Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Πού να χάνεσαι τώρα, σαράντα χρόνια μετά, σε μνήμες για χούντες και μίση.

Κοίτα μπροστά, η δημοκρατία θριαμβεύει, το ίδιο και ο ιμπεριαλισμός

δες πώς λάμπουν από χαρά μεταλλαγμένοι αριστεροί και μετανοημένοι δεξιοί

μα ακόμα καλύτερα, άσε να σε λούσει η λάμψη που εκπέμπουν τα όπλα στο «νέο κόσμο».

Διαλέγεις μεταξύ «Μπερέτας» και «Ρέμινγκτον» και ξαμολιέσαι. Δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσεις, η Εθνική Ενωση Οπλων αντιπροσωπεύεται επάξια μέσα και από τα δύο κόμματα. Α, και πού 'σαι: Ξέχνα κάτι παράξενες συνήθειες όπως την καλοκαιρινή άδεια. Βλάπτει την παραγωγικότητα.

Ασε τον εαυτό σου να σε πάει όπου θέλει ο αστικός Τύπος. Θα 'χεις ψηφίσει ξανά το δίδυμο, χωρίς καν να πάρεις χαμπάρι ότι γίνανε εκλογές.

΄Η, αλλιώς, διδάξου... εκτός κι αν ήδη οι αμερικανιές σ' έχουν ποτίσει τόσο, που να μην έχεις δρόμο επιστροφής από το «νέο κόσμο». Δική σου είναι η επιλογή. Κι εδώ που φτάνουν πια τα πράγματα, τα μισόλογα και οι κουβέντες με τις στρογγυλεμένες άκρες δεν έχουν θέση. Εδώ πια καλείσαι ευθέως να οπλιστείς: Σημαίνει να κάνεις όσο πιο ισχυρό το μόνο όπλο που μπορεί να τους αντιμετωπίσει: Το Κομμουνιστικό Κόμμα. Τίποτα λιγότερο.

Δες: Οι περίφημες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ωραίος τρόπος για να γεμίσει ακόμα περισσότερο το πουγκί του καπιταλιστή πουλώντας σου οικολογία. Γι' αυτό δε φταίει η τεχνολογία, αλλά η ιδιοκτησία πάνω σ' αυτή.

Κι άμα βλέπεις πρώτο τίτλο περί «ανοχύρωτου κράτους», ετοιμάσου για «τρεχάτε ποδαράκια μου».

Σκέψου μόνο: Και τους «ειδικούς φρουρούς» και τους «συνοροφύλακες» αρχικά τους πήραν σαν εξωαστυνομικό σώμα, για να μπορεί υποτίθεται η κανονική αστυνομία να αφεθεί απερίσπαστη στο κύριο έργο της. Ξέρεις ποιο είναι αυτό.

Ηδη οι «συνοροφύλακες» περιπολούν στο κέντρο της Αθήνας και οι «ειδικοί φρουροί» όπου να 'ναι αποκτούν δικαίωμα πρώτα να πυροβολούν και μετά να ρωτούν...

Ασχετο: Στο «διάλειμμα» πάμε σινεμά; Και μόνο για κείνη την ατάκα της νεράιδας «εδώ κεντάω τα τραγούδια μου», στην ταινία του Στράτου Στασινού «Πέρα από τη λίμνη», αξίζει το ταξίδι.