«Σε θέατρο πολέμου για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης έχει μεταβληθεί η Ιταλία. Στο στόχαστρο των εκατοντάδων καταλήψεων, των εκατομμυρίων διαδηλωτών, των συνδικαλιστικών ενώσεων και της καταϊδρωμένης αντιπολίτευσης, ακόμη και του κλήρου, είναι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι (...) Η Ιταλία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις του ΟΟΣΑ ως προς το ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού που προορίζεται για την Παιδεία και την επιστημονική έρευνα: μόλις του 0,26% του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος (...) Η νέα υπουργός Παιδείας φροντίζει να τη χειροτερέψει (...) Εξήγησε με μεγάλη ειλικρίνεια ότι "οι προηγούμενες μπολσεβίκικες κυβερνήσεις" σπαταλούσαν τα χρήματα με δεκάδες σχολεία σε μικρά ορεινά χωριά και περιττούς δασκάλους ξένων γλωσσών και πληροφορικής στα δημοτικά σχολεία» (το ρεπορτάζ στο ΕΘΝΟΣ).

«Ας αναλογιστούν ότι στις τάξεις των αντιπάλων τους υπάρχουν άνθρωποι με την ίδια προϊστορία που θεωρούν εξίσου προσβλητικά τα κοσμητικά επίθετα "τσιράκια της νέας τάξης" και "παιδιά του Σόρος" (...) Μετά τη στροφή του ΚΚΕ προς τον σταλινισμό δεν περιμένω από την κ. Παπαρήγα να συμφωνήσει» (ο Γ. Γιαννουλόπουλος προσπαθώντας να υπερασπίσει τον αντικομμουνισμό του Ψαριανού του ΣΥΝ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Αν η συμπεριφορά των τραπεζών είναι ειδεχθής και του κράτους ειδεχθέστερη, είναι πέραν πάσης αθλιότητος η συμπεριφορά των "δικών σας ανθρώπων", αυτών που σας εξηγούν κάθε φορά (κυρίως μέσα απ' τον Τύπο) το δίκιο όλων των άλλων εκτός από το δικό σας - το δίκιο εσάς των πολλών, αυτών που με τον ιδρώτα τους κρατάνε ανοιχτό το μαγαζί...» (ο Στάθης Σ. επίσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).