Ακούγοντας κανείς τον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δ. Παπαδημούλη να δηλώνει χτες στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αλφα» έμπλεος αγωνίας «τι θα γίνει με τον Μπαρόζο; Αυτός ο τύπος είναι επικίνδυνος, νεοφιλελεύθερος και λίγος. Είναι αποτυχημένος και ακατάλληλος...», δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: Τα προβλήματα του λαού και του τόπου θα λυθούν αν ο Μπαρόζο πάψει να είναι πρόεδρος της Κομισιόν; Ενα πρόσωπο, όσο καθοριστικής σημασίας κι αν είναι η θέση την οποία κατέχει, είναι ικανό από μόνο του να επηρεάσει καθοριστικά τα πράγματα στη μία ή στην άλλη κατεύθυνση; Γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει τον Μπαρόζο και την απομάκρυνσή του σε αιχμή του δόρατος της προπαγάνδας του μπροστά στις ευρωεκλογές;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δείχνει το δέντρο, με την ελπίδα ο λαός να χάσει απ' το οπτικό του πεδίο - και κυρίως απ' το πεδίο βολής του - το δάσος. Το δάσος, εντός του οποίου μπορεί να υπάρχει το δέντρο, το δάσος που ο ίδιος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του «ποτίζει». Ο Μπαρόζο υπάρχει επειδή υπάρχει η ΕΕ. Ο βηματισμός και η κατεύθυνση στην οποία πορεύεται έχουν χαραχτεί πολύ πριν απ' αυτόν απ' την τάξη που κάθε επίτροπος και σύμπασα η ΕΕ υπηρετούν. Ο Μπαρόζο δεν κάνει του κεφαλιού του. Οπως ολόκληρο το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, κάνει ό,τι ακριβώς πρέπει για να ανταποκρίνεται αυτό στο ρόλο του και την αποστολή του, τη διασφάλιση των συμφερόντων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Στοχοποιώντας τον πρόεδρο της Κομισιόν, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να μείνει στο απυρόβλητο η ίδια η ΕΕ. Και έτσι της προσφέρει τις καλύτερες των υπηρεσιών και μάλιστα σε μια περίοδο που ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν σ' αυτήν την αιτία της «χιονοστιβάδας» αντιλαϊκών αντεργατικών μέτρων που τους καταπλακώνει.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξεχνάει όσα δεν τον βολεύουν να θυμάται. Οπως ότι υπήρξαν πολλοί πριν τον Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν και έκαναν όλοι τα ίδια, κάποιες φορές και χειρότερα. Θέλει να ξεχνάει ποιος προήδρευε της Κομισιόν όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία από χώρες - μέλη της ΕΕ. Ηταν ο «κεντροαριστερός» Ρ. Πρόντι, 10ος πρόεδρος της Κομισιόν, αρχιτέκτονας όλων των αντεργατικών μέτρων και ειδικά της «Στρατηγικής της Λισαβόνας», υπό τη σημαία της οποίας οι δυνάμεις του κεφαλαίου εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση στην εργατική τάξη, αλλά και της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του «ευρωσυντάγματος» κ.ά. Ο οποίος ευδοκίμως υπηρέτησε τα μονοπώλια και απ' τη θέση του στη Κομισιόν και ως πρωθυπουργός της Ιταλίας όπου θα μείνει «αξέχαστος» για την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης στην Ιταλία και για το ότι συγκροτεί ομάδα «σοφών» για την ανατροπή του συστήματος πρόνοιας, καταθέτει το 1997 τον πιο σκληρό προϋπολογισμό λιτότητας μεταπολεμικά.

Αν όμως οι οπορτουνιστές θέλουν να ξεχνούν, ο λαός έχει χρέος απέναντι στη ζωή και τα δικαιώματά του να θυμάται και να κρίνει. Και κυρίως χρέος να κατακρίνει και με την ψήφο του όσους με φτηνούς αντιπερισπασμούς προσπαθούν να αποτρέψουν την προσοχή του απ' το κύριο. Απέναντί του δεν έχει έναν Μπαρόζο. Εχει μια τάξη, τη δική της ΕΕ, τους πολιτικούς της εκπροσώπους.