Τώρα που καταλάγιασε λίγο ο κουρνιαχτός και ο «μακαριστός» Χριστόδουλος αναπαύεται πλέον «εις τας αιωνίους μονάς», κοντά στον πανάγαθο Παντοκράτορα, που τόσο πολύ «ηγάπησε», είναι καιρός, νομίζω, να ακουστεί και κάποια άλλη φωνή, πιο ψύχραιμη, στον απόηχο, έστω, των διθυράμβων και των λιβανωτών, που ακούστηκαν όλες εκείνες τις μέρες και ιδιαίτερα την ημέρα της ταφής του.

Και τι δεν ακούστηκε, λοιπόν, τις μέρες αυτές, από τους διάφορους λιβανιστές, παρουσιαστές και «παραθυράκηδες» των καναλιών, κρατικών και ιδιωτικών, που συναγωνίζονταν ποιος θα βρει και θα καταθέσει την πιο φανταχτερή λέξη, για να αποδώσει το μέγεθος και το κλέος του ανδρός. Αλλος τον αποκάλεσε «εθνάρχη», που «ποτέ δεν πεθαίνει», άλλος τον «τελευταίο από τους μεγάλους πατριώτες», άλλος «μεγάλο επαναστάτη, που σφράγισε την Ιστορία της Ελλάδος». Ενας άλλος, «πολιτικός αναλυτής» όπως αυτοσυστήθηκε, είπε, μεταξύ άλλων, και το εξής «σοφό»: «Ο Χριστόδουλος έκανε πολιτική, αλλά όχι κομματική πολιτική»... (Ισως, στο σημείο αυτό, να μην είχε και άδικο. Ο Χριστόδουλος, ως προσωποποίηση της μιας από τις δύο «κολόνες» του συστήματος - η άλλη είναι το κράτος - δεν έκανε κομματική αλλά ταξική πολιτική). Κάποιος άλλος χρησιμοποίησε το στίχο του Σικελιανού (στην κηδεία του Κωστή Παλαμά), «Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!». Ελεος!...

Αλλά και οι «ταγοί του έθνους μας» δεν πήγαν πίσω και δεν τσιγκουνεύτηκαν καθόλου σε επαίνους και χαρακτηρισμούς εγκωμιαστικούς για τον «μεταστάντα». Ολοι οι πολιτικοί αρχηγοί (πλην ΚΚΕ) εξέφρασαν το θαυμασμό τους και εξήραν τον «ηρωισμό» και τη «γενναιότητα» (!!) με την οποία ο «Προκαθήμενος» αντιμετώπισε την ασθένειά του. Αλλά, πού «κολλάει» η λέξη γενναιότητα στην προκειμένη περίπτωση; Ολοι οι ασθενείς, που πάσχουν από την «επάρατο» και ξέρουν ότι το τέλος τους είναι προδιαγραμμένο και αναπόφευκτο, αντιμετωπίζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την ασθένειά τους.

Στην πλούσια ελληνική γλώσσα υπάρχουν πολλές άλλες λέξεις, πιο κατάλληλες, όπως υπομονή, καρτερία, στωικότητα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι υμνητές της «μεγαλοσύνης» του Χριστόδουλου. Γενναίο και ήρωα θα μπορούσαν, ασφαλώς, να τον αποκαλέσουν αν, για παράδειγμα, στα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών, ανέβαινε κι εκείνος στην ταράτσα της Σχολής του ή γαντζώνονταν στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, δίπλα στους συμφοιτητές του, και βροντοφώναζε: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και «έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι». Αλλά, τότε εκείνος, όπως το δήλωσε ο ίδιος, ...«διάβαζε» και δεν άκουσε τίποτα για ΕΑΤ - ΕΣΑ, για βασανιστήρια και εν ψυχρώ εκτελέσεις των πραγματικά γενναίων εκείνων παιδιών, που αγωνίζονταν και για τη δική του ελευθερία.

«

Αλαλα», λοιπόν, τα χείλη των υμνωδών του «ηρωισμού» και της «γενναιότητας» του «κοιμηθέντος». Ο Χριστόδουλος ήταν, απλώς, ένα «άξιο τέκνο» της «καθεστηκυίας τάξεως», την οποία με τόση συνέπεια και με τόσο «πατριωτικό» πάθος υπηρέτησε μέχρι την τελευταία του στιγμή.