Για τις πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις στο Μεξικό, των 100 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων και τους λαϊκούς αγώνες, όπως στην εξεγερμένη Οαχάκα, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του Κόμματος των Κομμουνιστών του Μεξικού και Υπεύθυνο Διεθνών Σχέσεων, που βρέθηκε πριν μερικές μέρες στη χώρα μας προσκεκλημένος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο συνομιλητής μας, αφού ευχαρίστησε το ΚΚΕ, για τη δυνατότητα που του έδωσε να μιλήσει για τους πολιτικοκοινωνικούς αγώνες του λαού του και να γνωρίσει τις εμπειρίες του κινήματος στη χώρα μας, δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Τα κυριότερα σημεία από αυτή τη συνέντευξη παρουσιάζουμε σήμερα.

-- Ξεκινώντας, πείτε μας δυο λόγια για την εξέλιξη του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στο Μεξικό. Τη δημιουργία του Κόμματός σας.

-- Το κόμμα είναι συνέχεια του ΚΚ Μεξικού, που ιδρύθηκε το 1919 και ήταν τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Εχουμε ως αναφορά τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, που άνοιξε τη δυνατότητα στους Μεξικανούς εργάτες να έρθουν σε επαφή με τις κομμουνιστικές ιδέες.

Το κόμμα αυτό ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από τα λενινιστικά χαρακτηριστικά του και της επικράτησης ρεφορμιστικών αντιλήψεων διαλύθηκε τη δεκαετία του '80. Ουσιαστικά, μετά τη δεκαετία του '90 υπήρξε μια διαδικασία συσπείρωσης και αναδιοργάνωσης των κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών, που έβαλε επί τάπητος την ανάγκη της ύπαρξης του κόμματος της Εργατικής Τάξης, που θα παλεύει για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και θα λειτουργεί με τις λενινιστικές αρχές, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό. Ετσι στις 26 Ιούλη του 2003 ιδρύεται το Κόμμα των Κομμουνιστών, αναγνωρίζοντας την παράδοση αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, που έχει ηρωική ιστορία. Σημαντικοί διανοούμενοι καλλιτέχνες συνέβαλαν στη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών, όπως οι Ντιέγκο Ριβιέρα, Νταβίντ Αλβαρο Σικέιρος, Τίνα Μοδότι.

Μεγάλοι ηγέτες του λαϊκού κινήματος ήταν στις γραμμές του κόμματος, όπως ο Χοσέ Γουαδαλούπε Ροντρίγκες, αγροτικός ηγέτης, ο Ερον Προβάλ που δολοφονήθηκαν. Ετσι η σημαία που σήκωσε πριν πολλά χρόνια το προλεταριάτο δεν μπορούσε να εγκαταλειφθεί, γιατί χωρίς την πολιτική οργάνωση του προλεταριάτου δεν είναι δυνατό να γίνουν μετασχηματισμοί και αλλαγές σε καμιά χώρα. Είναι μια ανάγκη όχι μόνο του Μεξικού, αλλά όλων των χωρών του κόσμου.

Σε ό,τι αφορά το εργατικό κίνημα στο Μεξικό, μπορούμε να πούμε ότι σήμερα υπάρχει ένα ρεύμα με ταξικό προσανατολισμό, που παλεύει για την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και αντιπαλεύει την προσπάθεια του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων, αλλά και των εργοδοτών να ελέγξουν τα συνδικάτα και το κίνημα. Είναι ένας αγώνας που είναι σε εξέλιξη, ενάντια στις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις στη βιομηχανία ηλεκτρισμού και τώρα τελευταία υπάρχουν διαμαρτυρίες για την αύξηση κατά 100% από την κυβέρνηση, τις τιμής της «τορτίγιας» - του ψωμιού των Μεξικάνων. Επίσης, αγώνες γίνονται από τους εργαζόμενους στην Κοινωνική Ασφάλιση και την Εκπαίδευση.

Ο πόλος αυτός που συμμετέχει και πρωτοστατεί στους αγώνες είναι δυνάμεις με ταξικό προσανατολισμό και συμμετέχουν στη συμμαχία ριζοσπαστικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων την «Αλλη Καμπάνια» και συγκροτώντας το «Αλλο Εργατικό Κίνημα». Δεν παλεύουν μόνο για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων για μισθούς, για συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά θέτουν το ζήτημα της απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές.

-- Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας στην «Αλλη Καμπάνια».

-- Στο Μεξικό έχουν δημιουργηθεί συνθήκες μεγάλης πόλωσης των από κάτω με τους από πάνω. Δεν υπάρχουν μεσαίες καταστάσεις, ούτε και χώρος για την κλασική σοσιαλδημοκρατία. Ή έχεις θέσεις υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ή θέσεις στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Γι' αυτό απαιτείται μια πλατιά συμμαχία με ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική ταυτότητα χωρίς την οποία είναι αδύνατον να προχωρήσουμε μπροστά.

Είναι στην ημερήσια διάταξη η ανάγκη επαναστατικών αλλαγών. Στη χώρα υπάρχει μια οργάνωση που έχει σημαντική επιρροή στα λαϊκά στρώματα που συσπειρώνει τους ινδιάνικους πληθυσμούς. Από το 1994 ξεσηκώθηκε με τα όπλα εναντίον της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ. Αυτή η οργάνωση είναι ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας (ΕΑΣΖ), που κάλεσε την επαναστατική αριστερά να δημιουργήσει ένα κίνημα που δε θα παλεύει μόνο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, στις κυβερνήσεις και τους θεσμούς αλλά πάνω απ' όλα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, κατανοώντας ότι οι όποιες αλλαγές μπορούν να 'ρθουν αυτές θα είναι μόνο σε ρήξη με το σύστημα.

Αυτό το αντικαπιταλιστικό κίνημα των κάτω, της αριστεράς είναι γνωστό ως η «Αλλη καμπάνια» που αναπτύσσεται σ' όλη την επικράτεια της χώρας, και στα 32 κρατίδια των περίπου 2 εκατ. τετρ. χιλιομέτρων και των 100 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων.

- Πείτε μας, δυο λόγια για τον Εθνικοαπελευθερωτικό Στρατό των «Ζαπατίστας». Γνωρίζαμε πριν μερικά χρόνια ότι η θέση αυτού του κινήματος περιοριζόταν στα ζητήματα των ιθαγενών, στο σεβασμό της κουλτούρας και του πολιτισμού τους, αλλά δε γίνονταν γενικότερες αναφορές.

-- Στο Μεξικό υπάρχουν 12 εκατομμύρια κάτοικοι που είναι Ινδιάνοι και ο ΕΑΣΖ συγκέντρωσε την προσοχή του σε αυτό, στην πάλη για την αυτονομία. Το 2001 έγινε μια μεγάλη πορεία και κινητοποίηση των Ινδιάνων για τα δικαιώματά τους και αυτό που έλαβαν από την κυβέρνηση ήταν μια προδοσία. Ψηφίστηκε ένας νόμος ενάντια στους ινδιάνικους λαούς, ενάντια στην αναγνώριση των δικαιωμάτων τους. Αυτό οδήγησε και τους «Ζαπατίστας» να σκεφτούν αν ήταν δυνατόν να πετύχουν μόνοι τους την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, αν μπορούν να απελευθερωθούν στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Ετσι φτάνουμε στη λεγόμενη 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας της Λακαντόνα (Ιούνης 2005), που υπογράφουν οι «Ζαπατίστας», οι κομμουνιστές και άλλες ριζοσπαστικές οργανώσεις, που καταλήγει ότι δεν μπορούν μόνοι τους οι Ινδιάνοι να φέρουν σε πέρας τον αγώνα τους και ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα στο σύστημα. Απαιτείται να πάρουν μέρος στον αγώνα και άλλοι, όλοι όσοι θίγονται από τον καπιταλισμό, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, άλλα κινήματα. Αυτό είναι ένα πολύ θετικό βήμα του ΕΑΣΖ, που συγκεκριμενοποιεί ότι στο κέντρο της αντικαπιταλιστικής πάλης πρέπει να είναι η εργατική τάξη, όλοι όσοι δεν κατέχουν μέσα παραγωγής. Δηλαδή, έφτασε σε συμπεράσματα πολύ θετικά που δίνουν μια νέα ποιότητα στο μαζικό κίνημα που ξεσηκώνεται σήμερα στο Μεξικό.

-- Η σημερινή πολιτική κατάσταση ποια είναι μετά τις πρόσφατες εκλογές που χαρακτηρίστηκαν από την εκτεταμένη νοθεία και έφεραν στην κυβέρνηση τον Φελίπε Καλντερόν;

- Ο μεγάλος μύθος στο Μεξικό μετά την πτώση του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) που κυβέρνησε πάνω από 70 χρόνια, είναι ότι πια έχει κατακτηθεί η δημοκρατία. Αλλά για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι αποκλεισμένο από τις εκλογές; Είναι η ίδια η δημοκρατία που είναι νοθευμένη. Στις εκλογές του Ιούνη του 2006 η νοθεία έκλεψε τη νίκη από τον υποψήφιο της σοσιαλδημοκρατίας Αντρες Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Αυτό δημιούργησε μια δυσαρέσκεια σε αυτούς που τον ψήφισαν. Η νέα κυβέρνηση Καλντερόν αυτό που προωθεί είναι η πολιτική πυγμής με ανάμειξη του στρατού στην πολιτική ζωή ενάντια στο μαζικό κίνημα όπως συνέβη στο Σαν Σαλβαδόρ ντε Ατένκο και την Οαχάκα.

- Ας εξηγήσουμε λίγο γιατί και ο Ομπραδόρ ήταν ένας υποψήφιος επίσης του κεφαλαίου αλλά πήρε λαϊκές ψήφους.

- Το κόμμα του Ομπραδόρ είναι ένα κόμμα που διεκδικεί την αριστερά, ωστόσο η πολιτική που προωθεί και αυτό φάνηκε και από τη δημαρχία του στην πόλη του Μεξικού, είναι καθαρά νεοφιλελεύθερη. Η μόνη διαφορά με το κόμμα του Καλντερόν, είναι ότι διακηρύσσει ορισμένα μέτρα κοινωνικών παροχών (για την τρίτη ηλικία, τις ελεύθερες γυναίκες, υποτροφίες σε φτωχούς) με την έννοια όμως της ελεημοσύνης. Και αυτό εξηγεί γιατί σημαντικό κομμάτι του λαού τον υποστήριξε. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι είναι αναγκαίες οι αλλαγές, αλλά όχι με ριζοσπαστικό τρόπο. Ωστόσο είναι γεγονός ότι αν προσθέσουμε τις ψήφους του Ομπραδόρ και του Καλντερόν μετά βίας φτάνουν το 50%, πράγμα που δείχνει το μεγάλο ποσοστό της αποχής.

Ο Ομπραδόρ έχει υπογράψει και αυτός τη λεγόμενη «Συμφωνία του Τσαπουλτεπέκ», που προέβλεπε ότι όποιος και να νικούσε στις εκλογές θα έπρεπε να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, συγκεκριμένες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

-- Δώστε μερικά στοιχεία ακόμα γι' αυτήν τη συμφωνία του κεφαλαίου.

-- Εκπρόσωποι του κεφαλαίου και πολιτικοί υπηρέτες τους, σε μια συνάντηση που συντόνιζε ο Μεξικάνος μεγαλοκαπιταλιστής, ιδιοκτήτης της τηλεφωνίας Κάρλος Σλιμ, κατέληξαν ότι ανεξάρτητα από το ποιος θα νικούσε στις εκλογές του 2006, πρέπει να είναι εγγυημένη η συνέχιση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της απελευθέρωσης της οικονομίας για το κεφάλαιο. Δηλαδή, να συνεχιστούν οι περικοπές των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Στην πραγματικότητα, είναι το αληθινό πρόσωπο της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας ως της πραγματικής ταξικής δικτατορίας.

Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι αλλαγές δεν μπορούν να έρθουν από μετασχηματισμούς και μεταρρυθμίσεις του συστήματος, αλλά ότι πρέπει να είναι επαναστατικές, πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Από εδώ πηγάζει και η ανάγκη της ύπαρξης ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος, που θα στηρίζεται σε ξεκάθαρες αρχές.

-- Επιτρέψτε μου ένα ερώτημα. Γιατί το κόμμα σας δε συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, δεν είναι, ένα, ανάμεσα στα άλλα, πεδίο αγώνα;

-- Πρέπει να πούμε ότι εμείς δεν κάνουμε αποχή, γιατί το θεωρούμε ζήτημα αρχής. Υποστηρίζουμε τη θέση του τρίτου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα ούτε απέχουμε από θέσης αρχής από τις εκλογές, ούτε είμαστε οπαδοί τους σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Επιπλέον, πρέπει να κατανοηθεί ότι η λεγόμενη αστική δημοκρατία στο Μεξικό απαγορεύει τη συμμετοχή κομμάτων στις εκλογές που η ταξική τους προσέγγιση έρχεται σε σύγκρουση με το σύστημα.

-- Πώς γίνεται αυτό, πρακτικά;

-- Με βάση τον ομοσπονδιακό νόμο, όποιο κόμμα θέλει να εγγραφεί στην εκλογική διαδικασία πρέπει να δεσμευτεί ότι θα υπερασπιστεί αυτή τη «δημοκρατία». Να δεχτεί τους όρους που βάζει η κυβέρνηση στα κόμματα, τον έλεγχο της εσωτερικής ζωής, ενώ επίσης το Ανώτατο Εκλογικό Ομοσπονδιακό δικαστήριο, μπορεί ακόμα και να αποφασίσει ποιοι θα είναι οι ηγέτες αυτού του κόμματος. Δηλαδή, μιλάμε για μια ανοιχτή επέμβαση στη δημοκρατική ζωή του κόμματος, οποιουδήποτε κόμματος.

Αυτή μας η στάση δε σημαίνει ότι δεν υπερασπιζόμαστε το δημοκρατικό δικαίωμα του λαού στις εκλογές, το να εκλέγονται νόμιμοι εκπρόσωποι του λαού. Στη σημερινή εποχή όπου η κινητοποίηση των μαζών είναι ο χώρος όπου γίνεται ο πολιτικός αγώνας, θεωρούμε ότι αυτό είναι το πεδίο όπου οι κομμουνιστές και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις πρέπει να δραστηριοποιηθούν.

-- Δώστε μας ορισμένα στοιχεία για την οικονομική δομή του Μεξικού, ποια είναι η συγκέντρωση του κεφαλαίου, πώς συνδέεται η αστική τάξη με το διεθνές κεφάλαιο; Υπάρχουν ακόμα γαιοκτήμονες;

-- Το θέμα της γης, ήταν ένα κεντρικό αίτημα της αστικοδημοκρατικής ένοπλης επανάστασης του 1910 - 1917, που με τον αγώνα των Εμιλιάνο Ζαπάτα και Φραντσίσκο Βίγια έγινε κατορθωτό να αποσπαστούν από τους γαιοκτήμονες σημαντικά κομμάτια που διανεμήθηκαν στους αγρότες και δημιουργήθηκαν οι πρώτοι συνεταιρισμοί. Το 1991 με συνταγματική αλλαγή επιτράπηκε ουσιαστικά το ξερίζωμα των αγροτών από τη γη τους, τώρα όχι από γαιοκτήμονες αλλά από μεγάλα συγκροτήματα και κατασκευαστικές πολυεθνικές. Οι κεντρικοί τομείς στην οικονομία της χώρας το πετρέλαιο και η ηλεκτρική ενέργεια βρίσκονται ακόμα και τώρα στα χέρια του κράτους. Με την αστικοδημοκρατική επανάσταση, η αστική τάξη για να αναπτυχθεί προχώρησε σε μια σειρά από εθνικοποιήσεις που οδήγησαν στον έλεγχο κατά 70% της οικονομίας. Στο κράτος ήταν το τραπεζικό σύστημα, η εταιρεία τηλεφωνίας, οι μεταφορές. Ουσιαστικά το κύμα του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του '90, διέλυσε την κοινωνικοοικονομική δομή του Μεξικού, άρχισαν οι ιδιωτικοποιήσεις και η βάση της εθνικής τάξης εξαφανίστηκε, δεν ενδιαφέρεται πια για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ιδιοκτήτης της τηλεφωνίας Κάρλος Σλιμ, που έχει εξαγοράσει τηλεφωνικές εταιρείες στην Κεντρική Αμερική και εξάγει κεφάλαια σε όλη την ήπειρο. Δηλαδή, μιλάμε για μια αστική τάξη που έχει άλλα συμφέροντα και όχι εθνικά. Αλλοι τομείς όπως τα τσιμέντα, η μεταλλουργία είναι δυναμικοί τομείς που συνδέονται άμεσα με το κεφάλαιο των ΗΠΑ.

-- Οι αγώνες του μεξικάνικου λαού όπως και εσείς είπατε φουντώνουν. Η Οαχάκα έγινε ένα σύμβολο της αντίστασης. Πείτε πώς προέκυψε, πώς οργανώθηκε ο λαός; Τι προοπτική υπάρχει;

-- Για να κατανοήσουμε το τι συνέβη στην Οαχάκα, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό που λέει και το όνομα, Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα. Είναι η αυτοοργάνωση του ίδιου του λαού και η συνειδητοποίηση ότι για να γίνει ένας αγώνας πρέπει να δημιουργηθούν τα εργαλεία που θα το επιτρέψουν. Η Οαχάκα είναι μια περιοχή τεράστια, περιλαμβάνει πολλές απομονωμένες κοινότητες και Ινδιάνων που ζουν σε δύσκολες συνθήκες. Ετσι, στην πρωτεύουσα της Οαχάκα, το κίνημα των εργαζομένων στην εκπαίδευση απαίτησε βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, αύξηση των πολύ χαμηλών μισθών, ξεκίνησε απεργία διαρκείας το Μάη του 2006. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν η καταστολή, αλλά οι εκπαιδευτικοί δέχτηκαν μια τεράστια λαϊκή αλληλεγγύη από τα λαϊκά στρώματα (εργάτες, φοιτητές, νοικοκυρές, Ινδιάνους) και αναδείχτηκε ότι κύριος υπεύθυνος είναι η κυβέρνηση, η τοπική. Συγκλήθηκε αρχικά μια μεγάλη λαϊκή συνέλευση έκφρασης αλληλεγγύης στους εκπαιδευτικούς που μετεξελίχτηκε σε συνέλευση του λαϊκού κινήματος με μεγάλη σημασία, που κοντράρεται με την τοπική κυβέρνηση και είναι ικανή να αποτρέψει την άσκηση εξουσίας. Για διάστημα πάνω από 4 μήνες από τον Ιούνη μέχρι τα τέλη Νοέμβρη του 2006, όλη η επαρχία της Οαχάκα παρέλυσε, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ασκήσει καμία εξουσία, δεν μπορούσε να εισπράξει φόρους, είχαν καταληφθεί όλα τα δημόσια κτίρια. Ακολούθησε ένα κύμα βίας πολύ σκληρής. Γιατί το μήνυμα που έστελνε η Οαχάκα στο λαό του Μεξικού είναι ότι είναι δυνατόν να παραλύσει το αστικό κράτος. Οτι αυτό μπορεί να συμβεί σε πανεθνικό επίπεδο. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο έντονης δυσαρέσκειας του λαού, λόγω της νοθείας και ενώ αναπτύσσεται ένα δυναμικό αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστικό κίνημα όπως η «Αλλη Καμπάνια». Η βίαιη, λοιπόν, καταστολή δεν περιορίστηκε στη διάλυση του «στρατηγείου» των εκπαιδευτικών, αλλά έγιναν επιχειρήσεις - σκούπα και εκατοντάδες συλλήψεις, όπου προκειμένου να δυσκολευτεί η αλληλεγγύη του κινήματος, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Επίσης, έγιναν βιασμοί και βασανιστήρια κρατούμενων γυναικών και ανδρών. Το μήνυμα που επιχειρεί να στείλει η κυβέρνηση, είναι ότι όποιος ανακατεύεται στον πολιτικό αγώνα, θα αντιμετωπίζει τέτοιες συμπεριφορές.

Το σημαντικότερο δίδαγμα της Οαχάκα είναι αυτό μπορεί να συμβεί σε όλη τη χώρα. Το βαθύτερο ζήτημα που βάζουμε εμείς οι κομμουνιστές μέσα από το αντικαπιταλιστικό κίνημα της «Αλλης Καμπάνιας» είναι ότι οι αγώνες που εκδηλώνονται μεμονωμένα πρέπει να συντονιστούν. Η Οαχάκα δείχνει το δρόμο. Εφόσον στο λαό έχει κλείσει ο δρόμος των εκλογών, η μόνη προοπτική είναι η κινητοποίησή του, αντίσταση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, μέσα από έναν οργανωμένο τρόπο, που θα ξεπερνάει τον αυθορμητισμό. Αυτό έγινε σε σημαντικό βαθμό στην Οαχάκα. Για παράδειγμα, είχε δημιουργηθεί ραδιοφωνικός σταθμός που συντόνιζε τον αγώνα, δημιουργήθηκαν ομάδες περιφρούρησης του αγώνα, ανώτερες μορφές οργάνωσης. Σε αυτό τον αγώνα πήραμε ενεργά μέρος.

Αυτή η μορφή αγώνα μπορούμε να πούμε ότι διαδόθηκε κυρίως ως αλληλεγγύη και σε άλλες περιοχές της χώρας και πέρασε τα σύνορα των ΗΠΑ, όπου ζουν 20 εκατομμύρια Μεξικάνοι. Είναι σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης που οποιαδήποτε αλλαγή πρέπει να έχει τη συμβολή τους. Και εμείς ως «Αλλη Καμπάνια» έχουμε αρχίσει να οργανωνόμαστε στην άλλη πλευρά των συνόρων να αναδεικνύουμε επίσης το ζήτημα του απάνθρωπου τείχους.

-- Τι προοπτική βλέπετε;

-- Πιστεύουμε ότι στο Μεξικό βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικές εξελίξεις και κοινωνικές αλλαγές. Επιμένουμε ότι αυτό που συνέβη στην Οαχάκα δεν είναι έκπληξη να συμβεί σε οποιαδήποτε περιοχή της χώρας. Και αγώνες τέτοιων διαστάσεων απαιτούν ένα κόμμα καλύτερα οργανωμένο, πιο ισχυρό από ό,τι είμαστε τώρα. Πρέπει το Κομμουνιστικό Κόμμα να ανέβει στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής, είμαστε σε αυτή τη διαδικασία. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε δυναμώσει, ιδιαίτερα η ΚΝ Μεξικού, που αποτελεί σημαντική ρεζέρβα για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα συνολικά.

Αυτή τη στιγμή έχει ολοκληρωθεί η πρώτη φάση της «Αλλης Καμπάνιας», της δημιουργίας ενός ενωμένου πόλου που αυτοπροσδιορίζεται και ξέρει τι σημαίνει ο αντικαπιταλιστικός αγώνας. Αυτόν τον καιρό θα αρχίσει η επόμενη φάση, που είναι η συγκρότηση του Εθνικού Προγράμματος Πάλης (με την έννοια ότι θα ενιαιοποιήσει τον αγώνα σε όλη την επικράτεια). Οι διοικητές των «Ζαπατίστας» θα φύγουν από την περιοχή των Τσιάπας και θα εγκατασταθούν σε όλη τη χώρα δημιουργώντας τις δομές του λαϊκού κινήματος, που θα ξεκινήσει την εξέγερση η οποία θα πάρει ριζοσπαστικό χαρακτήρα.