Ζουν σε παρατημένα ή ρημαγμένα σπίτια, πέντε και δέκα μαζί. Οι οικογένειές τους αγωνιούν ν' ακούσουν νέα τους, να μάθουν εάν το «ταξίδι της ελπίδας» είχε αίσιο τέλος. Κάποιοι «χάθηκαν» στο «δρόμο», άλλοι συνέχισαν το ταξίδι, άλλοι παλεύουν να ζεσταθούν σ' ένα χαμόσπιτο. Οι μακρινές πληγωμένες πατρίδες τους τριγυρίζουν στο μυαλό τους. Αλλη, όμως, είναι η μόνιμη ανησυχία τους. Ο φόβος για τον έλεγχο της αστυνομίας είναι καθημερινός. Μαζί με τον έλεγχο ξέρουν ότι έρχεται και ο εξευτελισμός, οι απειλές, πολλές φορές το ξύλο και η απέλαση.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι νεαροί μετανάστες, σε όλες τις χώρες της «Δύσης», περπατούν σε ομάδες. Η παρουσία του συμπατριώτη προσφέρει ασφάλεια, ασφάλεια για τη δύσκολη ώρα. Η δύσκολη ώρα, όμως, μπορεί να μην έρθει στο δρόμο, αλλά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Φτάνει μια προσχηματική δικαιολογία της αστυνομίας για να βρεθούν, απ' τη μια στιγμή στην άλλη, στα κρατητήρια ενός αστυνομικού τμήματος. Για να είμαστε ακριβείς, όταν υπάρχει η πολιτική επιλογή της «σκούπας» δε χρειάζεται καμία δικαιολογία, ούτε καν προσχηματική. «Απλά», αποφασίζουν να «καθαρίσουν».

«Ξένος» και ο ένας, «ξένος» κι ο άλλος, ο «ίδιος» «ξένος» που πριν λίγες μέρες δούλευε σε μια οικοδομή στο κέντρο της Αθήνας. Ο θόρυβος απ' την κίνηση των αυτοκινήτων «χαμήλωσε». Ο «ξένος» εργάτης, με μια φράση μόνο, έδωσε παράδειγμα στους ντόπιους και «ξένους» περαστικούς: «Δε σε φοβάμαι. Εχω και 'γω δικαιώματα»...