«Ο γελωτοποιός της Ευρώπης επιστρέφει» έγραφε προχτές ο «Ιντιπέντεντ» για τον Μπερλουσκόνι. Και πράγματι ο «γελωτοποιός» επέστρεψε στην πρωθυπουργία της Ιταλίας.

Λίγους μήνες μετά τα εγχώρια πανηγύρια από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ για τη συγκρότηση του νέου σχήματος της ιταλικής κεντροαριστεράς, αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι το καλύτερο λίπασμα για τον «Μπερλουσκονισμό» στην Ιταλία, για τον «Σαρκοζισμό» στη Γαλλία είναι οι «εκσυγχρονιστές» Πρόντι, οι «μεταλλαγμένοι» Ντ' Αλέμα, οι σοσιαλδημοκράτες Ζοσπέν και οι «λάιφ στάιλ» Σεγκολέν.

Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος ενός πολιτικού συστήματος, που το ένα χέρι, το «κεντροαριστερό», νίβει τ' άλλο χέρι, το «κεντροδεξιό», παραδίδοντας τη σκυτάλη της κυβερνητικής εξουσίας στους «γνήσιους» εκπροσώπους του καπιταλισμού της βαρβαρότητας και της αισθητικής αχρειότητας.

Το μήνυμα είναι σαφές και για την Ελλάδα. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό μήνυμα από αυτό που θέλουν να πλασάρουν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενοι από την αποθέωση της επικοινωνιακής προπαγάνδας των ΜΜΕ γύρω από το «φλερτ» μεταξύ Χαρ. Τρικούπη και Κουμουνδούρου.

Αν κάτι απέδειξαν οι χτεσινές εκλογές στην Ιταλία, αν κάτι απέδειξαν οι τελευταίες εκλογές στη Γαλλία, αν κάτι επιβεβαίωσαν οι πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, είναι ότι όπου η Αριστερά της ρήξης, της ανατροπής, της ανυπακοής και της απειθαρχίας στο πολιτικό σύστημα των μονοπωλίων ενσωματώθηκε και «ανανεώθηκε» μέσα από την κολυμβήθρα της διαχείρισης του συστήματος, οι εργαζόμενοι το πλήρωσαν και το πληρώνουν ακριβά.