Στην πλατεία Ταξίμ, την Κυριακή 1η Μάη του 1977 σκοτώθηκαν 34 (σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις 36) εργάτες και εργάτριες, ύστερα από μια προμελετημένη προβοκατόρικη επίθεση Τούρκων παρακρατικών και πρακτόρων της CIA. Εκείνη τη μέρα, πάνω από 500.000 εργαζόμενοι είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα της DISK (μια από τις μεγαλύτερες εργατικές Συνομοσπονδίες) και συμμετείχαν στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της κεντρικής ομιλίας από τον πρόεδρο της Συνομοσπονδίας Κεμάλ Τουρκλέρ (δολοφονήθηκε το 1980), ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Παρακρατικοί, ακροβολισμένοι στην ταράτσα του ξενοδοχείου «Ιντερκοντινένταλ», χτύπησαν τη διαδήλωση. Ακολούθησε πανικός. Χιλιάδες εργάτες προσπάθησαν να βρουν δίοδο διαφυγής από τις σφαίρες και τα τανκς, που όρμησαν στη συγκέντρωση για να επιβάλουν δήθεν την τάξη. Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν 28 νεκροί ποδοπατημένοι από το πλήθος, 5 από τις σφαίρες των παρακρατικών και ένας νεκρός κάτω από τις ερπύστριες των τανκς. Ο επίσημος αριθμός των τραυματιών έφτασε τους 136, ενώ καταγράφηκαν και 470 συλλήψεις.

Αυτουργός της επίθεσης εκείνη τη «Ματωμένη Κυριακή», όπως έμεινε στην ιστορία της Τουρκίας, ήταν η κυβέρνηση του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής του «Εθνικού Μετώπου» (εθνικιστικές και συντηρητικές δυνάμεις). Στόχος του φονικού ήταν η τρομοκράτηση και η βίαιη καταστολή ενός ρωμαλέου εργατικού κινήματος, που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τη δεκαετία του '70. Τρανή απόδειξη, η χούντα του Εβρέν που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, με τον ίδιο ακριβώς στόχο.

Ο αγωνιστικός γιορτασμός της 1ης του Μάη στην Τουρκία έχει τη δική του ιστορία. Από το 1927 έως το 1975, η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση είναι απαγορευμένη. Το 1976, για πρώτη φορά, το DISK καλεί σε συγκέντρωση στην πλατεία Ταξίμ. Οι συγκεντρωμένοι σχηματίζουν μια πελώρια διαδήλωση που φτάνει μέχρι τα παράλια του Βοσπόρου. Μετά το ματοκύλισμα της Πρωτομαγιάς του 1977, την επόμενη χρονιά, πάνω από 100.000 διαδηλωτές επανέρχονται στην πλατεία απαιτώντας την τιμωρία των δολοφόνων.

Το 1979 και 1980 η συγκέντρωση απαγορεύεται στην Ιστανμπούλ, όπως απαγορεύεται και κάθε κίνηση στους δρόμους την 1η του Μάη. Εχει προηγηθεί στις 12 Σεπτέμβρη του 1980 η επιβολή της χούντας, που κατάργησε την καθιερωμένη έως τότε αργία της 1ης του Μάη. Μέχρι το 1990 η απαγόρευση παραμένει σε ισχύ. Τις επόμενες χρονιές, οι συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται από τα εργατικά συνδικάτα σε κλειστούς χώρους ή σε απομακρυσμένες πλατείες και πάρκα.

Το 1996, από τους κομμουνιστές της Τουρκίας γίνεται η πρώτη μετά από χρόνια απόπειρα η συγκέντρωση να επανέλθει στην πλατεία Ταξίμ. Η μαζική διαδήλωση χτυπιέται με βία. Οπως με βία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και μια ακόμα εργατική συγκέντρωση στην περιοχή του Καντίκιοϊ, όπου σκοτώνονται τρεις διαδηλωτές.

Ακολουθούν τα επόμενα χρόνια συγκεντρώσεις σε διάφορα μέρη. Μέχρι που το 2007, τριάντα χρόνια από την Πρωτομαγιά του 1977, η DISK, κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων, των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων, αποφασίζει να καλέσει για την 1η του Μάη στην πλατεία Ταξίμ. Η συγκέντρωση απαγορεύτηκε και χτυπήθηκε με βία, όπως ακριβώς και η φετινή πρωτομαγιάτικη διαδήλωση.