Τον ιδρώτα της δημιουργίας και του κεφιού τους πρόσφεραν απλόχερα στον κόσμο τα συγκροτήματα «Αντίθεσις», «Ενοχο Λα», οι «Πυξ Λαξ» μαζί με τους «Οναρ» και τους φίλους τους, κάνοντας ακόμα πιο «καυτή» την πιο ζεστή μέρα του Σεπτέμβρη.

Ευχαριστώντας την ΚΝΕ για την πρόσκληση να εμφανιστούν στο Φεστιβάλ, οι «Αντίθεσις» έπαιξαν τις πρώτες νότες της βραδιάς με μια δυναμική διασκευή στον «Γουίλι» του Θ. Μικρούτσικου σε στίχους του μεγάλου ποιητή Νίκου Καββαδία, στον οποίο αφιέρωσαν μέρος του προγράμματός τους. Σαν μαγνήτης η μελωδία τραβούσε σιγά αλλά σταθερά τον κόσμο που πλήθαινε συνεχώς. «Πολιτείες μαγικές με του ονείρου τα φτερά», «θέλω να βγω και να φωνάξω δυνατά πως η ζωή δεν είναι έτσι όπως μας λένε», «μη πιστέψεις πως έχει χαθεί, η ελπίδα υπάρχει ακόμα... σ' ένα κόκκινο γιγάντιο σώμα». Στίχοι δικοί τους, τραγούδια δικά τους, μα τόσο οικεία σε όσους τους άκουγαν. Και πάλι περνώντας σε διασκευές, αυτή τη φορά ένας φόρος τιμής στον Ξυλούρη: «Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο θερίζει την αυγή ωκεανό», στον Λοΐζο με τον «Γέρο νέγρο Τζιμ» και θερμή ανανέωση συνάντησης με ένα δικό τους τραγούδι, «συνομιλία» με τους 300 του Λεωνίδα «τι να μας πουν, τι να τους πούμε τελικά, ένα τετράγωνο κουτί μας κυβερνά...».

«Να περάσουμε απέναντι...» κάλεσαν το κοινό οι «Ενοχο Λα» ανεβαίνοντας στη σκηνή και ανεβάζοντας τον «ηλεκτρισμό» στον ήχο έδωσαν αμέσως το στίγμα τους, με στίχους όπως «δεν είσαι όνειρο για κατανάλωση». «Μας ρώτησαν πριν βγούμε στη σκηνή πώς μας φαίνεται που ο κόσμος βγαίνει και πάλι στους δρόμους. Και είπαμε πως αυτό γίνεται επειδή δε σκουριάσαμε. Δεν πιάσαμε σκουριά. Κι ας κάνουμε κάτι γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα» είπαν πριν περάσουν στη «Σκουριά», ένα ακόμη δικό τους τραγούδι. «Μέλλον είναι το παρόν και το παρόν το μέλλον» και ο ήχος να βαθαίνει και να εξεγείρεται συγχρόνως.

Απόκοσμο γαλάζιο στη σκηνή και οι «Πυξ Λαξ» να τραγουδούν «άγονη πλήξη και ζωή χωρίς έρωτα, για τις παλιές αγάπες μη μιλάς» ξεκινώντας μια από τις καλύτερες, όπως προέκυψε, συναυλίες τους. Το κορυφαίο σχήμα, που εδώ και μια δεκαετία καταθέτει τραγούδια, λυρισμό, ευαισθησίες κατέχοντας δικαιολογημένα μια μεγάλη θέση στην καρδιά των νέων της χώρας μας, μοιράστηκε με τους χιλιάδες νέους και νέες τις μουσικές τους εικόνες. Εικόνες της ζωής, που ξετυλίγεται στην άλλη όχθη του αγώνα και της αγωνίας και όχι σε αυτήν του συμβιβασμού και του βολέματος, στην αγωνία του έρωτα και τον αγώνα του Προμηθέα, τον μύθο του οποίου τραγούδησαν. Η συναυλία εξελίχθηκε σε μια μουσική συνάντηση δυναμικών μελωδικών συνευρέσεων στη σκηνή, όπως αυτή με τους «Τσοπάνα ρέιβ» με ένα τραγούδι και μετά με τους «Οναρ». Με ήχο ηλεκτρικό, αλλά και κλασικό, με ροκ μπαλάντες, αλλά και τρυφερά βαλσάκια διηγήθηκαν τις δικές τους μουσικές ιστορίες. Τραγούδια, πλημμυρισμένα από ευαισθησία και ελπίδα, που μιλούν για «Σπασμένες νότες» και «Πεταμένες σκέψεις», αλλά και για «Γαλάζια ξενύχτια» και «Παραμύθια γλυκά» μέχρι αργά τη νύχτα...