«

Χέρι χέρι ΛΑΟΣ και ΚΚΕ...» τιτλοφορεί το «περισπούδαστο» άρθρο του στη χτεσινή «Καθημερινή» ο γνωστός και μη εξαιρετέος Π. Μανδραβέλης. Διαβάζουμε σ' αυτό μεταξύ άλλων: «οι ακροδεξιές θεωρίες είναι πλέον επίσημη γραμμή του ΚΚΕ», «το πάλαι ποτέ διεθνιστικό κόμμα τσαλαβουτά προς άγραν ψήφου στα θολά νερά του εθνικισμού», «οι νέες θέσεις του ΚΚΕ είναι χειρότερες κι από έγκλημα. Είναι λάθος»... και πολλά ακόμα συναφή. Ο αρθρογράφος παραθέτει τα ως άνω συμπεράσματά του κάτω από ένα απόσπασμα της επιστολής της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των πολιτικών ομάδων και γενικότερα τους ευρωβουλευτές, με την οποία καταγγέλλουν τη σκόπιμη και προς εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στα Βαλκάνια ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων, υπαρκτών ή ανύπαρκτων, από διάφορους κύκλους, μηδέ εξαιρουμένης της ίδιας της ΕΕ, με αφορμή την εκδήλωση που διοργανώνεται στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα: «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες».

Ο Π. Μ. καταλαβαίνει πολύ καλά το περιεχόμενο της επιστολής. Καταλαβαίνει καλύτερα ότι οι θέσεις που περιέχονται σ' αυτή απέχουν έτη φωτός από τις θέσεις της ακροδεξιάς. Αλλά είναι και ξεφωνημένος οπαδός του «ιμπεριαλιστικού κοσμοπολιτισμού» και δη οπαδός των Δυτικών συμμάχων της άρχουσας τάξης που υπηρετεί με τη δημοσιογραφία του, όπως και η εφημερίδα που γράφει. Με λίγα λόγια, οπαδός της «νέας τάξης». Επειδή λοιπόν ντρέπεται ή φοβάται να το πει έτσι ξεφωνημένα όπως είναι, λες και δεν τον έχουν πάρει χαμπάρι, ψάχνει τρικ στήριξης του αντικομμουνισμού του. Και το κάνει γιατί δεν είναι καν οπαδός των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Αν ήταν, δε θα υποστήριζε το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του. Δε θα ήταν οπαδός του αστικού κοσμοπολιτισμού. Εφευρίσκει και αποδίδει λοιπόν τον εθνικισμό του ΛΑΟΣ στο ΚΚΕ, επειδή το ΚΚΕ μιλά για ιμπεριαλιστικό δάκτυλο στην ανακίνηση υπαρκτών και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων και μάλιστα ως ζήτημα επικίνδυνο για τον ελληνικό λαό. Φαίνεται πως για τον Π. Μ. είναι συνωμοσιολογία το μακελειό που συντελέστηκε στα Βαλκάνια, όταν οι ιμπεριαλιστές μακέλευαν και συνεχίζουν τους λαούς, στο όνομα της υπεράσπισης των μειονοτήτων.

Φαίνεται πως ο Π. Μ. δεν έχει καλή μνήμη ή δε θέλει να έχει μνήμη, γιατί έτσι παίζει καλύτερα το ρόλο του. Δε θέλει να θυμάται ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο Κόμμα που δε συμμετείχε και αντιπάλεψε τα εθνικιστικά συλλαλητήρια το 1992, στα οποία συμμετείχαν η ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, μαζί με όλο τον υπόλοιπο εθνικιστικό συρφετό. Φαίνεται πως ο Π. Μ. άδραξε την ευκαιρία να δείξει τι καλός προπαγανδιστής της ιμπεριαλιστικής δράσης είναι, αποκρύπτοντας στο περισπούδαστο άρθρο του το τμήμα της επιστολής των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ όπου αναπτύσσονται οι θέσεις του Κόμματος για τις μειονότητες. Δε θα μπορούσε να στεριώσει την ψευτιά του αν ανέφερε ότι: «Το ΚΚΕ είναι στο πλευρό κάθε λαού ή μειονότητας (εθνικής, γλωσσικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής), που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Οι μειονότητες μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν γέφυρες φιλίας ανάμεσα στους λαούς. Επισημαίνει, όμως, ότι οι μειονότητες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μετατρέπονται σε όργανα στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πάντα και πολύ περισσότερο σήμερα, που σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης αποτελούν εργαλείο παρέμβασης των ιμπεριαλιστών, για να δικαιολογούν τον πόλεμο και την κάθε μορφής επέμβαση. Οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους λαούς και τις μειονότητες, αλλά μόνο για την προώθηση γεωστρατηγικών συμφερόντων...». Αλήθεια τι απ' αυτά λέει ο ΛΑΟΣ; Ο Π. Μ. δεν το γράφει. Γιατί απλούστατα τέτοιες θέσεις δεν έχει. Και το ξέρει ο Π. Μ. Αλλά δεν το γράφει, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά...

Αυτές λοιπόν τις θέσεις του ΚΚΕ, μας είναι γνωστό ότι τις απεχθάνεται ο Π. Μ. αλλά το να κάνεις δημοσιογραφία με αποσπασματικά τσιτάτα για να φέρεις στα μέτρα του εντελώς αντίθετες θέσεις και πολιτική δεν είναι ίδιον σοβαρής δημοσιογραφίας. 'Η μάλλον είναι ίδιον ξεφωνημένης ιμπεριαλιστικής δημοσιογραφίας. Φαίνεται, τέλος, ότι οι κύκλοι που ανακινούν επικίνδυνα για τους λαούς ζητήματα έχουν πρόθυμους δημοσιογράφους σαν τον Π. Μ. να συνδράμουν το έργο τους...