Στις 18-19 του Μάρτη 2006 πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 2ο Συνέδριο του Κόμματος των Κομμουνιστών του Μεξικού, με κεντρικό σύνθημα «Ενότητα, Επανάσταση και Σοσιαλισμός». Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε εκεί και να γνωρίσουμε από κοντά τη σύγχρονη πάλη αυτού του λαού της Λατινικής Αμερικής, σε μια χώρα που από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό χρησιμοποιείται ως το «μαλακό του υπογάστριο».

Στο συνέδριο, εκτός από το ΚΚΕ, συμμετείχαν αρκετά κόμματα από όλο τον κόσμο. Τα ΚΚ Βιετνάμ, ΚΚ Αργεντινής, Κομμουνιστική Επανίδρυση του Πόρτο Ρίκο, ΚΚ Δανίας Μ-Λ, Κόμμα Εργασίας Γουατεμάλας, ΚΚ Βολιβίας, Περουβιάνικο ΚΚ, Κολομβιάνικο ΚΚ, Πορτογαλικό ΚΚ, Σχέδιο Νέας Αριστεράς της Δομινικανής Δημοκρατίας «Καμάνιο ζει», Πέμπτη Δημοκρατία Βενεζουέλας, FMLN Σαλβαδόρ, Κομμουνιστική Επανίδρυση Ιταλίας. Γραπτά μηνύματα έστειλαν δεκάδες κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και επαναστατικά κινήματα.

Το Κόμμα Κομμουνιστών του Μεξικού (ΚΚΜ) είναι νέο κόμμα, δημιουργήθηκε το Μάρτη του 2003, ως η απόφαση όσων αγωνιστών ήθελαν να υπάρχει κομμουνιστική ταυτότητα, κόμμα της εργατικής τάξης, στηριγμένο στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού. Αρχικά Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού ιδρύθηκε το 1923, αλλά ακολούθησε μεγάλη περίοδος αντιθέσεων και διάχυσής του σε εκλογικούς και πολιτικούς συνασπισμούς και συνεργασίες όπου δε διατηρήθηκε η αυτόνομη δράση του κόμματος, πράγμα που είχε αποτέλεσμα να εξαφανιστεί για πολλά χρόνια η κομμουνιστική ταυτότητα ως τέτοια.

Το ΚΚΜ θεωρεί ότι μόνη δυνατή διέξοδος για τη χώρα είναι ο σοσιαλισμός, προς τον οποίο μπορεί να οδηγήσει η μαζική λαϊκή πάλη, η πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της με την επαναστατική αλλαγή, που θα επανακτήσει την ανεξαρτησία, τον φυσικό πλούτο και θα δώσει δικαιώματα στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Επίσης, θα καταργήσει τις αποικιοκρατικές συμφωνίες με τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και άλλους οργανισμούς, όπως τη Συμφωνία του Ελεύθερου Εμπορίου με την Αμερική και τις συμβάσεις με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Το ΚΚΜ με το συνέδριο αυτό, που είχε το χαρακτήρα της χάραξης τακτικής και στρατηγικής, αποφάσισε να συμπαραταχτεί με τις δυνάμεις που σήμερα συγκροτούν στο Μεξικό έναν άλλο πόλο, συμμετέχοντας στη λεγόμενη Αλλη Καμπάνια, πρωτοβουλία που πρωτοξεκίνησε από τον Εθνικοαπελευθερωτικό Στρατό των Ζαπατίστας.

H «Αλλη Καμπάνια» στηρίζεται στη λεγόμενη 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας της Λακαντόνα, του Αυγούστου του 2005, όπου ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας μαζί με πολλές άλλες οργανώσεις, ανάμεσά τους και το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού, αποφάσισαν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα για τις αλλαγές που είναι απαραίτητες για τα λαϊκά στρώματα της μεγάλης αυτής χώρας (των 106 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου πάνω από τους μισούς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας). Το πρόγραμμα αυτό στηρίζεται στην αντίθεση στο καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του και όχι μόνο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Είναι η εξέλιξη στην άποψη των Ζαπατίστας, που ενώ ξεκίνησαν το 1994 με μια εξέγερση των ιθαγενών ενάντια στο αυταρχικό κράτος και περιόριζαν τα αιτήματά τους στα προβλήματα αυτής της μερίδας του πληθυσμού, συνειδητοποιούν ότι η λύση και των δικών τους προβλημάτων περνάει μέσα από τη λύση των βασικών προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων και των καταπιεσμένων τάξεων. Και συνειδητοποιούν ότι μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον ενιαίο αγώνα των εργατών, των αγροτών και των ιθαγενών με την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που ευθύνονται για την υπανάπτυξη του Μεξικού, την εξάρτηση από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα, την καταλήστευση του φυσικού πλούτου.

Η όλη ιδέα προετοιμάστηκε επί 3 χρόνια, κυρίως στην περιοχή των Τσιάπας και στις αυτόνομες κοινότητες των Ινδιάνων που αναφέρονται σε 350.000 κατοίκους, και όπου δεν αναγνωρίζεται ο νόμος του αυταρχικού κεντρικού κράτους, ενώ υπάρχει σημαντική θετική εμπειρία από την αυτοδιοίκηση που έχει περάσει σε αιρετούς εκπροσώπους και όπου την προστασία των κοινοτήτων έχει αναλάβει ο Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός των Ζαπατίστας.

Στη βάση αυτού του προγράμματος συσπειρώνονται περίπου 3.200 πολιτικές οργανώσεις και κινήματα.

Η Καμπάνια αυτή δεν έχει εκλογικό χαρακτήρα, ούτε συγκεκριμένα για τις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές που πραγματοποιούνται στο Μεξικό στις 2 του Ιούλη του 2006. Οι δυνάμεις που συμμετέχουν στην «Αλλη Καμπάνια» δε συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία θεωρώντας ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα στα λαϊκά στρώματα μιας και όλοι οι υποψήφιοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης ενώ και ο τρόπος που οργανώνεται προϋποθέτει μεγάλα χρηματικά ποσά. Η καμπάνια περιλαμβάνει την περιοδεία του «Υποψήφιου Μηδέν», όπως λέγεται, που είναι ο γνωστός Σουπκομαντάντε - υποδιοικητής Μάρκος, φιλόσοφος, πρώην καθηγητής πανεπιστημίου (όχι ινδιάνος που πήγε στην περιοχή των Τσιάπας και σήμερα είναι ο περιβόητος ηγέτης των Ζαπατίστας) σε όλο το Μεξικό, σε όλα τα κρατίδια, με τη μορφή καραβανιού που επισκέπτεται τις πόλεις και πραγματοποιούνται ανοιχτές συναντήσεις με λαϊκές οργανώσεις σε πολύωρες συζητήσεις, οι οποίες καταλήγουν σε συνόψιση από τον υποδ. Μάρκος. Αυτή την περίοδο και έχοντας περιοδεύσει σε αρκετά κρατίδια το καραβάνι της «Αλλης Καμπάνιας» βρίσκεται στην Πόλη του Μεξικού.

Σύμφωνα με το σχεδιασμό των συμμετεχόντων στην «Αλλη Καμπάνια», μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας αυτής θα καταρτιστεί από όλες τις οργανώσεις το Εθνικό Πρόγραμμα - Σχέδιο Αγώνα. Θα ακολουθήσει μια δεύτερη φάση - περίοδος όπου στελέχη των Ζαπατίστας θα φύγουν από την περιοχή Τσιάπας και θα πάνε να ζήσουν στα κρατίδια εφαρμόζοντας το Σχέδιο αυτό, ενώ θα αρχίσει η αμφισβήτηση του επίσημου κράτους και η δυναμική για τη δημιουργία μιας δεύτερης εξουσίας (λαϊκής - μιλάνε για τη δημιουργία του «εμείς»), πράγμα που σταδιακά θα οδηγήσει στην ανάδειξη μιας λαϊκής κυβέρνησης η οποία θα διεκδικήσει μαζί με το λαϊκό κίνημα την εξουσία από την κυρίαρχη τάξη.

Σε αυτή τη λογική συμβάλλει και το ΚΚΜ θέτοντας ταυτόχρονα το δικό του πρόγραμμα, της πάλης για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Τα κεντρικά πολιτικά κόμματα, που προέρχονται από τη λεγόμενη Μεξικανική Επανάσταση του 1910, στηρίζουν το σύστημα και τις σχέσεις με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μάλιστα, έχουν υπογράψει και τη λεγόμενη Συμφωνία του Τσαπουλτεπέκ, που ανεξάρτητα από το ποιος θα νικήσει τις εκλογές, έχουν δεσμευτεί ότι θα τηρήσουν τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ ενώ και η ντόπια αστική τάξη έχει αποδεχτεί αυτή τη θέση και το μόνο που ρίχνουν ως στάχτη στα μάτια του κόσμου είναι κάποια λεγόμενα κοινωνικά προγράμματα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ελεημοσύνη και υπηρεσίες πτωχοκομείου για τους πιο εξαθλιωμένους.

Σε αυτή τη λογική έχουν συμφωνήσει τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός, Βισέντε Φοξ, όσο και Αντρες Μανουέλ Λόπεζ Ομπραδόρ, που παρουσιάζεται υποτίθεται ως ο αριστερός υποψήφιος, καθώς και άλλοι υποψήφιοι Πρόεδροι, που παρουσιάζονται ως ανεξάρτητοι. Τα κόμματα αυτά με τα αρχικά PAN, PRD, PRI, εξασφαλίζουν τη διαιώνιση του συστήματος και με την εξασφάλιση ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου που αποκλείει φωνές αντίστασης (αφού για να συμμετάσχουν πρέπει να κατεβάσουν λίστες σε ολόκληρη την τεράστια χώρα και για να πάρουν την πανεθνική εγγραφή στις εκλογές πρέπει να καταβάλουν τεράστια οικονομικά ποσά), είναι σίγουρα για τη συνέχιση της εξουσίας που δίνει νέα κέρδη στις πολυεθνικές και στην ντόπια αστική τάξη. Αυτή η πολιτική έχει μετατρέψει το Μεξικό σε χώρα του μαζικού φασόν (οι λεγόμενες μακιλαδόρες, παραρτήματα μεγάλων εταιριών με άθλιες συνθήκες για τους εργαζόμενους) και στέλνει κατά χιλιάδες μετανάστες στην ισχυρή γείτονα(υπολογίζεται ότι 400.000 το χρόνο επιχειρούν να φύγουν).

Το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού, διατηρώντας την αυτονομία του στην οργάνωση και στη δράση του, στηρίζει ενεργά την «Αλλη Καμπάνια» και μέσα από αυτή προσπαθεί να αναπτύξει μια νέα δυναμική που θα δώσει προοπτική στην ανάπτυξη του κινήματος των εργαζομένων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας, στην προοπτική της κατάκτησης μέσα από επαναστατικούς μετασχηματισμούς της λαϊκής εξουσίας για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το ΚΚΜ, πατώντας στην πείρα των αγώνων που αναπτύχθηκαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, του νερού, της Κοινωνικής Ασφάλισης, στους αγώνες των εργαζομένων στην εκπαίδευση και στην Υγεία, συμμετέχει στη μετωπική συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση Μέτωπο Εργαζομένων Αγροτών και Ινδιάνων και τον τελευταίο καιρό δημιουργεί επίσης τις Επιτροπές Προλεταριακής Αμυνας, ως οργάνωση της πάλης «από τα κάτω» όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων σε κάθε χώρο δουλιάς, κατοικίας και εκπαίδευσης.