1. Παρ' όλες τις θεολογικές διακηρύξεις της κυβέρνησης για τον παράδεισο που μας πλησιάζει με βήμα ταχύ, η καθημερινότης περί άλλα τυρβάζει. Αυτοσχεδιάζουμε, μπας και σωθούμε...

2. Ζητάνε πίστωση χρόνου. Με εξοργίζει η ευκολία με την οποία απαιτούν το χρόνο μας, λες και η ζωή μπορεί να περιμένει. Η κληρονομική τους άνεση μας γεννά το χειρότερο αίσθημα απέναντί τους.

3. Από τη στιγμή που το πολιτικό «έργο» είναι ακριβώς το ίδιο, για ποιο λόγο ν' αλλάξει ο θίασος;

4. Χωρίς ίχνος ευαισθησίας και εντιμότητας απέναντι στον εαυτό του, ο Νεοέλληνας το μόνο που καταφέρνει είναι να μιμείται τέλεια τον έξυπνο καν τον μάγκα.

5. «Κι εσύ, όταν ήσουν νέος σ' εκείνη την εποχή της αθλιότητας, τι έκανες;» Δε νομίζω ότι θα 'θελε κανείς ν' ακούσει αυτό το ερώτημα από το παιδί του.

6. Οι στωικοί πίστευαν πως η φωτιά η αιώνια μας έχει κυκλώσει. Δυστυχώς εμάς μας έχουν κυκλώσει τα ερπετά.

7. Λέει ο Νοβάλις: «Η ψυχή σαλεύει μόνο εδώ κι εκεί. Πότε επιτέλους θα κινηθεί ολόκληρη και πότε η ανθρωπότητα θ' αρχίσει να έχει συλλογική συνείδηση;».

8. Την καλύτερη απάντηση στο επίκαιρο ζήτημα του ρατσισμού που μας ταλανίζει δίνει ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος στην εθνοσυνέλευση της 24ης Σεπτέμβρη 1791: «Τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς τα δικαιώματα του ενεργού πολίτη στις αποικίες, κάτω από την κυριαρχία των λευκών; Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με κανέναν τρόπο, που δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε άμεσα ούτε έμμεσα τα πιο καίρια, τα πιο ιερά συμφέροντα της κοινωνίας στην οποία ανήκει. Είναι ένας άνθρωπος που τον κυβερνούν άρχοντες, στην εκλογή των οποίων δεν μπορεί να συμβάλει με κανέναν τρόπο, με νόμους, κανονισμούς και διοικητικές πράξεις που βαραίνουν συνεχώς πάνω του, χωρίς να έχει κάνει χρήση του δικαιώματος που ανήκει σε κάθε πολίτη, να επηρεάζει από τη μεριά του τις κοινωνικές συμβάσεις, σε ό,τι αφορά το ιδιαίτερο συμφέρον του. Είναι ένας άνθρωπος εξευτελισμένος, που η μοίρα του έχει αφεθεί στις ιδιοτροπίες, τα πάθη και τα συμφέροντα μιας ανώτερης κάστας. Αυτά λοιπόν τα αγαθά τα θεωρούν περιορισμένης σημασίας!».

9. Κι όμως, μέσα σ' αυτές τις αποτρόπαιες συνθήκες είναι επαναστατικό καθήκον να μην ξεχνάμε την ομορφιά. Εχει δίκιο ο Μέτερλινκ όταν γράφει: «Ακόμα κι οι πιο δυστυχείς και οι πιο στερημένοι έχουν, παρά τη θέλησή τους, στα κατάβαθα του είναι τους ένα θησαυρό ομορφιάς τον οποίο δεν μπορούν να μειώσουν. Το ζήτημα είναι απλώς ν' αποκτήσουν τη συνήθεια ν' αντλούν απ' αυτόν. Δεν πρέπει η ομορφιά να παραμένει μια γιορτή απομονωμένη μέσα στη ζωή, αλλά να γίνει καθημερινή γιορτή».