα οικοδόμους 65 και 70 ετών.

Να πάρει κανείς τι γίνεται με το ζήτημα της Υγιεινής και Ασφάλειας;

• Την τελευταία δεκαετία οι νεκροί του κλάδου από εργατικά «ατυχήματα» έφτασαν τους 600.
• Το 2009 μόνο τα θανατηφόρα «ατυχήματα» που έχουν καταγραφεί έφτασαν τα 30.
• Είναι αμέτρητοι οι σακατεμένοι που δεν μπορούν να ξαναδουλέψουν. Αρκετοί - ειδικά μετανάστες - που καταλήγουν άποροι και συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα «παντοπωλεία της αγάπης» και τις εκδηλώσεις φιλανθρωπίας που διοργανώνει η πλουτοκρατία για να κρύψει την εγκληματική πολιτική της, την ίδια που τσακίζει καθημερινά τη ζωή και την υγεία χιλιάδων εργαζομένων. Αλλά, μετά, τους μοιράζει «ανθρωπιά»...

Ταυτόχρονα, η φθορά της υγείας των οικοδόμων (και γενικά των εργαζομένων) δεν είναι δείκτης που μετριέται μόνο με τα «ατυχήματα». Τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούν δεν ελέγχονται ως προς τις επιδράσεις που έχουν στην υγεία των εργαζομένων. Κι αν ακόμα ελεγχθούν, τι θα βαρύνει στη «ζυγαριά» του εργοδότη; Το φτηνότερο υλικό ή η προστασία του εργάτη; Ποιος εγγυάται π.χ. στους οικοδόμους που δουλεύουν σε κτίρια κατασκευασμένα με αμίαντο (καρκινογόνο υλικό) ότι έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας;

Ακόμα παραπέρα: Αν σε ένα εργοτάξιο, υπάρχουν όλα τα απαραίτητα δίχτυα προστασίας, ο οικοδόμος πρέπει να μείνει ικανοποιημένος; Γιατί, σε μια εποχή που ο άνθρωπος έχει φτάσει να ερευνά την ύπαρξη νερού και ζωής σε άλλους πλανήτες, να πρέπει ο μπογιατζής ή ο οικοδόμος να ανεβαίνει στα 15 και 20 μέτρα ύψος για να δουλέψει; Γιατί να μην ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος με κάθε τρόπο, με την αξιοποίηση της τεχνολογίας;

Τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό. Οσο βαθαίνει ο προβληματισμός και ο εργάτης αντιστοιχεί την απαιτητικότητά του στον πλούτο που παράγει η τάξη του, τόσο περισσότερο θα συνειδητοποιεί τη δύναμή του. Θα ενισχύεται η πάλη για το σήμερα και το αύριο. Θα αποκτά προοπτική η οργάνωσή του.