Η πεζογραφική δουλιά του Δημήτρη Νόλλα (διήγημα, νουβέλα, μυθιστόρημα, ταξιδιωτικό) έχει ετούτο το κοινό χαρακτηριστικό: την ψυχογραφική μαεστρία. Είτε πρόκειται για ανθρώπους κοινού τύπου, είτε για ιδιόρρυθμες περιπτώσεις.

Στην ένατη πεζογραφική εργασία του: «φωτεινή μαγική» (μυθιστόρημα στις αρχές του 21ου αιώνα) - το ξεκίνημά του γίνεται το 1977 - και οι τέσσερις βασικές μορφές, που προβάλλονται, έχουν η καθεμιά τη δική της ιδιαιτερότητα. Αυτή η απόκλιση όπου καθένας διαμορφώθηκε κάτω από συγκεκριμένες οικογενειακές και κοινωνικές καταστάσεις, σαν τις καταβολές τους. Η Μάρθα, ο Νίκος, ο άντρας της, ο Αλκης, το υιοθετημένο παιδί τους κι ο αδελφός της Μάρθας, ο Γιάννης.

Κοντά τους ζωντανεύει κι η παλιά Αθήνα κι η σύγχρονη με το φακό που περιστρέφεται γύρω από το περιβάλλον τους, φυσικό και ανθρώπινο. Μια γλυκιά μυρωδιά από τη φύση της επαρχίας, πινελιά ρομαντική κι ολίγη ονειροφαντασία συμπληρώνουν το κατά τα άλλα κλασικής μορφής μυθιστόρημα, που η πλοκή του έχει γερά θεμέλια, ώστε να κατακτά άμεσα τον αναγνώστη. (Εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2000).