Και τον θυμάμαι σαν να 'ναι τώρα. Γνωρίστηκα μαζί του τον Οκτώβρη του '94, τότε που όλοι δουλεύαμε στον Περισσό για τη διάσωση του Αρχείου από την καταστροφική πλημμύρα. Πριν καλά καλά ξημερώσει, ο Φαίδων Κρανιάς ήτανε στο πόστο του. Δούλευε πάντα με το χαμόγελο στα χείλια, με αφοσίωση και συνέπεια. Είχε ένα καλό λόγο για όλους. Στο ένα του χέρι κρατούσε πάντα το μπλοκάκι με τα κουπόνια και στο άλλο τον «Ριζοσπάστη». Εφευγε νωρίς γιατί πήγαινε να συνεχίσει το έργο του στα μαγαζιά της Καλλιθέας ζητώντας οικονομική ενίσχυση. Ητανε πρώτος κι ασυναγώνιστος. Κάλυπτε το πλάνο του σχεδόν από την αρχή και συνέχιζε την άμιλλα πρωτοπορώντας. Ηταν η ασχολία και το καμάρι του. Σεμνός και λιγομίλητος, πρώτος και καλύτερος σε όλες τις αγωνιστικές μας εκδηλώσεις, πάντα με αχώριστο σύντροφο στο χέρι το μπλοκάκι.
Και να τι εξομολογείται ο ίδιος: «Είμαι ένας απλός στρατιώτης του Κόμματος, μέσα στις τόσες χιλιάδες. Ωστόσο η συμμετοχή μου στον Λαϊκό Αγώνα σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή μου. Είδα άκουσα και προπαντός έζησα πολλά. Τα βήματά μου στη ζωή και τον αγώνα υπήρξαν πολύ δύσκολα και πολύ διδαχτικά. Γνώρισα επώνυμους κι ανώνυμους ήρωες. Γνήσιους κομμουνιστές, που με το προσωπικό τους παράδειγμα σφράγισαν την ψυχή και τη συνείδησή μου. Χαρακτήρες ακέραιους, φωτεινά ορόσημα στο μαζικό λαϊκό κίνημα, στα δοξασμένα χρόνια της Εθνικής μας Αντίστασης. Αληθινοί Ανθρωποι, αγνοί πατριώτες κι αγωνιστές που είχανε περάσει το στενό γιοφύρι της ζωής από το "Εγώ" στο "Εμείς". Ανθρωποι του χρέους που φρονημάτιζαν τους νεαρούς αγωνιστές, ανάμεσά τους κι εμένα. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων που περιγράφω, αυτοί είναι οι ήρωές μου. Κοντά τους παρελαύνουν αναρίθμητοι άνθρωποι του Λαού, συνεπαρμένοι από τα φλογερά ιδανικά και τον ασίγαστο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και ανεξαρτησία. Μέσα σ' αυτά πορεύτηκα κι εγώ. Ισως κάποια βιώματα και εμπειρίες έχουν κάποια αξία για τους αγωνιστές».