Θυμάται τη χτεσινή νύχτα. Τα χαρτιά δεν ήταν, τίποτα άλλο, παρά ένας κατάλογος με μικρά ονόματα. Τον έφτιαξε με αφορμή μια είδηση για έναν 24χρονο εργάτη που 'χασε τη ζωή του σε εργατικό «ατύχημα» και μια φωτογραφία μιας όμορφης γυναίκας που 'χε δει, πριν αρκετούς μήνες, στην εφημερίδα. Δεν ήταν δυνατόν να θυμηθεί τα ονόματα των εργατών και των εργατριών που άφησαν την τελευταία τους πνοή την ώρα του μεροκάματου. Ετσι, άρχισε, απλά, να γράφει όσα μικρά ονόματα του 'ρχονταν στο μυαλό. Τα γράμματά του άρχισαν να γίνονται πιο έντονα και πιο όμορφα. Λες και ήθελε να βγάλει όλη του την οργή στο χαρτί, μα και να τιμήσει τη μνήμη όλων των «μικρών ονομάτων».

Κοίταξε τη φωτογραφία. Ηταν λες κι αντίκριζε δικό του άνθρωπο. Πρόσεξε τα μάτια της. Στο βλέμμα της έκλεινε μια θλίψη και μια ελπίδα, την ίδια στιγμή. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα μικρό παιδί τυλιγμένο σε μια κουβέρτα. Το πρόσωπό του ήταν ακουμπισμένο στον ώμο της. Δεν μπορούσε να το δει. Φαντάστηκε πως είναι το πιο όμορφο μωρό σ' ολόκληρο τον κόσμο. Με μια αργή κίνηση ακούμπησε τη φωτογραφία πάνω στο γραφείο. Εριξε μια ματιά στα χαρτιά του. Χαμογέλασε. Του φάνηκε αστείο ν' αρχίσει να γράφει όσα «ξένα» ονόματα ήξερε, αλλά το 'κανε. Το 'κανε με τον ίδιο τρόπο. Τα γράμματά του ήταν όμορφα κι έντονα. Κι αυτά τα ονόματα κάποια στιγμή άρχισαν να εξαντλούνται.