H «επόμενη μέρα» βρίσκει την Ιταλία με μια εύθραυστη πλειοψηφία του συνασπισμού «Ενωση» υπό τον Ρομάνο Πρόντι και μια αντιπολίτευση υπό τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με «ανέλπιστα» υψηλό ποσοστό, αν ληφθεί υπόψη «ο βίος και η πολιτεία» του απερχόμενου πρωθυπουργού, αλλά και το αντικομμουνιστικό προεκλογικό του παραλήρημα. Κατά γενική ομολογία, ο ηττημένος των εκλογών είναι οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, οι οποίες μέχρι και την τελευταία στιγμή προέβλεπαν την «καθαρή» επικράτηση της «Ενωσης».

Με αυτά τα χαρακτηριστικά, οι Ιταλοί εργαζόμενοι καλούνται να σταθμίσουν τη μετεκλογική πραγματικότητα στη βάση όχι μόνον του αποτελέσματος, αλλά και των μεγάλων προβλημάτων τους, τα οποία δε διαφέρουν σε γενικές γραμμές από τα προβλήματα των εργαζομένων στις άλλες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τα υψηλά ελλείμματα, το χρέος και τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας (με 24,4% η Ιταλία είναι δεύτερη, μετά την Ελλάδα, στην ανεργία των νέων) δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Οι Ιταλοί εργαζόμενοι μπορούν να αισθάνονται ανακούφιση, γιατί απαλλάχτηκαν από το άγος του «μπερλουσκονισμού», που δεν μπόρεσε να κρύψει τη φαιά του όψη. Διαφορές μεταξύ των δύο συνασπισμών προφανώς υπάρχουν. Ομως, αυτές οι διαφορές δεν μπορούν να κρύψουν τη σύμπτωσή τους σε βασικές πολιτικές επιλογές, αυτές που σαν σκυτάλη πέρασαν από τα χέρια της κεντροαριστερής «Ελιάς» στα χέρια της δεξιάς «Φόρτσα Ιτάλια», για να βρεθούν τώρα και πάλι στα χέρια του «κεντροαριστερού» καθηγητή Πρόντι...

Εξάλλου, ο κ. Πρόντι είναι ο αρχιτέκτονας (ως πρόεδρος της Κομισιόν) όλων των αντεργατικών μέτρων και ειδικά της «Στρατηγικής της Λισαβόνας», της σημαίας του μεγάλου κεφαλαίου στην επίθεση κατά της εργατικής τάξης σε όλα τα μέτωπα. Μήπως αυτήν την πολιτική δεν ακολούθησε με συνέπεια και ο Μπερλουσκόνι;

Η επιδίωξη των δυνάμεων του κεφαλαίου, είτε προς στιγμήν στήριξαν Πρόντι, είτε Μπερλουσκόνι, είναι η χειραγώγηση της εργατικής τάξης, η αναίρεση οποιασδήποτε προοπτικής ριζικών αλλαγών, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «καρότου» και του «μαστιγίου». Ετσι κι αλλιώς όμως, ακόμα και το πρόσφατο μήνυμα από τη Γαλλία, με την επιτυχία της λαϊκής πάλης κατά του «νόμου ντε Βιλπέν», απέδειξε ότι για τους εργαζόμενους το μόνο ασφαλές στήριγμα είναι ο αγώνας τους. Που για να έχει ριζικά, μόνιμα και όχι προσωρινά μόνον αποτελέσματα πρέπει να είναι αγώνας ταξικός, χωρίς αυταπάτες. Για την αντεπίθεση, μέχρι την ανατροπή και τη νίκη.