Και ξαφνικά, εκεί που μονολογούσα μπροστά στο λευκό μου χαρτί, συνειδητοποίησα πως δεν είχα να γράψω τίποτε παραπάνω. Πέρασαν τόσα χρόνια από την πρώτη φορά που κυκλοφόρησα την πρώτη μου «εφημερίδα»! Ητανε ένα κομμάτι χαρτί που είχα πάρει από το μπακάλικο του πατέρα μου. Στρατσόχαρτο το λέγαμε τότε. Εμοιαζε μ' αυτά της ανακύκλωσης. Ητανε αδιάβροχο και κει τύλιγε ο πατέρας μου τις παστές σαρδέλες. Ξέρεις: μια δραχμή, δυο δραχμές, και γράψτα κυρ Χαράλαμπε, μέχρι να έρθει το Σάββατο, να πέσει το βδομαδιάτικο και τότε βλέπουμε... Μόνο που δε «βλέπαμε» και πολύ συχνά. Τα χρέη περίσσευαν, ο πατέρας μου, καλή του ώρα, αναστέναζε καπνίζοντας «Αρωμα», με σβησμένη τη λάμπα, η μάνα μου ξενοδούλευε κι εμείς, οι μικροί, δεν είχαμε να αγοράσουμε καινούριο μαύρο παντελονάκι για τις γυμναστικές επιδείξεις. Ωσπου ήρθε μια μέρα, έκλεισε το μπακάλικο και άρχισε μια άλλη πικρή ιστορία.

Σ' αυτό λοιπόν το κομμάτι το στρατσόχαρτο έγραψα το πρώτο μου «άρθρο». Το «θέμα» του ήτανε ένα μεγάλο Α, γραμμένο με μελανί μολύβι και δίπλα του ένα ψηλόλιγνο θαυμαστικό. Υστερα από λίγες μέρες πρόσθεσα και ένα Β, δίπλα στο Α, ύστερα και ένα Γ, και πάει λέγοντας. Μέχρι που ήρθε η μέρα να γράψω και το Ω και πανικόβλητος να διαπιστώσω πως είχα εξαντλήσει τα θέματά μου. Τέλειωσε και το στρατσόχαρτο. Το μπακάλικο έκλεισε. Ο πατέρας μου έφυγε. Εφυγε και η μάνα μου. Και κάτι θείες, γεροντοκόρες, που είχα και τις επισκεπτόμουνα κάθε Πάσχα, φύγανε κι αυτές. Το «Αρωμα» έγινε «Marlboro». Και ο Αριστείδης που είχε το γαλατάδικο στη γωνία, μάθαμε, ύστερα από χρόνια, πως αυτοκτόνησε. Τον βρήκανε, λέει, κρεμασμένο, στο Γεντί Κουλέ. Κομμουνιστής αδιόρθωτος, είπανε στη γειτονιά. Μέλος της ΟΠΛΑ, και τον είχανε καταδικάσει τρις σε θάνατο. Πήρε κι αυτός ένα σεντόνι, το τύλιξε γύρω από το λαιμό του και κρεμάστηκε... Τι να γράψω, λοιπόν; Με μας τους γραφιάδες, βλέπεις, όταν γράψεις και το Ω, και σου τελειώσει και το στρατσόχαρτο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Οσοι σε διάβαζαν παλιά σε βαριούνται. Αλλοι σε φοβούνται. Αλλοι σε βλέπουν στο δρόμο και σου λένε ψέματα χαμογελώντας, πως σε διαβάζουν, ενώ εσύ έχεις σταματήσει, γιατί, όπως είπαμε, έχεις φτάσει στο Ω.

Μέχρι προχτές. Περίμενα τη σειρά μου στην τράπεζα. Είχα μαζί μου και τον εγγονό μου και κουβεντιάζαμε για τον ΠΑΟΚ και αναστενάζαμε. Και κει πάνω στην κουβέντα με πλησιάζει ένας ηλιοκαμένος. Μου σφίγγει το χέρι όλος χαρά και τι μου λέει. «Διαβάζω τα άρθρα σας» μου λέει κι αρχίσαμε την κουβέντα. Η κατάσταση, τα ομόλογα, το Ιράκ, ο δικομματισμός, το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, ο πληγωμένος πολιτισμός. Από το Α μέχρι το Ω σκεφτόμουνα από μέσα μου. Και άρχισα να ανησυχώ πως αν συνέχιζε η κουβέντα με τον ίδιο ρυθμό, σε λίγο δε θα είχα να πω τίποτε. Θα είχανε εξαντληθεί όλα τα θέματα. Να όμως που ο άγνωστός μου συνομιλητής και «φανατικός» αναγνώστης μου είχε έμπνευση και ανανέωνε το θεματολόγιό μας με νέες «ατάκες». «Δυστυχώς, δε λέμε ν' αλλάξουμε», συμπληρώνει κάποια στιγμή σκεπτικός... «Για να πέσει το τρίχωμα από τον άνθρωπο χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια. Λες να χρειαστούμε άλλα τόσα για ν' αλλάξουμε και πολιτικές προτιμήσεις;»... Ηρθε η σειρά μου όμως και έπρεπε να πάω στο ταμείο. Και έτσι που άπλωνα το χέρι μου για να δώσω την ταυτότητά μου στον ταμία, νόμισα πως τα χέρια μου ήτανε σκεπασμένα με τρίχες. Και πως εγώ δεν ήμουνα εγώ, αλλά ένας τεράστιος μαλλιαρός γορίλας. Λες;