Το σλόγκαν της ...«νέας αρχιτεκτονικής» τείνει να μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο των απανταχού εκπροσώπων του κεφαλαίου. Ξεκινώντας από επικεφαλής κυβερνήσεων κρατών, σαν τον Ομπάμπα και τον Σαρκοζί, ή επικεφαλής διαφόρων πολυεθνικών, που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σ' ολόκληρο τον πλανήτη, και φτάνοντας σε κάποια πολιτικά ναυάγια, πρώην αριστερούς, που δίνουν εξετάσεις στον Γ. Παπανδρέου και τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή τους η «αρχιτεκτονική», την οποία ανακάλυψαν μόλις ξέσπασε η οικονομική κρίση, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, αρχικά αφορούσε τη δομή και λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έπρεπε να αλλάξει. Ωστόσο, κάτω από το βάρος της έντασης και του βάθους που δείχνει ότι έχει η κρίση, στην πορεία αναθεώρησαν και τώρα μιλάνε για την «ανάγκη νέας αρχιτεκτονικής του καπιταλισμού».

Αν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει κάποια συγκεκριμένη πρόταση που διατυπώνουν οι οπαδοί αυτής της «νέας αρχιτεκτονικής», θα αποτύχει. Κανείς, σε καμιά απολύτως χώρα και σε καμιά από τις γνωστές γλώσσες, δεν έχει αρθρώσει κάτι χειροπιαστό. Το μόνο που ψελλίζουν, είναι εγχειριδιακού τύπου συνταγές για «κρατική παρέμβαση» και «ενεργητική ρύθμιση» των οικονομικών σχέσεων. Ασπιρίνες, δηλαδή, που το καπιταλιστικό σύστημα τις έχει εισάγει ως μεθόδους διαχείρισης εδώ και δεκαετίες, χωρίς, όμως, ποτέ να απαλλαγεί από τη γάγγραινα των οικονομικών κρίσεων και την περιοδική καταστροφή μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων. Αλλωστε, οι «κρατικές παρεμβάσεις» και η από τα πάνω «ρύθμιση» των αγορών δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν προτεραιότητα των καπιταλιστικών κυβερνήσεων, αν και την περίοδο του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» πήραν άλλες μορφές και ικανοποίησαν διαφορετικές ανάγκες του κεφαλαίου.

Κάθε συζήτηση για τη δυνατότητα - ενδεχόμενο «νέας αρχιτεκτονικής του καπιταλισμού», από τη σκοπιά των εργαζομένων, είναι αντιδραστική, αποπροσανατολιστική και ύποπτη. Κι αυτό, επειδή το μόνο που δεσπόζει στη λογική της, είναι η προσπάθεια σωτηρίας του κεφαλαίου και του ίδιου του καπιταλισμού. Κεντρική ιδέα της «νέας αρχιτεκτονικής» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, να φτιασιδώσουν την πρόσοψη ενός συστήματος αντιλαϊκού, σάπιου και ξεπερασμένου, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραπέρα κυριαρχία του. Αλλά, όσο οι κοινωνίες συνεχίζουν να αναπτύσσονται με κριτήριο και γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος, οι εργαζόμενοι, ως η κύρια παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, θα εξακολουθούν να βρίσκονται σε απόλυτη ομηρία των ορέξεων της πλουτοκρατίας. Οσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός, τόσο θα εντείνεται η περιφρόνηση της άρχουσας τάξης για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, συνολικά, και η υπόθεση πλήρης και αξιοπρεπής εργασία, μόρφωση, υγεία και περίθαλψη, διασκέδαση, ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας θα αποτελεί εφιάλτη και βραχνά για τις λαϊκές μάζες.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν γνωρίσει στο πετσί τους τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την ασυδοσία της εργοδοσίας, την υποταγή των πάντων στον πλουτισμό της οικονομικής ολιγαρχίας. Και στη ζωή διαπιστώνουν ότι αυτό το σύστημα δεν παίρνει επιδιορθώσεις που είναι προς το συμφέρον τους. Μόνο που, για να αλλάξουν οι κοινωνικές σχέσεις και η θέση των λαϊκών μαζών, δεν απαιτούνται «νέες αρχιτεκτονικές» και έργα αρχιτέκτονα. Απαιτείται ανασκούμπωμα, αγώνας και μέτωπο, απαιτείται πολιτική πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν στην αμφισβήτηση και την ανατροπή του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος και της εξουσίας του κεφαλαίου. Απαιτείται ολόπλευρη καταδίκη κάθε πολιτικής δύναμης που εκπροσωπεί ή είναι απολογητής του συστήματος και αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.