Ποιητικό βιβλίο, επιβλητικό σε όγκο, είναι η «Αλλοτρίωση» του Βασίλη Ι. Κούκου. Ο τίτλος και ο υπότιτλος - «Κριτική ανάλυση του συστήματος» - θα ταίριαζαν περισσότερο σ' ένα πολιτικοκοινωνικό δοκίμιο. Ομως, ο ποιητής, στη βάρβαρη εποχή της πολυσχιδούς αλλοτρίωσης, «αντιποιητικό» στοιχείο της ποίησή τους, καταδείχνει ότι η τέχνη του λόγου μέσα στα τόσα «αντί» της ζωής μας, δεν παραμένει άτρωτη, όπως και η ψυχή. Ετσι, στους στίχους του, πριν απ' τις νότες που ντύνουν το πονεμένο τραγούδι της γης, θ' ακουστούν «Ριπές/ με πόνο οπλισμένες/ - σα σε πολιτικό δοκίμιο/ ενωτικά ραμμένες - /μπορεί να 'ναι πιο δυνατές /σ' ένα λιτό κι απέριττο ποιητικό περίβλημα/ ριπές.../ ριπές.../στην κίνηση της κοινωνικής ύλης/ για τη μοριακή της μετατόπιση/ στ' αμφίρροπο ποσοτικό ισοζύγιο του status/ ν' ανατραπεί η τρεμάμενη ισορροπία/ να γίνει η μεγάλη έκρηξη η αλματική/η ποιοτική μεταλλαγή».

Ο Β. Ι. Κ., με τα σοσιαλιστικά του οράματα, γεφυρώνει το μέλλον με το αρχέγονο παρελθόν. Γι' αυτόν, ο σοσιαλισμός υπαγορεύεται απ' τη νομοτέλεια της ζωής και της φύσης κι όχι απ' τη διαστροφή, όπως ο καπιταλισμός. Πώς είναι δυνατό, η φύση όλη, η Γη, να 'ναι μόνο για λίγους; «Ο ήλιος για τη Γη / η Γη για τους ανθρώπους», λέει ο ποιητής. Και συνεχίζει: «Η φύση χαρίζοντας δίκια κι ίσια/ σ' όλους τ' αγαθά της/ πλάθει λεύτερους ανθρώπους». Τέτοιους ανθρώπους ο Β. Κ. γνώρισε στην Εθνική Αντίσταση στους τόπους της εξορίας, στο «Πολυτεχνείο», παντού, όπου οι λαοί εναντιώνονται στη βία και την εκμετάλλευση. Ελεύθερος κι ο ίδιος, υψώνεται στις κορφές της Οίτης, όπου τρυγάει τη Γνώση που δεν έχει αλλοτριωθεί: «Τρυγάω ακατάπαυστα απ' της Ζωής το κλήμα./ Μα κι απ' της φύσης το δεντρί/ καρπό σα συγκεντρώνω,/ με κλαδευτήρι αργατιάς/ διαλέγω και κορφολογώ». Αυτή η Γνώση «αλλάζει τη μορφή των όντων». Μ' αυτή, «ο άνθρωπος μεθάει.. Βλέπει στο φως, το φως!» («ΡΟΤΑΜΙΤΗΣ PRESS» Ιπποκράτους 143 - Αθήνα).