Μετά τον Γ. Αλογοσκούφη, που πρότεινε συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, ήρθε ο υπουργός Τουρισμού, Αρ. Σπηλιωτόπουλος, για να «διευρύνει» την πρόταση και να εντάξει εκτός από το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑ.Ο.Σ ως πιθανούς «συνοδοιπόρους» της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ανοιχτό σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο βουλευτής του Α. Λοβέρδος αναζήτησε και τον «αρχηγό» που θα ηγηθεί της συγκεκριμένης «συμμαχίας». Ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε «σημαντική εκλογική ενίσχυση» του ΣΥΡΙΖΑ για να... πιέσει τα «άλλα κόμματα», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει «στρατηγική», αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα για προεκλογικά ή μετεκλογικά «παζάρια». Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ, Γ. Καρατζαφέρης, δήλωσε έτοιμος για «διάλογο» κλείνοντας το μάτι σε μια «καθαρή από σκάνδαλα» ΝΔ.

Αυτές οι προτάσεις και τα «εναλλακτικά» σενάρια για συνεργασίες, που ολοένα πυκνώνουν και, πλέον, παρουσιάζονται ανοιχτά από τους ίδιους τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστικών κομμάτων, έχουν μια αντικειμενική βάση. Η συνεχώς διευρυνόμενη αποδοκιμασία των λαϊκών στρωμάτων, απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δημιουργεί σοβαρούς τριγμούς στο δικομματικό πολιτικό σύστημα. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο και έχοντας η άρχουσα τάξη διαγνώσει ότι μπορεί να υπάρξει δυσκολία στη συγκρότηση μιας αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβέρνησης, που θα συνεχίζει να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, λαμβάνει τα μέτρα της.

Σ' αυτό το εγχείρημά της, η αστική τάξη γνωρίζει ότι δε θα δυσκολευτεί. Ο Αρ. Σπηλιωτόπουλος έσπευσε να το ξεκαθαρίσει: «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Τα «υλικά», εξάλλου, υπάρχουν. Τα προγράμματα των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και οι στρατηγικές επιλογές τους δεν μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο, το αντίθετο μάλιστα. Είναι δομημένα πάνω στην εφαρμογή και προώθηση μιας αντιλαϊκής πολιτικής, έτσι όπως αυτή υπαγορεύεται από τα ευρωενωσιακά κέντρα. Η συμμετοχή της χώρας μέσα σ' αυτά δεν αμφισβητείται από κανένα.

Το εφεύρημα, λοιπόν, που λανσάρει η άρχουσα τάξη, περί δήθεν «αναγέννησης» του πολιτικού συστήματος, μέσα από τη συνεργασία των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων ή με την ανάδειξη ενός νέου πολιτικού σχηματισμού (ο πρόεδρος του ΣΕΒ έσπευσε έμμεσα να τον προαναγγείλει), αποτελεί άλλη μια καλοστημένη παγίδα μέσα στην οποία επιχειρεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους. Μοναδικός σκοπός και στόχος η επιβολή, από όποια κυβέρνηση και να προκύψει, της κυρίαρχης πολιτικής και η αποτροπή της ριζοσπαστικοποίησης και χειραφέτησης της εργατικής τάξης.

Οι εταίροι του δικομματισμού, με όποιον τρόπο και αν καταλάβουν την πολιτική εξουσία, θα παραμείνουν κόμματα του ευρωμονόδρομου, σταθεροί υπερασπιστές των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στον οπορτουνιστικό του χαρακτήρα, θα διεκδικήσει την «είσοδό» του σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις στο λαό ότι υπάρχει «δρόμος» μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος για καλύτερη διαχείριση των λαϊκών προβλημάτων, την ίδια στιγμή που θα στηρίζει μια πολιτική που ευθέως θα βάλλει εναντίον του! Ο ΛΑ.Ο.Σ θα παζαρέψει τη θέση του μέσα στο σύστημα εξουσίας, υπηρετώντας με ευλάβεια τον αντιλαϊκό του χαρακτήρα.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι τίποτα το καινούριο δεν πρόκειται να «γεννηθεί» προς το συμφέρον του από το «ανακάτεμα της τράπουλας». Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εξαπατηθούν από τα διάφορα «σενάρια», αντίθετα πρέπει να αναζητήσουν τη διέξοδο στην όξυνση της ταξικής πάλης, στη συγκρότηση μιας λαϊκής συμμαχίας που θα στέκεται εμπόδιο στην επιβολή των σχεδιασμών της ολιγαρχίας και θα παλεύει για την ανατροπή της.