ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΝΙΚΗΣΕ; «Ο μετριότατος ρήτορας αλλά "τεχνοκράτης" Πρόντι αποποιείται ουσιαστικά το δεξιό νεοφιλελεύθερο παρελθόν του και τίθεται επικεφαλής της ετερόκλητης συμμαχίας της "Ελιάς". Το 1996 νικά τον "Καβαλιέρε" και γίνεται πρωθυπουργός. Σχεδόν αμέσως ξεχνά τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του και προωθεί σκληρή λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις, προκειμένου να "προλάβει το τρένο της ΟΝΕ" (...) γρήγορα θα αποζημιωθεί με την ..."ηλεκτρική" καρέκλα του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (...) τον Νοέμβρη του 2004 επιστρέφει στην Ιταλία, σε μια στιγμή όπου η αποψιλωμένη από ηγέτες Κεντροαριστερά αναζητούσε πάλι απεγνωσμένα τον "αντι-Σίλβιο". Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...» (η αναφορά στο «ΒΗΜΑ»).

ΣΩΣΤΑ, ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΕΛΙΓΜΟΣ... «Πιστεύω ότι ήταν ένας ελιγμός του κ. Παπανδρέου να αντιπαρέλθει κάποιες εσωτερικές αντιπαραθέσεις (...) Προφανώς δεν ήθελε να δημιουργήσει εσωτερική αναταραχή. Ξεσηκώθηκαν πολλοί λεβέντες εκεί στο ΠΑΣΟΚ να φάνε τον κ. Φλωρίδη και ήθελε (σ.σ. ο Γ. Παπανδρέου) να κατευνάσει τα πνεύματα» (δήλωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Α. Ανδριανόπουλου / «ΕΘΝΟΣ»).

ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΟ ΝΑ 'ΣΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ: «Κατά τη ΓΣΕΕ οι ξεχωριστές απεργίες και συγκεντρώσεις, η δράση έξω από τις γραμμές του οργανωμένου κινήματος, η συνεχής υπονόμευση της ενότητας και ισχύος της ΓΣΕΕ, θέτουν αυτονόητα τους εμπνευστές και καθοδηγητές αυτών των συμπεριφορών απέναντι και σε αντίθεση με το δημοκρατικά συγκροτημένο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας» (η ανακοίνωση του Πολυζωγόπουλου στα «ΝΕΑ»).

ΔΟΥΛΕΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΥΣ... «Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να "αγιοποιήσει" τη συμφωνία ΓΣΕΕ - ΣΕΒ, την οποία ακόμη και οι κοινωνικοί εταίροι τη χαρακτήρισαν ως ένα "δυσάρεστο συμβιβασμό", με βασικό σκοπό να προκαλέσει σκηνικό σύγκρουσης στις ΔΕΚΟ. Το μόνο που καταφέρνει είναι να θεωρεί επιτυχία την αύξηση των 77 λεπτών ημερησίως που επιτεύχθηκε με τη νέα σύμβαση» (ο Πάνος Αμυράς στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).