Το ερώτημα τίθεται, πλέον, από πολλές και διάφορες πλευρές: Η «σκανδαλολογία» που εκδηλώθηκε μ' αφορμή την υπόθεση Ζαχόπουλου και συνεχίζεται επί έναν και πλέον μήνα, πού αποσκοπεί; Και το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι: Ο σφοδρός και ανελέητος «εκδοτικός πόλεμος» που ακολούθησε, αφορά μόνο στη σύγκρουση αντιτιθέμενων συμφερόντων ανάμεσα στους μεγάλους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, ή εξυπηρετεί και γενικότερες πολιτικές επιδιώξεις; Το ΚΚΕ έχει επισημάνει ότι όλα αυτά που γίνονται, τον τελευταίο καιρό, σχετίζονται και με την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να προωθήσει μια «αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού» στη χώρα μας. Μια αναδιάταξη που μπορεί να οδηγήσει στην αντικατάσταση της δικομματικής εναλλαγής - που λειτουργεί, απρόσκοπτα και αποτελεσματικά, από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα - με την εγκαθίδρυση ενός διπολικού συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο θα στηρίζεται στις κυβερνήσεις συνεργασίας.

Προφανώς, η άρχουσα τάξη δε «βαρέθηκε», ξαφνικά, το δικομματισμό και θέλει να τον αντικαταστήσει, αλλά προχωράει προς αυτή την κατεύθυνση αντιλαμβανόμενη ότι πολλά από τα δεδομένα έχουν αλλάξει και χρειάζεται να αναπροσαρμόσει την πολιτική τακτική της. Η λαϊκή δυσαρέσκεια έναντι της πολιτικής των δύο κυβερνητικών κομμάτων που εκδηλώνεται, πλέον, φανερά και είναι συνεχώς αυξανόμενη, μπορεί ακόμα και ν' απειλήσει την «ομαλή δικομματική εναλλαγή» και να διαμορφώσει πολιτικές εξελίξεις που δε θα τις ελέγχει, πλήρως, η άρχουσα τάξη και γι' αυτό σπεύδει να τις προλάβει.

Βεβαίως, δεν έχουν καθόλου δίκιο όσοι υποστηρίζουν - κι αναφερόμαστε, κυρίως, στον ΣΥΝ, αλλά και στο ΛΑ.Ο.Σ. - ότι «ο δικομματισμός έφαγε τα ψωμιά του και πνέει τα λοίσθια». Η αριθμητική πραγματικότητα δείχνει ότι τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, παρά τις όποιες απώλειες, εξακολουθούν, αμφότερα, να διατηρούν μεγάλη εκλογική «πελατεία», κρατώντας πολιτικά εγκλωβισμένο ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών μαζών. Το γεγονός, δε, ότι ο νέος εκλογικός νόμος που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ, έρχεται να συντηρήσει τη δικομματική εναλλαγή, σημαίνει ότι η αστική τάξη «ποντάρει» ακόμα σ' αυτόν, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Εν πάση, όμως, περιπτώσει η ακλόνητη σιγουριά του δικομματισμού έχει κλονιστεί κι αυτό δεν μπορεί παρά να το παίρνουν σοβαρά υπόψη τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.

Η προετοιμασία για την «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού», στην κατεύθυνση που προαναφέραμε, έχει ξεκινήσει και σ' αυτή την προσπάθεια τα ΜΜΕ έχουν αναλάβει «εργολαβικό ρόλο». Απ' αυτή την άποψη δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα δύο μικρότερα κόμματα - ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ. - που έχουν, κατά καιρούς, ταχθεί υπέρ των συμμαχικών κυβερνήσεων, προβάλλονται πολύ ως «δεκανίκια» ενός νέου διπολικού συστήματος διακυβέρνησης. Οπως δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι τα ΜΜΕ, εμμέσως ή και αμέσως, αναδεικνύουν την «ανάγκη» δημιουργίας νέων κομμάτων - τελευταία προβάλλεται, κατά κόρον, το ενδεχόμενο διάσπασης του ΠΑΣΟΚ και δημιουργίας νέου κόμματος υπό την ηγεσία του Ε. Βενιζέλου - τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, όταν έρθει η ώρα, για την «κατασκευή» των κυβερνήσεων συνεργασίας.

Είναι προφανές ότι αυτοί οι σχεδιασμοί της πλουτοκρατίας δε γίνονται για την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Αντιθέτως, αποσκοπούν στη δημιουργία καλύτερων όρων και προϋποθέσεων για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, για το πέρασμα των νέων αντιλαϊκών μέτρων που έρχονται. Επομένως, ο λαός χρειάζεται να αντιπαλέψει αυτή την προοπτική και, ταυτόχρονα, ν' αγωνιστεί για την «πραγματική πολιτική εναλλαγή», που περνάει μέσα από την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των κομμάτων της αστικής τάξης και όσων λειτουργούν σαν «δεκανίκια» τους και υπέρ του ΚΚΕ. Διότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δηλώνει καθαρά και ξάστερα εναντίον όλων των πολιτικών σχεδιασμών της πλουτοκρατίας και προβάλλει την πραγματική εναλλακτική πολιτική πρόταση, που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία».