Κάθε πρόβλημα στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι για καλό των λαϊκών στρωμάτων στο βαθμό που κατανοούν ότι πράγματι δεν είναι όλοι οι ίδιοι, όχι γιατί άλλοι είναι διαφανείς κι άλλοι αδιαφανείς, αλλά γιατί πολύ απλά και οι πολιτικοί εκπροσωπούν διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Αυτή δεν είναι μια εύκολη πορεία συνειδητοποίησης, είναι όμως κάτι που συμβαίνει, είναι κάτι που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να αποτρέψει η αστική τάξη.

Οι ίδιοι που, όταν πρόκειται για το συμφέρον της αστικής τάξης καλούν σε εθνική ενότητα, είναι αυτοί που για να συντηρήσουν την εξουσία τους μοιράζουν τον κόσμο, προβάλλοντας κάθε φορά και όποια διαφορά είναι πρόσφορη. Πότε το διεφθαρμένοι - καθαροί, πότε το διαφανείς - αδιαφανείς, χτες το μουσουλμάνοι - χριστιανοί, κάθε μέρα το άνεργοι - εργάτες, πάντα κάτι που θα εξαφανίζει την ταξική διαφορά, θα μοιράζει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης και θα κρατά τις συνειδήσεις τους διαχειρίσιμες από την αστική τάξη.

Το δυστύχημα για την αστική τάξη είναι ότι οι άνθρωποι δε βιώνουν την πραγματικότητα ως θέαμα, αλλά σκληρά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, παντού όπου πασχίζουν για το μεροκάματο.

Κι εκεί, αργά ή γρήγορα βρίσκουν απέναντί τους και τον τραπεζίτη και τον πολιτικό του τραπεζίτη. Βρίσκουν απέναντι και τον εφοπλιστή και τον πολιτικό του εφοπλιστή. Βρίσκουν απέναντι και το μονοπώλιο που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους πολιτικούς που ισχυρίζονται ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι καλό, μπορεί να γίνει και καλύτερο με τροποποιήσεις.

Οταν η αστική τάξη αρχίζει το κλάμα για τη χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου είναι η στιγμή που ξεπερνά τον κροκόδειλο. Κλαίνε, δήθεν, γιατί έφυγε ο Χριστοφοράκος, όταν εξ αρχής γνώριζαν την εξέλιξη, όταν γνωρίζουν ότι ακριβώς έτσι θέλουν το πολιτικό σύστημα. Σταθερό απέναντι στη λαϊκή αμφισβήτηση, αλλά και ασταθές, για να μπορούν όποτε θέλουν να το αναμορφώνουν κατά το συμφέρον τους. Η συντήρηση της αστικής εξουσίας περιέχει και την κατά καιρούς «κάθαρσή» της.

Ο κόσμος ξέρει τι είναι οι θεσμοί, ποια τάξη υπηρετούν. Οπως ξέρει και η εξουσία τι γνωρίζει ο κόσμος. Γι' αυτό, οι αστοί καταφεύγουν διαρκώς και στο ρουσφέτι και στον εκβιασμό και στον μπαμπούλα του κομμουνισμού και στη λάσπη ενάντια στους κομμουνιστές. Μόνο που δεν μπορούν πάντα έτσι να σβήσουν την αδυσώπητη πραγματικότητα.

Οι εργάτες που απεργούν στου Παπουτσάνη ξέρουν τι εκπροσωπεί το αφεντικό τους και ποια κόμματα τον εκφράζουν. Οι νέοι εργαζόμενοι γνωρίζουν τι πάει να πει stage και κοιτάνε - και καλά κάνουν - με καχυποψία όσους τους λένε πως η Ευρωπαϊκή Ενωση που επιβάλλει τα stage είναι αυτή που θα γίνει ανθρώπινη. Οι άνθρωποι, που έχουν οικογένειες μεταναστών έξω, ξέρουν πως δε γίνεσαι μετανάστης για πλάκα, ξέρουν τι πάει να πει εκμετάλλευση του μετανάστη και δίκαια κοιτάνε ύποπτα τον Καρατζαφέρη, όταν μιλάει για προστασία από τους μετανάστες. Οπως επίσης κοιτάνε ύποπτα κι όσους παριστάνουν τον προστάτη του μετανάστη όχι σαν εργάτη αλλά σαν ιδιαιτερότητα.

Οσοι χωρίζουν τους εργάτες, πότε με τη θρησκεία, πότε με το χρώμα, πότε με την καταγωγή δεν μπορούν να παριστάνουν τους προστάτες. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που το κατανοούν οι ίδιοι οι μετανάστες που οργανώνονται στα ταξικά σωματεία. Εκεί όπου μόνο στοιχείο διαφοράς είναι η διαφορά με το αφεντικό.

Διά ταύτα, όσο οι αστοί και διάφοροι γύρω απ' αυτούς παίζουν με τη φωτιά, τόσο πρέπει να δυναμώνει η ταξική ενότητα. Κι αυτή η ενότητα έχει πολιτική έκφραση. Το μόνο κόμμα που στο DNA του έχει την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, το μόνο κόμμα που υπάρχει για να πάψουν να υπάρχουν οι εκμεταλλευτές. ΚΚΕ, λοιπόν και γι' αυτό.