Με ιδιαίτερη συγκίνηση και μεγάλη θλίψη σύντροφοι και συγγενείς αποχαιρέτισαν για τελευταία φορά, με μια σεμνή πολιτική τελετή, που έγινε στο νεκροταφείο της Καλαμαριάς, τον κομμουνιστή Παρίση Αγγελίδη που έφυγε από κοντά μας τα ξημερώματα της Παρασκευής.

Ο Παρίσης Αγγελίδης γεννήθηκε το 1914 στο Καρς της Ρωσίας, αργότερα η οικογένεια του έρχεται στην Ελλάδα και το 1928 εγκαθίσταται στην Καλαμαριά. Το 1933 ήδη φοιτητής της Νομικής εντάσσεται στην ΟΚΝΕ. Το 1938 η μεταξική δικτατορία τον στέλνει εξορία στη Φολέγανδρο από όπου το 1941 κατάφερε μαζί με συντρόφους του να διαφύγει κατά τη μεταφορά τους από τον τόπο της εξορίας. Το 1941 γίνεται μέλος τους ΚΚΕ, μετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της παράνομης εφημερίδας του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, της «Λαϊκής Φωνής». Το 1947 διαφεύγει τη σύλληψη και μαζί με τη σύντροφό του Μαρίτσα περνάει στο βουνό, όπου εντάσσεται στο ΔΣΕ με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Ακολούθησε η πολιτική προσφυγιά, Αλβανία, Τασκένδη, Βουκουρέστι, όπου ο Παρίσης προσφέρει τις υπηρεσίες του από το ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα». Από το 1958 θα ζήσει στην Πολωνία με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του Γιώργο και Ζένια. Αναλαμβάνει διευθυντής της εφημερίδας των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων «Δημοκράτης». Το 1990 επιστρέφει στην Ελλάδα, στην Καλαμαριά και συνδέεται με την Κομματική Οργάνωση Καλαμαριάς του ΚΚΕ.

Οπως τόνισαν στους επικηδείους που εκφώνησαν οι σύντροφοι του από την ΚΟ Καλαμαριάς του ΚΚΕ, την ΠΕΑΕΑ και την ΚΝΕ, ο Παρίσης «ήταν για εμάς, ζωντανή ιστορία του κόμματος. Ηταν ο συνδετικός κρίκος που ένωνε τις ηρωικές σελίδες των αγώνων του ΚΚΕ με την προοπτική της πάλης για το σοσιαλισμό».

«Εζησε μέχρι τα 94 χρόνια του, μια ζωή γεμάτη αγώνες, θυσίες, χαρές, λύπες, στερήσεις, οργή και αγάπη, αλλά κυρίως με αισιοδοξία. Μέχρι το τέλος. Αισιοδοξία για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν. Οχι από μόνες τους, όχι με παρακάλια, όχι με φτιασιδώματα. Αλλά με όραμα, με γνώση, με οργανωμένη, συντεταγμένη δράση μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό μας δίδαξε, αυτό μας αφήνει παρακαταθήκη. Ηταν ο Παρίσης 67 χρόνια μέλος του ΚΚΕ. Ακόμα κι αυτήν την ύστατη στιγμή ήθελε να προσφέρει. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να προσφέρει το σώμα του στο Πανεπιστήμιο, στην Ιατρική Σχολή, στην Επιστήμη».