Μετά την περατζάδα από το σχολικό συγκρότημα του Παγκρατίου με τη σημαία στο χέρι και τις διαβεβαιώσεις ότι ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων δεσμεύεται να δουλέψουν τα συνεργεία νυχθημερόν για να αποκατασταθούν οι ζημιές, ο υπουργός Παιδείας παρουσίασε το φανταχτερό σχέδιο για το «βιοκλιματικό σχολείο» του μέλλοντος και μετά, ταξίδεψε μαζί με τα κανάλια μέχρι το Αίγιο για να δείξει ότι αποκαταστάθηκε γρήγορα το μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Μελισσίων. «Η πολιτεία έδωσε το "παρών" της και απέδειξε ότι μπορεί να είναι και γρήγορη και αποτελεσματική (...) δημιουργήσαμε ξανά αυτό το υπέροχο σχολείο και εδώ ξαναγεννήθηκε η ελπίδα. Δεν είναι μόνο γκρίζα η εκπαίδευση, η εκπαίδευση είναι δυναμική, είναι ζωντανή και γεμίζει ελπίδα...» δήλωσε ο υπουργός.

Ντροπή. Αυτό είναι εμπόριο ελπίδας! Δείτε το σχολείο του Αιγίου, εσείς γονείς και μαθητές του Δήμου Πευκών Θεσσαλονίκης που δεν έχετε κτίριο για το Λύκειό σας και συνεχίστε να ελπίζετε... Παρόλο που το σχολείο σας έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί εδώ και πέντε χρόνια! Συνεχίστε να ελπίζετε και καταπιείτε ότι μπορεί να φτιαχτεί το σχολείο σας τελικά με τη μέθοδο των ΣΔΙΤ κι ο εργολάβος - επιχειρηματίας να το ελέγχει ποικιλοτρόπως για τριάντα χρόνια... αλλά πείτε ένα «δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχουμε σχολείο»... Συνεχίστε να ελπίζετε εσείς γονείς της Θεσσαλονίκης, που η διπλοβάρδια στο νομό σας συνεχίζει να ξεπερνάει το 20%...

Συνεχίστε να ελπίζετε εσείς γονείς στον Ασπρόπυργο και το Καματερό ότι κάπου πριν το τέλος της χρονιάς θα αποκτήσουν τελικά τα παιδιά σας δάσκαλο... Γιατί τώρα ξέρετε υπάρχουν κάτι «μικροπροβληματάκια» και εμφανίζονται 48 κενά δασκάλων στη Δυτική Αττική! Αν στοιβαχτούν λίγο περισσότερα παιδιά σε κάθε τάξη θα βολευτούν καλύτερα και θα... ζεσταθούν κιόλας. Μήπως να προτείνουμε το ίδιο και στους μαθητές στο συγκρότημα του Νέου Κόσμου, που δεν έχουν θέρμανση, ενώ έχουν έρθει τα πρώτα χιόνια; Κάντε λίγο υπομονή κι εσείς παιδιά στην Πολίχνη, που στη Γ' Λυκείου κάνετε μαθήματα κατεύθυνσης σε τάξεις με τριάντα μαθητές. Μια χρονιά είναι θα περάσει!

Ντροπή! Από τη μια ως την άλλη άκρη της χώρας, γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί κινητοποιούνται και απαιτούν τα αυτονόητα, τρεις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς: Ανθρώπινα σχολεία, επαρκή αριθμό εκπαιδευτικών, όλα τα βιβλία στην ώρα τους. Φυσικά, αυτά από μόνα τους καθόλου δε φτάνουν για να είναι η εκπαίδευση «δυναμική, ζωντανή και να γεμίζει ελπίδα». Αλλά όταν δεν εξασφαλίζονται ούτε τα αυτονόητα δεν μπορούμε να μιλάμε καν για εκπαίδευση. Και σήμερα δεν εξασφαλίζονται ούτε τα αυτονόητα για όλα ανεξαιρέτως τα δημόσια σχολεία, για όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του ελληνικού λαού.

Η εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί να εμφανίσει η κυβέρνηση, δεν μπορεί να φτουρήσει στο λαό, που βιώνει καθημερινά τα προβλήματα των σχολείων. Ομως, το λαϊκό κίνημα έχει πολύ δρόμο ακόμα να κάνει όχι μόνο για να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις υποδομές της εκπαίδευσης, αλλά για να κατακτήσει την παιδεία εκείνη που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες, διευρυμένες ανάγκες του λαού.