Ηταν 17 του Σεπτέμβρη του 1982... Από τη μακρινή Μόσχα ερχόταν η πικρή είδηση του θανάτου του Μάνου Λοΐζου, σκορπώντας απέραντη θλίψη στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε, στους συντρόφους του, που πορεύονταν με τα τραγούδια του. Είκοσι πέντε χρόνια κλείνουν αύριο από τον πρόωρο, άδικο θάνατό του - στα 45 του μόλις χρόνια - που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στις καρδιές και τη μουσική μας. Το πέρασμα του χρόνου, όμως, δε στάθηκε ικανό να τον βγάλει από τη σκέψη, από την καρδιά μας. Η φυσική απουσία του όλα αυτά τα χρόνια δε μείωσε στο ελάχιστο την ανάγκη μας να ανατρέχουμε στα μοναδικής ομορφιάς τραγούδια του. Αντίθετα, αυτά τραγουδιούνται με απίστευτο ενθουσιασμό, πάθος, αγάπη, αποκτούν ολοένα και περισσότερους φίλους, τα μοιράζονται και τα ξαναμοιράζονται γενιές και γενιές. Ποιος, άραγε, δεν έχει τραγουδήσει κομμάτια, όπως το «Αχ χελιδόνι μου», «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Τσιμινιέρα», «Το μερτικό μου απ' τη χαρά», «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Το νανούρισμα», «Ο γέρο - νέγρο Τζιμ», «Τέλι τέλι», «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Σ' ακολουθώ», «Μη με ρωτάς», «Η κουτσή κιθάρα», «Ο δρόμος», «Τρίτος παγκόσμιος» και τόσα άλλα;

Ο Μάνος της Επανάστασης, της Ανθρωπιάς, της Αμφισβήτησης, της Καταγγελίας, του Ερωτα, της Μελωδίας είναι εδώ. Το έργο του παραμένει πάντα ζωντανό, επίκαιρο... Σ' αυτό το πολύπλευρο έργο και στην προσωπικότητα του συνθέτη είχαν αναφερθεί ο Φώντας Λάδης, συγγραφέας, στιχουργός, δημοσιογράφος, στενός συνεργάτης και φίλος του Μ. Λοΐζου και ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας στην ημερίδα που διοργάνωσε για τον Μάνο Λοΐζο η «Πολιτιστική Παρέμβαση», στο πλαίσιο του αφιερώματος «Τίποτα δεν πάει χαμένο», τον περασμένο Μάη. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από τις ομιλίες τους.