Κυριακή 8 Ιούλη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Οι τραπεζίτες, το καζίνο και η οικολογία

Από τη μια, ομάδα 25 επιχειρηματιών και τραπεζιτών κάνουν πρόταση για να διαχειριστούν την αναδάσωση της Πάρνηθας. Την πρόταση την παρουσιάζει η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ ως «καλή λύση».

Από την άλλη, ήδη από το 2003 - με νόμο του ΠΑΣΟΚ - το καζίνο της Πάρνηθας χρηματοδοτεί την ...προστασία του βουνού με 300.000 κάθε χρόνο. Με τον ίδιο νόμο είχαν εγκριθεί μια σειρά επεκτάσεις και έργα του καζίνο για την παραπέρα ανάπτυξη της επένδυσης των επιχειρηματιών του τζόγου.

Απέναντι σε αυτά έρχεται και μια πρόταση της WWF Ελλάς για την ίδρυση Παρατηρητηρίου της Πάρνηθας, με σκοπό να προστατευτεί το βουνό από τυχόν καταπατήσεις...

Τι κοινό τώρα έχουν όλα αυτά;

Από μια πρώτη ματιά κανένα. Ελα όμως που έχουν... Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέλος του ΔΣ της WWF είναι ταυτόχρονα και ειδικός σύμβουλος του Γραφείου Περιβαλλοντικών Θεμάτων της Τράπεζας Πειραιώς... Οι συνειρμοί που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι πολλοί. Εμείς απλά αναρωτιόμαστε.

Μήπως, στην Πάρνηθα τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα;

Ταχύτατοι όταν καταδικάζουν απεργίες

Λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ο πρόεδρος του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά Αθανάσιος Θεοφάνης, έκρινε την Πέμπτη παράνομη την απεργία που είχε κηρύξει για προχτές, Παρασκευή, το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά στα εργολαβικά συνεργεία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Η αγωγή είχε κατατεθεί το μεσημέρι της ίδιας μέρας από τέσσερις εργολάβους που αξίωναν να χαρακτηριστεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Στις 3 μ.μ. θυροκολλήθηκε - την είδε τυχαία η καθαρίστρια του Συνδικάτου και ενημέρωσε τηλεφωνικά τους συνδικαλιστές - στις 6 το απόγευμα εκδικάστηκε.

Πριν εκδοθεί η απόφαση, τρεις από τους τέσσερις εργολάβους απέσυραν την αγωγή επειδή, κατά δήλωσή τους, τα ονόματά τους είχαν χρησιμοποιηθεί χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν. Ο δικαστής ωστόσο ήταν ανένδοτος. Αυτό που βγάζει όμως μάτι είναι το σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης. Το Συνδικάτο, λέει, παρανόμησε γιατί δεν όρισε προσωπικό ασφαλείας στις εγκαταστάσεις του ναυπηγείου (!) οι οποίες βέβαια έχουν μόνιμο προσωπικό ασφαλείας και επιπλέον οι εργολάβοι δεν έχουν εκεί εγκαταστάσεις.

Οι δικαστικές αρχές, την υπόθεση για το ναυάγιο του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ» την ...«πάλευαν» επί 7 χρόνια και αυτό για να «βγάλουν» τελικά «λάδι» τους εφοπλιστές, που έστειλαν στον πάτο μαζί με το σαπιοκάραβό τους 80 ανθρώπους. Για τη ΡΙΚΟΜΕΞ με 40 νεκρούς, χρειάστηκαν ακόμα περισσότερο χρόνο για να αθωώσουν εντέλει τους πάντες. Και στις δύο υποθέσεις, σωρεία στοιχείων βοούσαν ότι ήταν καθαρά εγκλήματα. Μόνο όταν πρόκειται για τους εργάτες, είτε με κυβέρνηση της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ η Δικαιοσύνη και ταχύτατη είναι και καταλήγει σε βολικές για τους κατηγόρους αποφάσεις. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Κανένας αποπροσανατολισμός

Μέσα σε ένα σύστημα εκπαίδευσης που σχεδιάζεται έξω από τις ανάγκες, που η αδικία, η ανισότητα και η εμπορευματοποίηση είναι κανόνας, περίεργα περιστατικά, όπως αυτά που είδαμε στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις, δεν προκαλούν μεγάλη έκπληξη. Μετά λοιπόν από τη διανομή θεμάτων των εξετάσεων σε φροντιστήρια, ήρθε προχτές η καταγγελία ότι η πρόεδρος του βαθμολογικού κέντρου στη Θεσσαλονίκη ζήτησε από τους βαθμολογητές των Αγγλικών να αλλάξουν τις βαθμολογίες προκειμένου να μην ξεπερνά τα 13 μόρια η διαφορά ανάμεσα στον πρώτο και δεύτερο βαθμολογητή. Για το πρωτοφανές περιστατικό, η μεν κυβέρνηση σπεύδει να ανακοινώσει ΕΔΕ, το δε ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει ότι η ΝΔ είναι ανίκανη να «διαχειριστεί» το θέμα των εξετάσεων.

Προσπερνώντας το πνεύμα σκανδαλολογίας, η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου περιστατικού αποτελεί για το λαό αφορμή να δει κατάματα ποια είναι τα μεγάλα σκάνδαλα και τη συνενοχή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Γιατί είναι πραγματικά μεγάλο σκάνδαλο το ότι σήμερα η Παιδεία γίνεται προνόμιο όσων έχουν να την πληρώσουν. Οτι η παραπαιδεία τείνει να υποκαταστήσει το προσανατολισμένο στις εξετάσεις λύκειο. Οτι δεν υπάρχει αξιόπιστη διέξοδος για τους νέους μετά το λύκειο πέρα από την ανώτατη εκπαίδευση. Οτι ο εργαζόμενος διπλοπληρώνει το σχολείο και αντί για μια ολόπλευρα ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βλέπει να αποφοιτά από αυτό ένα νέος φορτωμένος με «δεξιότητες» για να πάρει θέση στην παραγωγή με όρους χειρότερους από τους γονείς του.

ΒΙΒΛΙΟ
Εικαστικές εικόνες του 20ού αιώνα

Συνήθως οι άνθρωποι μιλούν, εύκολα εκφράζονται με λόγια, για όσους και όσα αγάπησαν. Υπάρχουν, όμως, κι άνθρωποι που σιωπούν, ή δύσκολα μιλούν και σε μπερδεύουν, αποκρύπτοντας το βάθος και το μέγεθος των συναισθημάτων τους. Κι, όμως, αυτή η σιωπή τους μπορεί να κρύβει σπουδαία, αδιάψευστα, χειροπιαστά τεκμήρια της πιο μεγάλης κι αληθινής αγάπης. Κι επειδή η μεγάλη κι αληθινή αγάπη δεν αντέχει να «βοά» κρυμμένη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, έρχεται στιγμή που σπάζοντας τη σιωπή της, αποκαλύπτει και αποδείχνει όλο το μέγεθος και βάθος της. Αυτό συμβαίνει με το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου Φαρσακίδη - το πρώτο, μετά από τριάντα και πλέον βιβλία που έχει εκδώσει, που έγραψε, εικονογράφησε και αφιέρωσε στη μνήμη της ρωσικής καταγωγής μάνας του. «Πηγή» του υλικού του βιβλίου στάθηκε η μάνα του, αλλά κι η κρυμμένη αγάπη του για εκείνη.

Ο Γ. Φαρσακίδης, «σταχομαζώχτρα» από παιδί και σ' όλη του τη ζωή, κόντρα στους...«Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες» (αγώνες, διώξεις, φυλακές, εξορίες) φύλαγε διάφορα αντικείμενα της μάνας του. Αντικείμενα, που - χωρίς εκείνη να το συνειδητοποιεί, ίσως και χωρίς να το θέλει - «έθρεψαν» την αγάπη και την έμφυτη έφεσή του στην Τέχνη. Τον μακρόχρονα σιωπηλό «έρωτα» του Φαρσακίδη για τη μάνα του και την Τέχνη καθρεφτίζουν τα κείμενά τους και οι πανέμορφες εικόνες (πίνακες, χαρακτικά, φωτογραφίες αρχιτεκτονικών μνημείων, αγαλμάτων, μικρογλυπτών, σκίτσων, γελοιογραφιών κ.ά.) στο νέο βιβλίο-λεύκωμα «Του έρωτα και της μοναξιάς (Παλιές καρτ-ποστάλ 1901-1934)» (έκδοση της «Τυποεκδοτικής»). Ο Φαρσακίδης ανθολόγησε ένα μέρος από τις 140 ευχητήριες καρτ-ποστάλ που είχε λάβει η μητέρα του, στη γενέτειρά της Οδησσό, σταλμένες από το εσωτερικό της Ρωσίας, την Ευρώπη και την Απω Ανατολή. Με τον τρόπο τους οι καρτ-ποστάλ «καθρεφτίζουν» το «ξημέρωμα» και την πορεία του 20ού αιώνα, την αισθητική της «μπελ επόκ», την αστική και μικροαστική ανεμελιά απέναντι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την «κυοφορία» του Β΄, την ιδεολογο-αισθητική σύγκρουση μεταξύ ακαδημαϊσμού, κοινωνικού και κριτικού ρεαλισμού και καινοτόμων τάσεων.

Αλαν Τζόνστον

Ελεύθερος είναι πλέον μετά από λίγο λιγότερο από τέσσερις μήνες ομηρίας ο Αλαν Τζόνστον. Ο ανταποκριτής του BBC στη Λωρίδα της Γάζας ήταν ο τελευταίος ξένος δημοσιογράφους που παρέμενε στο συγκεκριμένο κομμάτι παλαιστινιακής γης, παρά την όξυνση της ενδοπαλαιστινιακής έντασης, και θα ολοκλήρωνε την τρίχρονη παραμονή του εκεί, μόλις λίγες μέρες μετά την 12η Μάρτη, οπότε και απήχθη από την οργάνωση «Στρατός του Ισλάμ».

Η μετέπειτα πορεία είναι λίγο - πολύ γνωστή και αποτελεί, ίσως, μια αντανάκλαση της ενδοπαλαιστινιακής έντασης και της έλλειψης συνεργασίας. Αν και τόσο η «Φατάχ» του Προέδρου Αμπάς όσο και η «Χαμάς» του πρωθυπουργού Χανίγια (και πλέον πρωθυπουργού μόνο στη Λωρίδα της Γάζας) καταδίκασαν την ομηρία, δεν κατάφεραν παρά τις εκκλήσεις, τις συναντήσεις και τις συναποφάσεις να πετύχουν την απελευθέρωσή του.

Το πώς ακριβώς η «Χαμάς» το πέτυχε, δεν είναι γνωστό. Αυτό που εκτιμούσαν, πάντως, αρκετοί αναλυτές είναι ότι η απελευθέρωση του Τζόνστον ήταν ένα «χαρτί» που η «Χαμάς» ήθελε να ρίξει στο τραπέζι για να αποδείξει την ικανότητά της να επιβάλει τάξη, αλλά και να προαχθεί σε εξίσου σεβαστό συνομιλητή. Οσο για τον ίδιο τον Τζόνστον, τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες της απελευθέρωσής του, εμφανίστηκε «τζέντλεμαν» αν όχι έμπειρος, στους ελιγμούς, δημοσιογράφος.

Δήλωσε ότι ήταν σχεδόν βέβαιος για την επιτυχία των προσπαθειών της «Χαμάς, γιατί είναι αποφασισμένη στον τομέα της τάξης». Επλεξε το εγκώμιο του Αμπάς, αν και είναι κοινώς αποδεκτό ότι προσωπικώς δεν ενεπλάκη στην υπόθεση. Χαρακτήρισε ως μία από τις θλιβερότερες στιγμές το άκουσμα των πυρών της αιματηρής ενδοπαλαιστινιακής σύγκρουσης, ενώ ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον παλαιστινιακό λαό, διαχωρίζοντάς τον από τους απαγωγείς του.


Ε. Μ.

Ονόματα δεν έχουν;

Μία εφημερίδα το είχε προχτές πρώτο θέμα, άλλες παρέθεταν σχόλια με υπονοούμενα, γνωστό βδομαδιάτικο έντυπο αφιέρωσε ολόκληρη σελίδα, αλλά ...από τηγανίτα τίποτα. Αναφερόμαστε στον έρωτα Αμερικανού διπλωμάτη με Ελληνίδα υπάλληλο, με προσβάσεις σε κρίσιμα πόστα, η οποία εξελίχθηκε σε «κατάσκοπο», όπως ισχυρίζονται. Γιατί, όμως, δε μας λένε υποθέσεις και ονόματα; Τι περιμένουν; Και η κυβέρνηση; Δεν ενδιαφέρεται να δώσει μια εξήγηση; ΄Η μήπως είναι τόσο υψηλά ιστάμενος ο συγκεκριμένος Αμερικανός διπλωμάτης που απαιτείται ειδική άδεια από τη σύμμαχο χώρα και δεν την έχουν ακόμα;



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ