Πέμπτη 17 Απρίλη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ο τραπεζικός δανεισμός

Από την προηγούμενη δεκαετία, που πρωτοεμφανίστηκαν τα διαφόρων ειδών τραπεζικά δάνεια, ο δανεισμός των ελληνικών νοικοκυριών έχει φτάσει στο 50% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας. Πάνω από 100 δισ. ευρώ, δηλαδή, έχουν «πέσει» και τζιράρονται στην αγορά. Βολικό, θα πει κανείς, αφού τα ποσά αυτά, που έχουν εισπραχθεί από τις διάφορες επιχειρηματικές ομάδες, οι οποίες πωλούν εμπορεύματα και υπηρεσίες, αποτελούν την κινητήρια δύναμη για τη μεγάλη κερδοφορία τους, ενώ σε περίπτωση που δεν υπήρχαν, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά, για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Την ίδια ακριβώς περίοδο και κυρίως χάρη στην εξάπλωση του δανεισμού των νοικοκυριών, οι τράπεζες που λειτουργούν στη χώρα έχουν γνωρίσει μια περίοδο θεαματικής αύξησης των υπερκερδών τους. Μόνο πέρσι, το 2007, τα καθαρά τραπεζικά κέρδη έφτασαν τα 7 δισ. ευρώ!

Οι κατά καιρούς κυβερνώντες, πριν το ΠΑΣΟΚ και τώρα η ΝΔ, και μαζί τους οι ποικιλώνυμοι απολογητές του συστήματος, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ιστορία «τραπεζικός δανεισμός» είναι ένα πολύ καλό εργαλείο της καπιταλιστικής κοινωνίας, από τη χρήση του οποίου βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Πρώτα και κύρια, λένε, τα λαϊκά νοικοκυριά, που χάρη στην πρόσβαση που έχουν στα δάνεια μπορούν και καλύπτουν διάφορες ανάγκες τους. Μαζί και η «αγορά», η οποία παραμένει «ζεστή» χάρη στα δανειζόμενα χρήματα, και από κοντά και οι τράπεζες που διαθέτουν τα κεφάλαιά τους με τη μορφή δανείων.

Ολα αυτά, βεβαίως, αποτελούν ένα πολύ ωραίο παραμύθι, εμπαιγμού και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι οι τραπεζίτες και άλλες επιχειρηματικές ομάδες κερδίζουν -και μάλιστα με το παραπάνω - από τα δάνεια. Ομως, πάει πολύ και αποτελεί πρόκληση ο ισχυρισμός πως τάχα κερδίζουν και όσοι δανείζονται. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που αναγκάζονται να προσφύγουν στον τραπεζικό δανεισμό, αποτελούν θύματα της άγριας πολιτικής λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Είναι οικογένειες εργαζομένων που προσπαθούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες της καθημερινής διαβίωσής τους. Στην πραγματικότητα, είναι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που μετατρέπονται σε ομήρους των τραπεζών, υποθηκεύοντας μεροκάματα και μισθούς χρόνων και χρόνων. Κι όλα αυτά επειδή η ασκούμενη πολιτική της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας» επιδιώκει και εξασφαλίζει την ευρωστία των επιχειρηματικών ομίλων και των εκπροσώπων του κεφαλαίου σε βάρος όλων εκείνων που καθημερινά μοχθούν και συμμετέχουν στην παραγωγή του πλούτου, τον οποίο καρπώνονται οι ολίγοι.

Υποστηρίζουν την άποψη ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αφού ο κόσμος, σου λέει, έχει ανάγκες μεγαλύτερες από το εισόδημά του, πάντα θα υπάρχουν οι τράπεζες και ο δανεισμός. Το ψεύδος είναι ολοφάνερο. Ας το σκεφτούμε. Σε μια κοινωνία που το κράτος, αξιοποιώντας τον ίδιο τον πλούτο που παράγεται, θα παραχωρούσε στους εργαζόμενους στέγη, κανείς δε θα είχε ανάγκη τα στεγαστικά δάνεια. Σε μια κοινωνία, που το κράτος θα εξασφάλιζε αξιοπρεπή εργασία σε όλους με αμοιβές που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες διαβίωσής τους, θα κάλυπτε πραγματικά τις ανάγκες για τη μόρφωση και τις σπουδές των νέων, θα κάλυπτε την ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη των πολιτών, θα εξασφάλιζε δημόσιες και δωρεάν υποδομές για ανθρώπινες συνθήκες ζωής, το περιβόητο εργαλείο «τραπεζικά δάνεια» θα φάνταζε σαν ανάμνηση από την προϊστορία του ανθρώπου. Και μαζί με αυτά, ιστορία του παρελθόντος θα αποτελούσαν και οι ίδιες οι τράπεζες.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ