Καμία μεθόδευση του κεφαλαίου και των υπηρετών του δε θα εμποδίσει τις ταξικές δυνάμεις να πάρουν νέες πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των εργατικών αναγκών

Πρόκειται για πρωτόγνωρη επίθεση, τόσο ως προς το βάθος, την έκταση και ένταση των αντεργατικών ρυθμίσεων, για να στηριχθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, ικανοποιώντας όλες τις αξιώσεις για ακόμα πιο φθηνό εργατικό δυναμικό, μαζί με νέες φιλοεργοδοτικές, φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις, όσο και ως προς τις δυνάμεις που συγκεντρώνονται, που επιστρατεύονται και συνασπίζονται για την υλοποίηση και τη στήριξη αυτής της αντεργατικής, αντιλαϊκής επέλασης. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να πάει χαμένο στην οργάνωση της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης και πριν από όλα του ταξικού κινήματος γιατί κάθε ώρα που περνά λειτουργεί σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Η εργατική τάξη, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, των ταξικών της οργανώσεων, απάντησε στις 17 Δεκέμβρη και θα απαντήσει εκ νέου ανεξάρτητα από τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ. Η πείρα της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη δείχνει το δρόμο. Η πρόταση του ΠΑΜΕ σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που ελέγχει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την κήρυξη απεργίας στις 11 Φλεβάρη 2010, στόχευε και στοχεύει να διευκολύνει να απεγκλωβιστούν δυνάμεις που είναι καθηλωμένες από την αδράνεια, το συμβιβασμό αυτών των ηγεσιών και να μπουν στον αγώνα. Σε αυτό στοχεύει και η απόφαση για μετάθεση της απεργίας αντί στις 11 που είχε αρχικά αποφασιστεί στις 10 Φλεβάρη, μετά την απόφαση για απεργία που πήρε η ΑΔΕΔΥ.

Υπάρχει η πείρα του παρελθόντος, αλλά και σήμερα είναι φανερή η πρόθεση των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, αλλά και της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ να παρεμποδίζουν την ενιαία δράση της εργατικής τάξης, να κωλυσιεργούν, να αποπροσανατολίζουν και, σε όποιους αγώνες αναγκαστούν να προχωρήσουν, αυτοί να έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα, χαρακτήρα εκτόνωσης, να είναι άκαιροι χρονικά, ασυντόνιστοι, να είναι απροετοίμαστοι και κυρίως να καλλιεργούν στις γραμμές των εργαζομένων το κατασκεύασμα της λογικής της ταξικής συνεργασίας.

Η απόφασή τους στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε άλλες Ομοσπονδίες να αποφασίσουν απεργία στις 10 Φλεβάρη, η άρνησή τους για ενιαία απεργία και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα, αφού ενιαία είναι η επίθεση, οι διαρροές, ότι η ΓΣΕΕ προτίθεται να κηρύξει απεργία το τελευταίο 10ήμερο του Φλεβάρη, τις παραπάνω σκοπιμότητες υπηρετούν. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και όταν αρνείται κάθε κινητοποίηση, και όταν αποφασίζει κινητοποίηση, πάντα κινείται στη λογική της ταξικής συνεργασίας, στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, να μην ξεφύγουν οι αγώνες από τουφεκιές, πιστεύοντας ότι μπορούν με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσουν τον ταξικό προσανατολισμό των αγώνων.

Η πείρα από τις 17 Δεκέμβρη, με όλα τα νέα στοιχεία που εμπεριείχε, πρέπει να αξιοποιηθεί. Να αξιοποιηθεί με όλα της τα στοιχεία αναβαθμισμένα και κυρίως αυτό της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Οι αισθητήρες του συστήματος πιάνουν την αγανάκτηση που φουσκώνει. Πιάνουν το μήνυμα ότι λιγοστεύουν τα όρια αντοχής και ανοχής των εργαζομένων. Πιάνουν τις δυσκολίες που συναντά η χειραγώγηση, αλλά και οι ελιγμοί τους. Μέτρησαν πολύ σοβαρά το γεγονός ότι δεκάδες Σωματεία, όπου δεν είναι πλειοψηφία το ΠΑΜΕ, πήραν αποφάσεις για την απεργία στις 17 Δεκέμβρη και ότι αυτό είναι η πιο ουσιαστική πλευρά στη συσπείρωση νέων δυνάμεων με το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα.

Γι' αυτό και συγκεντρώνουν δυνάμεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, για να πείσουν ιδεολογικά και πολιτικά ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, ότι είναι μονόδρομος. Οτι είναι μεν σκληρά, αλλά είναι δίκαια και σε τελευταία ανάλυση ωφέλιμα για τους εργαζόμενους.

Τα μέτρα αυτά είναι άδικα, είναι ταξικά, είναι σε βάρος όλων αυτών που παράγουν τον πλούτο, και υπέρ όσων καρπώνονται παρασιτικά αυτόν τον πλούτο, γι' αυτό έχουν εξασφαλίσει και εξασφαλίζουν την υποστήριξη όλων των επιτελείων του συστήματος μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Τα μέτρα αυτά δεν επιδεινώνουν προσωρινά την ήδη άσχημη θέση των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά, αλλά σε βάθος χρόνου, γι' αυτό και έχουν κάθε συμφέρον και καθήκον να τα παρεμποδίσουν, να τα ματαιώσουν.

Ο τεράστιος πλούτος που παράγει η τάξη μας και που γίνεται κέρδος στα σεντούκια των καπιταλιστών αποδεικνύει ότι είναι υπερώριμοι οι αντικειμενικοί όροι, οι προϋποθέσεις για την πλέρια, την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών οικογενειών.

Είναι ανάγκη να ωριμάσει και ο υποκειμενικός παράγοντας που θα κάνει μπορετή αυτήν την ικανοποίηση. Και μια βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι, μαζί με την οργάνωση στο Συνδικάτο, τη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, την απομόνωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι εργαζόμενοι μαζικά να εγκαταλείψουν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, ως ενιαίο στοιχείο της αντεπίθεσής τους. Να δυναμώσει η εργατική τάξη το δικό της ενιαίο μέτωπο και μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες να κλιμακώσουν τον αγώνα τους με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες και όχι τις ανάγκες των μονοπωλίων. Και τη συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα καλούνται σήμερα να ζητήσουν τα ίδια τα Συνδικάτα από τα μέλη τους και από την εργατική τάξη συνολικά, γιατί σε αυτή την προοπτική υπάρχει ελπίδα.