Το θέμα της ταινίας είναι απλό και την ίδια ώρα μεγάλο. Ενας άντρας χάνει ξαφνικά τη γυναίκα του. Τη γυναίκα του με την οποία έκανε παιδιά, έζησαν ευτυχισμένοι. Αυτός ο ξαφνικός θάνατος του κόβει τα πόδια, τον αφήνει μετέωρο. Ας σημειωθεί πως, αρκετά αργά βέβαια, μόλις είχαν αρχίσει να ζούνε, να κάνουμε πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν όλα εκείνα τα χρόνια που έζησαν μαζί, αφού η ζωή τους είχε γεμίσει με ευθύνες και υποχρεώσεις. Ευθύνες και υποχρεώσεις που τους κράταγαν μακριά από τις δικές τους προσωπικές επιθυμίες.

Εκείνος, λοιπόν, είχε μόλις πάρει τη σύνταξή του. Τώρα, πια, θα μπορούσαν να ζήσουν! Σε ένα τους ταξίδι, στο πρώτο τους ταξίδι στη θάλασσα, μέσα στην ευτυχία, που, επιτέλους, έστω και αργά, μπορούσαν να αρχίσουν να κάνουν μαζί πράγματα, εκείνη τον εγκαταλείπει. Πεθαίνει! Ο πληγωμένος αυτός άντρας, μόλις περάσει το πρώτο σοκ, παίρνει μια γενναία απόφαση. Οπωσδήποτε θα κρατήσει ζωντανή τη χαμένη γυναίκα του. Τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρώσει κάποιες από τις επιθυμίες της. Αρχίζει να κάνει πράγματα τα οποία ήθελε εκείνη να κάνει, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Διατηρώντας τη δική του προσωπικότητα ταυτίζεται με τη χαμένη γυναίκα του. Κάνει αυτός ό,τι επιθυμούσε να κάνει εκείνη και δεν πρόλαβε.

Η μεγαλύτερη επιθυμία της ήταν να σπουδάσει ιαπωνικό παραδοσιακό χορό. Μια επιθυμία που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αυτός, τώρα, θα το κάνει για εκείνη. Φτάνει στην Ιαπωνία, όπως θα έκανε η γυναίκα του αν μπορούσε, αν ζούσε. Βρίσκει την κατάλληλη δασκάλα, μια νεαρή Γιαπωνέζα και μαζί της αρχίζει τα μαθήματα που δεν άρχισε ποτέ η γυναίκα του. Οταν ολοκληρώσει τις «σπουδές» του, πάντα με τη νεαρή Γιαπωνέζα, φτάνουν στην κορυφή του βουνό Φουτζιγιάμα, εκεί που είχαν σχεδιάσει με τη γυναίκα του να πάνε οι δυο τους. Και εκεί, εκείνος χορεύει στη σκιά του βουνού, όπως ήθελε να χορέψει η γυναίκα του. Χορεύει εκείνος αντί για εκείνη.

Σας είπα, οι «Ανθισμένες Κερασιές», πραγματικό πανέμορφο τοπίο στην Ιαπωνία, είναι ένα πολύ τρυφερό κινηματογραφικό έργο. Ο πληγωμένος άντρας κάνει ακραία πράγματα στην ταινία, φοράει τα ρούχα εκείνης μέσα από την καμπαρντίνα του, για παράδειγμα, πράγματα δηλαδή που δεν έχουν λογική. Ομως, σε καμία στιγμή, σε καμία σκηνή, δε γελοιοποιείται, δε χάνει το κύρος του. Ολα έρχονται ομαλά.

Ο τίτλος, βέβαια, είναι συμβολικός. Το νόημα της ταινίας είναι πως όλα τα πράγματα και οι άνθρωποι πρέπει να ανθίσουν. Φτάνει να έχουν την ευκαιρία. Φτάνει και οι ίδιοι να το αποφασίσουν! Εστω και αργά...

Παίζουν: Ελμαρ Βέπερ, Χανελόρε Ελσνερ, Νάτζια Ουχλ, Μαξμίλιαν Μπρούκνερ, κ.ά.

ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ η σατιρική, ας την πούμε έτσι, κωμωδία του Ρόμπερτ Βέιντε «Πώς να Χάσεις τους Φίλους σου». Μια ταινία για τα ροζ περιοδικά, τα ροζ σκάνδαλα και τη ροζ δημοσιογραφία. Η ταινία πότε πετυχαίνει τους στόχους της και πότε ενσωματώνεται μέσα σε αυτό που προσπαθεί ή υποτίθεται πως προσπαθεί να σχολιάσει.