«Οι μάνατζερ των επιχειρήσεων είναι άπληστοι, αφού στην καρδιά της κρίσης παίρνουν μεγάλους μισθούς».

«Οι πολιτικοί είναι άπληστοι, αφού την ώρα που ο κόσμος υποφέρει αυτοί παίρνουν μίζες».

Πού συμβαίνουν αυτά; Στο κενό. Αυτοί που βλέπουν ένα πρόβλημα ηθικής, δεν κάνουν καμιά αναφορά στο θερμοκήπιο. Ακόμα χειρότερα, ορισμένοι, όταν αναγκάζονται τελικά να μιλήσουν για το σύστημα, το ρίχνουν στην ανάλυση για την κακή ποιότητα που έχει το χόρτο στο γήπεδο. Οταν το ίδιο το γήπεδο είναι ένας βούρκος, που δεν μπορεί να παράγει παρά μόνο σαπίλα.

Διαβάζεις τα παράπονα στα έντυπα της αστικής τάξης, γιατί, λένε, δεν ανακοινώνουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα οικονομικά τους προγράμματα. Μα, εδώ δε λένε κουβέντα ούτε καν για την ΕΕ. Στην οποία, όλοι μαζί, μόλις «προχτές» αποφάσισαν λάστιχο όλες οι εργασιακές σχέσεις. Οπως, όλοι μαζί, έχουν αποφασίσει ότι η ντόπια γεωργική παραγωγή είναι άχρηστη, το ίδιο και η κτηνοτροφία. Οπως δική τους επιλογή ήταν το να μην υπάρχουν κρατικά ναυπηγεία, το ρεύμα να ελέγχεται από τις πολυεθνικές, το νερό επίσης και πάει λέγοντας.

Και αντί η συζήτηση, παραμονές ευρωεκλογών, να αφορά στο σύνολο της οικονομίας και για ποιον δουλεύει κάθε κόμμα, μιλάνε για κάποια σκάνδαλα.

Οταν μιλούν για την οικονομία, εννοούν το ταμείο τους. Οπως και το «έθνος», άλλο το δικό τους ταμείο κι άλλο το ταμείο των εργατών. Οταν ανησυχεί η «οικονομία», ανησυχεί η αστική τάξη, ή δείχνει πως ανησυχεί, για να ανησυχούμε οι άλλοι και να φέρει τη λύση που έχει ήδη έτοιμη, ή αυτήν που θα επιχειρήσει να επιβάλει. Εξάλλου το λένε μόνοι τους, και δεν τους ξεφεύγουν λόγια, κλίμα στρώνουν: «Το πολιτικό σύστημα πέθανε, ζήτω το πολιτικό σύστημα».

Διαβάζοντας τα ονόματα των αστικών εφημερίδων να τα μεταφράζεις σε διασύνδεση με διάφορα κέντρα και επιχειρήσεις, και, μάλιστα, τέτοιες που καθορίζουν τη πολιτική ζωή.

Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ δεν έχει να κάνει γενικά με κάποιον τσαμπουκά, αλλά επιλογή για άλλη πολιτική, για άλλη ζωή, άλλη οικονομία.

Οσο ο βούρκος αναδίνει πιο πολύ τη δυσοσμία του, τόσο αυτή η επιλογή, η επιλογή ΚΚΕ, αναδεικνύεται σε μονόδρομο για καθέναν, που, ενώ δε συμφωνεί με το σύνολο των θέσεων του ΚΚΕ, συμφωνεί, ωστόσο, ότι δεν πάει άλλο με την πολιτική που εφαρμόζουν εναλλάξ οι μέχρι τώρα κυβερνήτες, συμφωνεί ότι αυτός ο τόπος έχει δυνάμεις να πορευτεί διαφορετικά, μακριά από τη βασική αιτία που δημιουργεί τα προβλήματά του.

Εκεί, στρέφεται η συζήτηση, και μπορεί να γίνει. Να τη στρέφουμε και να την κάνουμε. Κι αυτό οδηγεί σε επικίνδυνη για το σύστημα προοπτική. Γι' αυτό πληθαίνουν τα ρεπορτάζ που θέλουν να πείσουν πως «ο κόσμος θα δείξει με την αποχή τη διαμαρτυρία του». Ετσι, που ό,τι δεν μπορεί να εξαγοραστεί - ενσωματωθεί, όπως συμβαίνει σε μαζική κλίμακα στα πανεπιστήμια, να καταστεί ακίνδυνο.

Τα πράγματα μπορούν να κινηθούν διαφορετικά. Τέτοιο σήμα μπορεί να σταλεί και αύριο, από την κάλπη των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών και αμέσως μετά από την ευρωκάλπη. Η αστική τάξη έχει μόνον έναν αντίπαλο να φοβάται. Μπορεί αυτός ο φόβος της να γίνει και τρόμος. Από μας εξαρτάται.