-- Πώς προέκυψε η βράβευσή σου στην Ιταλία;

-- «Στην Ιταλία έχω από παλαιότερα δραστηριοποιηθεί σε μια πλειάδα τομείς, διδάσκοντας αισθητική και φιλοσοφία της τέχνης, οργανώνοντας εκθέσεις, γράφοντας δοκίμια πάνω στις τέχνες και τη λογοτεχνία, δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζά. Ωστόσο δεν περίμενα πως θα μπορούσα ν' αποσπάσω μια τέτοιου μεγέθους τιμή, και μάλιστα σε ποιητικό διαγωνισμό με τόσες συμμετοχές, με Ιταλούς ποιητές και λογοτέχνες, που σαφώς είναι πιο γνωστοί και με περισσότερες ευκαιρίες να προβληθούν από μένα, που μοιράζω το χρόνο μου μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και μάλιστα σε δραστηριότητες που δεν επιτρέπουν ολοκληρωτική αφοσίωση σε "δημόσιες σχέσεις"».

-- Θεωρείς πως οι συνθήκες για την παραγωγή ποίησης στην Ελλάδα είναι γόνιμες;

-- «Το πρόβλημα με την παραγωγή της ποίησης δεν είναι μόνο ελληνικό. Ισως απλώς εδώ να γιγαντώνεται, δεδομένου του αμέθοδου και ανερμάτιστου τρόπου που μελετάμε, κρίνουμε, προβάλλουμε, ερευνάμε και παράγουμε την ποίηση. Οι νέοι ποιητές ανακαλύπτουν εξ αποκαλύψεως ρεύματα, πρόσωπα και τρόπους ποιητικούς, χωρίς να εισάγονται μέσα από τους θεσμούς και την παράδοση, όπως γίνεται με τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό. Τούτο, βέβαια, γεννά φαιδρά αποτελέσματα. Ωστόσο τελευταία ανακάλυψα πως μάλλον μας χρειάζεται η γελοιότητα, γιατί κανείς γίνεται πιο παραγωγικός ποιοτικά και ευθύβολος όταν περιβάλλεται από τη βλακεία παρά σε χρόνους ανθηρούς για το πνεύμα. Η ανάγκη ν' αντιπαρέλθεις, να κατονομάσεις τη βλακεία απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή, διεισδυτικότητα, εφευρετικότητα. H μαχητικότητα, ο εμπρηστικός λόγος και ευστοχία κατά της Λερναίας Υδρας της σημερινής ηλιθιότητας είναι απαραίτητα και σημαντικά στοιχεία στην ποιητική και εν γένει πνευματική δημιουργία. Σε κραταιούς του πνεύματος καιρούς απλώς ακολουθείς το ρεύμα και την πεπατημένη. Απεναντίας, σε καιρούς βλακείας, αναγκαστικά γίνεσαι πρωτότυπος και νιώθεις την ανάγκη να εμβαθύνεις και να καταγγείλεις».

-- Στην Ελλάδα πιστεύεις πως θα υπήρχε πιθανότητα να βραβευθείς χωρίς να έχεις τις απαραίτητες γνωριμίες;

-- «Στη χώρα μας δεν υπάρχουν οι συνθήκες για μια αβίαστη και ειλικρινή εκτίμηση των ποιητικών δυνατοτήτων κάποιου που δεν έχει φροντίσει να ενταχθεί σε μια παρέα, σ' έναν κύκλο, πολύ περισσότερο δε, όταν θέλει να διατηρήσει την ελευθερία της γνώμης του και την καλλιτεχνική του αυτοδιάθεση, μέσα σ' ένα περιβάλλον μικροπολιτικής προώθησης των συμφερόντων της ομάδας. Στο παρελθόν έχω πληρώσει με διαγραφές, αποκλεισμούς, μνησικακίες και συκοφαντίες την άποψή μου, την εναντίωσή μου στη στενόκαρδη φορμαλιστική τάση του να κάνουμε ποίηση κοιτώντας μόνο τα μέσα - συχνά αυτούσια από το εξωτερικό - και παραβλέποντας το περιεχόμενο».

-- Υπήρξε προηγουμένως άλλη αναγνώρισή σου στο εξωτερικό;

-- «Ναι, ίσως μάλιστα πιο συχνά απ' ό,τι στην Ελλάδα. Το 2006 ήταν στην Ισπανία επέτειος από τη γέννηση του σημαντικότερου γαλιέγου ποιητή κι ενός από τους καλύτερους διανοούμενους στη χώρα, του Αλβαρο Κουνκέιρο. Το πανεπιστήμιο του Βίγο με επέλεξε να εκπονήσω - στον επετειακό τόμο που εξέδωσε - μια μετάφραση των ποιημάτων του Κουνκέιρο στα αρχαία ελληνικά. Επίσης θεωρώ μεγάλη τιμή να μου παραγγέλνει ένας από τους μεγαλύτερους ζώντες ποιητές (μάλιστα προτείνεται σταθερά και για το Νόμπελ Λογοτεχνίας) και ήρωας της αντίστασης κατά του Φράνκο, ο Σοσέ Μανουέλ Φερίν, συνεργασία στο επιφανές περιοδικό του, δίπλα σε ονόματα όπως ο Ζ. Π. Φάιγ».