Πέμπτη 17 Απρίλη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Η εμπειρία της Ιταλίας

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία προσφέρεται για να βγάλουν πολύμορφα συμπεράσματα και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, κυρίως για τη λεγόμενη κεντροαριστερή ή αριστερή διαχείριση που δήθεν μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα. Η κατρακύλα της Αριστεράς στην Ιταλία με 3,1% εκλογικό ποσοστό, έρχεται να προστεθεί σε αντίστοιχα αποτελέσματα σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία και την Ισπανία. Οι λογικές της συνεργασίας σε κυβερνητικό και ευρύτερο επίπεδο, με τη σοσιαλδημοκρατία, ο οπορτουνισμός του κυβερνητισμού για να αποτρέψουμε τα χειρότερα, οδήγησαν στον αφοπλισμό του λαϊκού εργατικού κινήματος. Η αυταπάτη ότι μπορούν να υπάρξουν λύσεις που θα προκύψουν χωρίς συγκρούσεις, όπου και το κεφάλαιο και οι εργάτες θα είναι ευχαριστημένοι, είναι η πεμπτουσία του συμβιβασμού με το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Στην Ιταλία βεβαίως ο λεγόμενος ιστορικός συμβιβασμός έχει μακρά παράδοση, όπως και ο «ευρωκομμουνισμός». Αποδεικνύεται και τώρα περίτρανα ότι η μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στο όνομα της ανανέωσής του, οδηγεί στον πλήρη εκφυλισμό. Η χρεοκοπία αυτής της στρατηγικής, που είναι και στρατηγική του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (κόμμα που πρωτοστατεί και ο εδώ Συνασπισμός), έχει πλήρως αποδειχτεί.

Αυτό το κατάντημα δεν ήρθε τυχαία. Οι υποτιθέμενοι αριστεροί στην Ιταλία στήριξαν την κυβέρνηση του Ντ' Αλέμα, που συμμετείχε στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Από τη βάση του Αβιάνο έφευγαν τα ευρωατλαντικά βομβαρδιστικά. Συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Πρόντι, συμβιβάστηκαν, μετά την αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ, να πάνε σε άλλη ιμπεριαλιστική επέμβαση, στο Αφγανιστάν. Δέχτηκαν να μπουν στην «κλίνη του Προκρούστη» εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, για τα οποία οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες προκάλεσαν και δημοψήφισμα ανάμεσα στους εργάτες για το ποια αυτά θα περικοπούν. Ολα αυτά «ντύθηκαν» με αριστερή φρασεολογία και δήθεν κοινωνική ευαισθησία, από ηγέτες όπως ο Μπερτινότι, των οποίων η αντίληψη ότι η «"αριστερά" μπορεί να αλλάξει την κατάσταση από τα μέσα» κυριάρχησε και εφησύχασε τους εργαζομένους.

Μπορεί τώρα οι εγχώριοι οπορτουνιστές του Συνασπισμού να έχουν «καταπιεί τη γλώσσα τους» ή να ψελλίζουν κάτι περί «κυβερνητισμού» που... πλήρωσε η «αριστερά» στην Ιταλία, αλλά ήταν οι ίδιοι που πανηγύριζαν τη μεγάλη «κεντροαριστερά», και την κατάκτηση της θέσης του προέδρου της Βουλής από τον Μπερτινότι, της «Επανίδρυσης». Φυσικά από καιροσκόπους και συμβιβασμένους μπορούμε να περιμένουμε τις επόμενες μέρες και άλλα, για να εξηγηθεί το «φαινόμενο Μπερλουσκονισμού» και της «επιστροφής της κακιάς δεξιάς».

Αυτό που δεν πρόκειται να ακούσουμε είναι ότι η αριστερά της ενσωμάτωσης οδηγεί αναγκαστικά σε αυτή την κατάληξη. Οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην «εναλλακτική διαχείριση» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μια από τα ίδια με αυτά που έκανε η ιταλική «αριστερά». Οι εργαζόμενοι πρώτ' απ' όλα πρέπει να μπουν δυναμικά στην ταξική πάλη με τις δυνάμεις και το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Κόντρα στα μονοπώλια που πρέπει να ανατρέψουν. Σε ρότα ανυπακοής, ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Να εμπιστευτούν την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ. Εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που βάζει την οικονομία να λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Είναι ο μόνος δρόμος για να απαλλαγούν οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου από τους εκμεταλλευτές τους και τους... πρόθυμους διαχειριστές.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ