Ετσι, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση, οι κυβερνώντες για να δικαιολογήσουν τις επαχθείς για τους εργαζόμενους πολιτικές τους επικαλούνται τις υποχρεώσεις που υπάρχουν απέναντι στην ΕΕ, ενώ οι αντιπολιτευόμενοι υποστηρίζουν ότι οι όποιες επιλογές είναι αποκλειστικά των κυβερνώντων και καθόλου της ΕΕ.

Αν θα βάζαμε κουίζ ποιος λέει αλήθεια και έχει δίκιο, θα ήταν σαν να κλέβουμε εκκλησία, αφού σχεδόν οι πάντες πλέον γνωρίζουν ότι και οι δύο λένε ψέματα.

Λένε ψέματα, πρώτα και κύρια, επειδή και τα δύο κόμματα (μαζί τους και ο ΣΥΝ) έχουν συμφωνήσει και υιοθετήσει τη γενική στρατηγική της ΕΕ, όπως έχει ενσωματωθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σε άλλες αποφάσεις της ΕΕ. Λένε ψέματα, δεύτερον, επειδή όπως αποδεικνύεται στη ζωή, ο αντιπολιτευόμενος «ελέγχει» τον κυβερνώντα ακόμα και σε θέματα που τα δύο κόμματα έχουν ταυτόσημες θέσεις. Το παράδειγμα με τους φορολογικούς συντελεστές είναι από τα πιο αποκαλυπτικά. Η ΝΔ ασκούσε κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ενώ πριν βρεθεί στην εξουσία υιοθέτησε και εφάρμοσε το φορολογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και τώρα το ΠΑΣΟΚ ασκεί κριτική στη ΝΔ η οποία προσαρμόζει τη φορολογία του κεφαλαίου απόλυτα πιστά και σύμφωνα με τα όσα λέει το ΠΑΣΟΚ στο δικό του πρόγραμμα.

Ο στόχος τους είναι φανερός. Πότε ο ένας πότε ο άλλος θέλουν - κατά περίπτωση - να αθωώσουν είτε τις κατευθύνσεις-αποφάσεις της ΕΕ, είτε τις επιλογές που γίνονται σε κυβερνητικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα είναι ότι και οι δύο μαζί παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν για το γεγονός ότι η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις από κοινού και με μοναδικό στόχο την ενίσχυση της πλουτοκρατίας εφαρμόζουν συγκεκριμένες πολιτικές, που ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία χαρακτηρίζονται από την αντιλαϊκή τους στοχοπροσήλωση και συνέχεια.