Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και το θέατρο «Διαδρομή», λόγω οικονομικής δυσπραγίας, συνεργάστηκαν ανεβάζοντας και περιοδεύοντας με τις αριστοφανικές «Θεσμοφοριάζουσες». Μια κωμωδία, που γράφτηκε διαρκούντος του Πελοποννησιακού Πολέμου, αλλά τότε που απαγορεύτηκε η ονομαστική σάτιρα για τα άπλυτα των πολιτικών. Ετσι ο ολιγαρχικός, θρήσκος Αριστοφάνης πλάθει μια θεατρολογική κωμωδία, με σατιρικό στόχο τον ιδεολογικό του «εχθρό», άθεο, ρεαλιστή, κριτή της κοινωνίας του καιρού του, Ευριπίδη. Μια κωμωδία «διαβολεμένη», αφού εμφανίζει τον Ευριπίδη αυτοδιασυρόμενο στα «Θεσμοφόρια». Ο Ευριπίδης μαθαίνοντας ότι οι γυναίκες, στην αποκλειστικά γυναικεία γιορτή τους, στα Θεσμοφόρια, θα τον «καταδικάσουν» σαν δραματουργό - συκοφάντη τους, ντύνει γυναίκα και στέλνει στη γιορτή, ως υπερασπιστή του, τον φίλο του Μνησίλοχο. Ο ανδρισμός του Μνησίλοχου αποκαλύπτεται και ο Ευριπίδης για να τον απελευθερώσει εμφανίζεται στα Θεσμοφόρια παριστάνοντας πρόσωπα τραγωδιών του. Η συνεργασία των δύο θεάτρων απέδωσε μια πολύ ευφρόσυνη, σεβαστική και αρμόζουσα στο αριστοφανικό ήθος παράσταση. Αρετές της είναι η μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη (μετάφραση που εξισορροπεί την ποίηση με το κωμικό στοιχείο). Η σκηνοθεσία του αριστοφανικά εμπειρότατου, πάντα με αίσθηση του μέτρου αλλά και του χιούμορ, Γιώργου Μιχαλακόπουλου και η εξαιρετική, σε ρυθμούς, μελωδίες, παίγνια και αφήνοντας πεντακάθαρο τον ορχούμενο λόγο, μουσική του πολύπειρου Βασίλη Δημητρίου, διδαγμένη από την Νανά Θρασιβουλίδου, με στηρίγματά τους τα λιτά σκηνικά και καλαίσθητα κοστούμια (Αννα Μαχαιριανάκη), τους φωτισμούς (Νίκος Καβουκίδης), τη χορογραφία (Δημήτρης Καμινάρης). Ιδιαίτερο πλεονέκτημα της παράστασης είναι η απολαυστική ερμηνεία του Παύλου Χαϊκάλη, μεγάλου, πηγαίου, πληθωρικού αλλά και αυτοελεγχόμενου, κατάλληλου για τον Αριστοφάνη, κωμικού. Δημιουργικοί υποκριτικά ήταν και οι Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Δημήτρης Παλαιοχωρίτης, Θοδωρής Μιχαηλίδης, Πυγμαλίων Δαδαξαρίδης, Γιάννης Πολιτάκης, Μάκης Αρβανιτάκης.

Επ' ωφελεία του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης απέβη η συνεργασία του με τον Γιώργο Αρμένη, στο ανέβασμα των «Ιππέων» μιας διαχρονικής, επίκαιρης και σήμερα, πολιτικής σάτιρας του Αριστοφάνη, κατά του Κλεισθένη και των μεταρρυθμίσεών του για «ταξική ειρήνη» μεταξύ του λαού - των αγροτών και των πλουσίων του άστεως. Ο Αριστοφάνης, μέσω του Χορού των Ιππέων (οι Ιππείς ήταν στρώμα της ολιγαρχικής τάξης) και πλάθοντας δύο πρόσωπα εξίσου παμπόνηρους δημαγωγούς και άρπαγες του πλούτου και της εξουσίας του Δήμου, τον δερματέμπορα - εξουσιαστή του Δήμου Κλέωνα και τον αντίπαλο και διάδοχό του, αλλαντοπώλη Αγοράκριτο, καυτηριάζει ως επικίνδυνη την πολιτική του Κλεισθένη. Το ανέβασμα της κωμωδίας αυτής, επίσης σε μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη, ευτύχησε πρωτίστως μουσικά. Κατά τη γνώμη της υπογράφουσας, αυτή η συνθετική δουλιά του Διονύση Τσακνή, αποτελεί ένα μεγάλο και ποιοτικό άλμα της συνθετικής παρουσίας του στο θέατρο. Η μουσική του ρυθμοποιητική για τα Χορικά, χιουμοριστικά δραστική, ευφρόσυνη και ποικίλη σε ρυθμούς και ακούσματα (εμβατηριακά, παραδοσιακά - δημώδη, λαϊκά και διακριτικά ροκ στοιχεία), επηρέασε καθοριστικά την κινησιολογικά ευρηματική για το Χορό των Ιππέων χορογραφία της Ελενας Γεροδήμου και τη σκηνοθετική δουλιά του Γ. Αρμένη. Σκηνοθεσία, με λιτό σκηνικό (Λαλούλα Χρυσικοπούλου), όμορφα κοστούμια και εύστοχες περούκες για το Χορό (Ελένη Δουνδουλάκη), με την έφεση και πείρα του ηθοποιού στην αισθητική του λαϊκού θεάτρου, διακριτικού εκσυγχρονισμού του μύθου και δραστικής κωμικής εμβέλειας ερμηνείες, από τον ίδιο και τους Πάνο Σκουρολιάκο, Περικλή Καρακωνσταντόγλου, Κώστα Φλοκατούλα, Παντελή Παπαδόπουλου, με τους υποκριτικούς του «κώδικες» ο καθένας.

Η Αθήνα έχει ηττηθεί από την Σπάρτη. Ο Θρασύβουλος ανατρέπει τους Τριάκοντα Τυράννους. Η σατιρικά πολιτική κωμωδία παραμένει απαγορευμένο είδος κι ο Αριστοφάνης γράφει μια ακόμη, θεματολογικά ουτοπική κωμωδία, σατιρίζοντας με έμμεσο τρόπο τις πολιτικές που ανέτρεψαν τους θεσμούς, την παλιά τάξη πραγμάτων που διαμόρφωσε την Αθήνα ως την ισχυρότερη πόλη - κράτος. Ο Αριστοφάνης, σ' αυτή την οργιαστικής μυθοπλοκής κωμωδία του φθάνει στην ακραία ουτοπία. Πλάθει ό,τι επ' ουδενί θα 'θελε να συμβεί. Εμφανίζει τις - στερημένες από όλα τα κοινωνικά δικαιώματα - γυναίκες να καταλαμβάνουν την Εκκλησία του Δήμου (δηλαδή τη Σύνοδο όπου μετείχαν μόνον οι ελεύθεροι άνδρες πολίτες, μάλιστα επ' αμοιβή, και αποφάσιζαν για όλα τα δημόσια πράγματα), να καταδικάζουν την ασκούμενη από τους άνδρες πολιτική, να αναλαμβάνουν την εξουσία και να επιβάλλουν ισονομία, πλήρη ισοτιμία ανδρών - γυναικών και κοινοκτημοσύνη στους πάντες και τα πάντα. Ακόμα και στο σεξ, με αποτέλεσμα μπαμπόγριες να τραβομαλλιούνται με νεαρές, αλλά και μεταξύ τους, ανάλογα με την ηλικία τους, να έχουν εκείνες τη συνουσιακή πρωτιά με τα νεαρά αρσενικά. Για το ανέβασμα αυτής της κωμωδίας συνένωσαν τις δυνάμεις τους το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και ο θίασος «Αττική Σκηνή», με συντελεστές την εύστοχα εκσυγχρονιστική, μετάφραση - απόδοση του Γιάννη Καλαντζόπουλου, τη μετρημένη σκηνοθεσία του Θανάση Θεολόγη, και γόνιμες συνεργασίας των Ακη Χειμαρίδη (σκηνικά -κοστούμια), Γιούρι Στούπελ (μουσική), Πέτρο Γαλλία (χορογραφία), Κώστα Τατάκου (φωτισμοί). Τα «ατού» της παράστασης είναι η μεγάλη και πολύπειρη μεταμορφωτική υποκριτική ικανότητα και το κωμικό γκελ των Γιώργου Παρτσαλάκη και Τάσου Χαλκιά και οι - άμεσης, αυθεντικής, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, λαϊκής ιδιοσυγκρασίας, υποκριτικοί «κώδικες» του Τάσου Παλαντζίδη. Συμπαθείς είναι οι υποκριτικές προσπάθειες σε διάφορους ρόλους των (με τη σειρά εμφάνισης) Δέσποινα Γιαννοπούλου, Χάρη Αρώνη, Αναστάση Κολοβού, Ελένης Φιλιούση, Ιωάννας Δελάκου, Δανάης Σδούγκου, Ματίνας Καλογεροπούλου, Ελένης Αδαμίδου, Θωμά Παλιούρα, Δημήτρη Παπανικολάου.

Εμφυτα ευγενής και αισθαντική φύση, πολύ καλός ποιητής και στιχουργός, καλλιεργημένος, στοχαζόμενος, αλλά και με λαϊκό αίσθημα άνθρωπος, με σοβαρές, πάντα και ποιοτικές ρεπερτοριακές και αισθητικές αναζητήσεις ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης, επιχείρησε γράφοντας και σκηνοθετώντας το έργο «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», ένα σκηνικό «πάντρεμα» έργων και μορφών που αγάπησε, με επίκεντρο τον «Ξεπεσμένο δερβίση» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, κείμενο που εκφράζει κάθε ξεριζωμένο, πλάνητα, ανέστιο, έρημο και δύστυχο άνθρωπο, κάθε εποχής και τόπου. Με βαθιά ανθρωπιστική «ματιά» γεφύρωσε το μέγιστο τραγικό μύθο του ανθρώπου, το μύθο του τυφλού, γέρου, εξόριστου και πλάνητα Οιδίποδα στον Κολωνό, με τον πραγματικά τραγικό Γιαννούλη Χαλεπά, τον απαθανατισμένο από τον Δημήτριο Καμπούρογλου αξιαγάπητο «Τρελό της Αθήνας» και άλλα πρόσωπα πεζογραφικών και ποιητικών κειμένων. Ενδιαφέρουσα θεματολογικά, σεβαστική απέναντι στα έργα που την ενέπνευσαν, η κειμενική σύνθεση του Θ. Γκόνη, φανερώνει την ποιητική ικανότητα, αλλά και τις αδυναμίες και τις εγγενείς δυσκολίες του πολύ φιλόδοξου, ίσως και βιαστικού κειμενικού εγχειρήματός του, σε συνεργασία με την Γιάννα Ροϊλού. Σκηνοθετικά, ο Θ. Γκόνης έκανε το καλύτερο δυνατό, με το απέριττο σκηνικό του Χρήστου Μποκόρου, τα λιτά κοστούμια του Αγγελου Μέντη, τη θαυμάσια, κυρίως συμφωνικού χαρακτήρα, μουσική του Νίκου Ξυδάκη (ολότελα διαφορετική από τις συνθέσεις του για άλλες παραστάσεις). Μεγάλο στήριγμα της παράστασης ήταν οι ερμηνείες των άξιων ηθοποιών που επέλεξε ο σκηνοθέτης. Ο υπεραισθαντικός και εντελέστατων εκφραστικών μέσων Σοφοκλής Πέππας. Ο πάντα στέρεος, ακόμα κι αν φυσιογνωμικά δεν ταιριάζει σε κάποιο ρόλο (εδώ στου Χαλεπά) Γιώργος Μωρόγιαννης. Πολύ καλοί ερμηνευτικά είναι και οι Γιώργος Γάλλος, Θανάσης Δήμου και Ευθύμιος Παπαδημητρίου. Πολύ ελπιδοφόρα είναι η Σύρμω Κεκέ, με την υποκριτική απλότητα και αλήθεια της ερμηνείας της (Αντιγόνη).