Οταν το περασμένο φθινόπωρο ξεκινούσε ένας ακόμα «διάλογος» για το Ασφαλιστικό, ο πρώην υπουργός Απασχόλησης Βασίλης Μαγγίνας δήλωνε πως «στη χώρα μας, δυστυχώς, η έννοια των ΒΑΕ έχει καταχρηστικά χρησιμοποιηθεί...». Ο πρόεδρος του ΣΕΒ έκανε λόγο για «"φάμπρικα" πρόωρων συνταξιοδοτήσεων», που «ισοδυναμεί με φυγομαχία από την αγορά εργασίας και συνιστά αδικία για όλους τους εργαζόμενους». Ηθελαν να πείσουν ότι οι συνθήκες εργασίας έχουν βελτιωθεί. Οτι η τεχνολογία έχει «εξαφανίσει» πολλούς κινδύνους που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι. Οτι, επομένως, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Μάλιστα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει υποστηρίξει πως «σήμερα, μετά τα 60, μετά τα 70, υπάρχουν ακόμα παραγωγικά χρόνια...».

Τα συγκλονιστικά στοιχεία που αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης» επιβεβαιώνουν ότι όσο η εργασία οργανώνεται με ζητούμενο το καπιταλιστικό κέρδος, η εργατική τάξη δε θα πάψει να μετρά νεκρούς: Στο έδαφος της ΕΕ που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ υπερασπίζονται, δεν προλαβαίνουν να περάσουν ούτε καν 3,5 λεπτά χωρίς να πεθάνει ένας άνθρωπος από αιτίες σχετικές με την εργασία! Κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον κόσμο ξεψυχούν 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες! Ξεπερνούν τις 430.000 οι θάνατοι (παγκόσμια) λόγω έκθεσης σε επικίνδυνες ουσίες. Ξεπερνούν τις 350.000 οι τραυματισμένοι σε «ατυχήματα» εργαζόμενοι που τελικά χάνουν τη μάχη με το θάνατο. 22.000 παιδιά που αντί να παίζουν και να μορφώνονται αναγκάζονται να δουλεύουν, σκοτώνονται σε «ατυχήματα», πριν προλάβουν να συμπληρώσουν τα 18 τους χρόνια...

Η πραγματικότητα είναι ακόμη τραγικότερη, αφού ένα μόνο μέρος των όσων συμβαίνουν καταγράφεται. Είναι χαρακτηριστικό πως η απόκλιση ανάμεσα στα δηλωθέντα και τα εκτιμώμενα θανατηφόρα «ατυχήματα» για το 2001 ξεπερνά τις 300.000, σε παγκόσμιο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, 184 - 208 εκατομμύρια εργαζόμενοι παγκοσμίως, υποφέρουν από επαγγελματικές ασθένειες (οι 24 - 48 εκατομμύρια υποθέσεις αφορούν σε θανατηφόρες ασθένειες). Μόνο στην ΕΕ 300.000 αποκτούν μόνιμη αναπηρία διαφόρων βαθμών και 350.000 υποχρεώνονται ν' αλλάξουν δουλειά μετά από «ατύχημα».

Οι εργαζόμενοι από 18 μέχρι 24 ετών έχουν 50% περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν την ώρα της δουλειάς, σε σχέση με τους πιο έμπειρους. Οι ίδιοι οι επικεφαλής των οργανισμών της άρχουσας τάξης ομολογούν ότι «η επισφαλής εργασία», η «απασχόληση σε περισσότερες της μίας εργασίες» και ο «έντονος εργασιακός ρυθμός» πολλαπλασιάζουν τους ψυχοκοινωνικούς κινδύνους που απειλούν τους εργαζόμενους. Ανησυχούν επειδή «καλή ασφάλεια και υγεία συνεπάγεται καλά επιχειρηματικά αποτελέσματα». Για το κεφάλαιο, ένας νεκρός ή σακατεμένος εργάτης σημαίνει απλά και μόνο «επιπλοκές» στην παραγωγή, μείωση κερδών...

Ολα τα παραπάνω συγκλίνουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Η πάλη με το ΠΑΜΕ για να μην περάσουν τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως η κατάργηση των ΒΑΕ, για να καταργηθούν οι νόμοι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να αντιστοιχηθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα στις σύγχρονες ανάγκες, είναι σήμερα πιο επιτακτική παρά ποτέ. Στον επόμενο αγωνιστικό σταθμό, στην απεργία στις 13 του Φλεβάρη, δεν πρέπει να λείπει κανείς.