Mέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του αγωνιούσε και πάλευε για την τέχνη του, για τα δικαιώματα του κλάδου του, για τα προβλήματα του λαού. Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια από τη μέρα που έφυγε για πάντα ο σπουδαίος ηθοποιός, ο σπουδαίος άνθρωπος, ο αγαπημένος μας σύντροφος και συνοδοιπόρος, ο στρατευμένος καλλιτέχνης, ο Φοίβος Ταξιάρχης.

Ο Φοίβος Ταξιάρχης συνέδεσε τον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία με τον αγώνα για τον πολιτισμό και την τέχνη. Γνώριζε καλά πως για ν' αλλάξει η κοινωνία δε φτάνει ο αγώνας για το ψωμί, για το μεροκάματο. Πρέπει ν' αλλάξει και η συνείδηση, πρέπει οι εργαζόμενοι να γνωρίσουν την ιστορία τους, τη γλώσσα τους και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ηταν παρών σε όλους τους αγώνες. Εγινε μέλος του ΚΚΕ και υπέστη διώξεις. Από το 1947 που μπήκε στη Δραματική Σχολή, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική Σχολή, αναμείχθηκε με τους κοινωνικούς αγώνες. Ηταν σταθερά με το ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανταποκρίθηκε σε κάθε κάλεσμά του, υπερνικώντας ακόμη και τα προβλήματα υγείας. Ηταν πολλές φορές υποψήφιος στις εκλογές, πολιτικές και δημοτικές. Το παράδειγμά του θα συνοδεύει τους νέους κομμουνιστές, τους νέους καλλιτέχνες, κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται.

Τίμησε όσο λίγοι το θέατρο που λάτρεψε, με σπουδαίους ρόλους, σε σπουδαία έργα. Σίγουρα είχε βρει από νωρίς τον ορισμό του ηθοποιού, την ουσιαστική σημασία του. Αγωνίστηκε σε καιρούς δύσκολους για την τέχνη του, συμμετέχοντας σε ιστορικούς θιάσους. Βιογραφικό πλούσιο, αξιοζήλευτο. Βραβεία, διακρίσεις. Επιλογές με συνείδηση καλλιτεχνική. Οπως με συνείδηση στρατεύτηκε μέχρι το τέλος για το ρόλο του στην κοινωνία. Η φωνή του, το παράστημά του, η διακριτική σοφία του κατέκτησαν όσους τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν.

Ο Ταξιάρχης Κόλλιας, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Φοίβου Ταξιάρχη, γεννήθηκε το 1926, στην Καλοσκοπή Φωκίδας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό. Ηρθε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε πέντε τάξεις του Γυμνασίου. Την τελευταία τάξη την τελείωσε στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, το 1944, επειδή είχε φύγει ως παράνομος από την Αθήνα, λόγω της συμμετοχής του στην ΕΑΜική Αντίσταση. Το 1947 μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1949 προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο, αλλά διέκοψε την εργασία του, λόγω της στρατιωτικής θητείας του, μέχρι το 1951.

Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε με το ρόλο του Κινησία στη «Λυσιστράτη», από το «Θυμελικό θίασο» του Λίνου Καρζή. Το 1952 συμμετείχε στις πρώτες, μεταπολεμικές, «Δελφικές Γιορτές» που είχε καθιερώσει ο Αγγελος Σικελιανός, παίζοντας τους ρόλους «Κράτος» και «Ωκεανός» στον αισχυλικό «Προμηθέα δεσμώτη».

Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βασίλη Διαμαντόπουλου, Καρόλου Κουν, Κυβέλης, Μίμη Φωτόπουλου, Ν. Χατζίσκου και πολλών άλλων. Πολύχρονη και σημαντική ήταν η συνεργασία του με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρωταγωνιστούσε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη, που περιόδευε σε πολλές χώρες.

Υπήρξε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος του πρώτου εταιρικού θιάσου, «Αρμα Θεάτρου», τη λειτουργία του οποίου ανέστειλε η χούντα. Το 1976 δημιούργησε τον εταιρικό θίασο «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», ο οποίος ανέβασε δεκαπέντε άπαικτα νεοελληνικά έργα, που για διάφορους, πολιτικούς κυρίως, λόγους ήταν παραγκωνισμένα και αποσιωπημένα. Ετσι, είδαν για πρώτη φορά το φως της σκηνής τα έργα «Κολοκοτρώνης» του Β. Ρώτα, «Χάσης» του Δ. Γουζέλη, «Πιάνο - Καραγκιόζικα», «Ελληνικά νιάτα», «Γραμματιζούμενοι» του Β. Ρώτα, η διασκευή του Δ. Φωτιάδη στους «Μέναιχμους» του Πλαύτου με τίτλο «Ο κόσμος ανάποδα», «Ο Αζάρ» του Ν. Περγιάλη, «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ, «Πέρα από τον ίσκιο των κυπαρισσιών» του Γ. Ρίτσου, κ.ά. Στα περισσότερα είχε την ευθύνη της σκηνοθεσίας τους. Ο θίασος αυτός έπαψε να λειτουργεί το 1986 για οικονομικούς λόγους. Το πολυπρόσωπο αυτό συγκρότημα όπως και το προδικτατορικό «Αρμα Θεάτρου» είχαν ως δεύτερο κύριο στόχο τους να παρουσιάσουν υπεύθυνα τις παραστάσεις τους - άρτιες καλλιτεχνικά και τεχνικά - όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας, στους δήμους και τις κοινότητες, σε εργοστάσια, φοιτητικά και σχολικά αμφιθέατρα, αλλά και σε χωριά και πόλεις της χώρας μας.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές θεάτρου και λόγου και σκηνοθέτησε πολλά νεοελληνικά και ξένα έργα. Επαιξε σε αρκετές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Αρραβωνιάσματα», «Ουράνιο τόξο», κ.ά., καθώς και στο ελληνογιουγκοσλαβικό τηλεοπτικό οδοιπορικό κοινής παραγωγής «Πλάκα - Σκαρντάλιε».

Μετά τη μεταπολίτευση, με άλλους παλιούς και νέους προοδευτικούς ηθοποιούς, συμμετείχε στην κίνηση για την αποχουντοποίηση και ανασύσταση του ΣΕΗ. Μέχρι το 1971 δίδασκε στη Δραματική Σχολή Αθηνών, από όπου τον απέλυσαν λόγω ιδεολογίας.

Ελαβε μέρος στους επαγγελματικούς αγώνες του κλάδου του και εκλέχτηκε αρκετές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Διακρίθηκε με: Χρυσό μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο «Ελληνικό Θέατρο» του Λος Αντζελες, χάλκινο μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Ισραήλ, τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα της ΕΡΤ, μετάλλιο και δίπλωμα σε αναγνώριση της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση, κ.ά.

Επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα άρθρα του και έχει κάνει διαλέξεις για το θέατρο, τη θεατρική παιδεία, την καλλιτεχνική και πνευματική καλλιέργεια των ευρύτερων στρωμάτων του λαού.

Ο Φοίβος Ταξιάρχης θα είναι πάντα στις καρδιές μας γιατί ήξερε να τις ζεσταίνει, με το καθάριο βλέμμα του, με την ευγένειά του, τις σταράτες κουβέντες του, τη δύναμη της πίστης του, την άσβεστη ελπίδα του ότι αυτός ο κόσμος θ' αλλάξει, επειδή εμείς θα τον αλλάξουμε.