Συνεχίζοντας σήμερα το 5ο οδοιπορικό μας στις φυσικές ομορφιές της Κούβας, μεταφερόμαστε στις κεντρικές επαρχίες του Σιενφουέγκος και του Σάνκτι Σπίριτους και συγκεκριμένα στα νότια παράλιά τους που βρίσκονται στην Καραϊβική Θάλασσα.

Η πόλη του Σιενφουέγκος, το «διαμάντι της Καραϊβικής», όπως τη λένε οι Κουβανοί, βρίσκεται 256 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Αβάνα και η πρόσβαση γίνεται οδικώς, αεροπορικώς και ακτοπλοϊκώς.

Αποτελεί, όπως και πολλές πόλεις της χώρας, έναν πραγματικό αρχιτεκτονικό θησαυρό, με ξεχωριστά κτίρια διαφορετικών ρυθμών και στιλ που αναδεικνύουν και τις επιρροές που δέχτηκε με το πέρασμα του χρόνου με πιο χαρακτηριστική τη γαλλική. Ουσιαστικά, η πόλη χτίστηκε από Γάλλους πλούσιους εποικιστές που έφεραν μαζί τους μια ποικιλία ρυθμών όπως νεοκλασικά, αρτ νουβό, αρτ ντεκό που μπορεί να δει κανείς σε κάθε γωνιά της πόλης.

Στις 22 Απρίλη κάθε χρόνο πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις σε ανάμνηση της επετείου ίδρυσης της πόλης το 1819. Στα αξιοθέατα της πόλης που ξεχωρίζουν περιλαμβάνονται το Παλάτι του Βάγιε, το Παλάτι Φερέρ, το θέατρο Τέρι (όπου το 1920 διέπρεψε ο διάσημος τενόρος Ενρίκο Καρούσο), ο επιβλητικός καθεδρικός ναός στο ιστορικό κέντρο της πόλης, που αποτελεί ένα οικιστικό συγκρότημα 90 εκταρίων με πλατείες και μεγάλους πεζόδρομους. Ακόμα, το Αποικιοκρατικό Μουσείο, η Πλατεία των Οπλων και το Ναυτικό Κλαμπ.

Η πόλη είναι περιτριγυρισμένη από εξαίσια φυσικά τοπία με τεράστια ποικιλία ειδών της χλωρίδας και της πανίδας που προσφέρουν αξέχαστες εκδρομές. Η πολιτιστική ζωή είναι μεγάλη και οι κάτοικοι του Σιενφουέγκος είναι λάτρεις της μουσικής, ιδιαίτερα του ντανσόν όπου και πραγματοποιείται κάθε χρόνο το ομώνυμο Φεστιβάλ.

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από το Σιενφουέγκος, περνώντας στην επαρχία Σάνκτι Σπίριτους, βρίσκεται η πόλη της Τρινιδάδ. Πρόκειται για μια πόλη που αποπνέει ιστορία και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πόλη - μουσείο, ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα. Τα ξενοδοχεία και όλες οι σύγχρονες τουριστικές εγκαταστάσεις έχουν το δικό τους χώρο στο οικιστικό συγκρότημα αλλά δεν παύει να είναι μια κλασική αυθεντική αποικιακή πόλη.

Εχει ανακηρυχτεί από την Ουνέσκο, σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς το 1998, και η παλιά πόλη που ιδρύθηκε το 16ο αιώνα είναι χωρίς αμφιβολία ένας μοναδικός αρχιτεκτονικός θησαυρός σε όλη την αμερικανική ήπειρο. Ολη η ορεινή περιοχή του Εσκαμπράι, οι παραλίες και η φιλοξενία των ανθρώπων, κάνουν αυτή την περιοχή έναν προορισμό που δεν πρέπει να χάσετε, αφού άλλωστε είναι ένα από τα μέρη που περιλαμβάνεται στις περισσότερες προσφορές και τουριστικά πακέτα, είτε στη χώρα μας είτε μετά την άφιξή του στην Κούβα.

Η κεντρική πλατεία αυτής της γραφικής πόλης, όπου διατηρούνται οι παλιοί πέτρινοι δρόμοι και τα καλντερίμια, είναι μια αναδίφηση στο αποικιοκρατικό παρελθόν της περιοχής από την εποχή που τα στρατεύματα του Ερνάν Κορτές προετοιμάζονταν για την κατάκτηση του Μεξικού. Εκεί βλέπουμε ναούς που ίδρυσαν οι Ισπανοί κατακτητές, και το επιβλητικό παλάτι το Κόντε Μπρουνέτ, γνωστό σαν «Ρομαντικό μουσείο», που αποτελεί μια μαρτυρία και ιστορική καταγραφή ενός από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της περιοχής.

Στην πόλη υπάρχουν όλων των ειδών τα μουσεία καθώς και Πολιτιστικά Σπίτια, ενώ ξεχωριστή ατραξιόν είναι το Μπαρ Καντσαντσάρα όπου εκεί ο περιηγητής μπορεί να γευτεί το πολύ λαϊκό και δροσιστικό ομώνυμο ποτό, στα παραδοσιακά πήλινα ποτηράκια και να απολαύσει την παραδοσιακή κουβανική μουσική. Το ποτό Καντσαντσάρα φτιάχνεται από το ντόπιο αγουαρντιέντε (κάτι σαν ούζο από ζαχαρότευτλο) από μέλι, χυμό λεμονιού και νερό. Το ποτό αυτό είναι πραγματικό βάλσαμο για το ζεστό και υγρό τροπικό κλίμα και το συγκεκριμένο μπαρ είναι απαραίτητη και πολύ ευχάριστη στάση για τον επισκέπτη. Εκεί μπορεί να πάρει μια ιδέα από την πλούσια χειροτεχνική τέχνη που στηρίζεται κυρίως στον πηλό.

Ο επισκέπτης δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφτεί, λίγο έξω από την πόλη, τον Πύργο του Μανάκα - Ιζνάγκα, όπου θα μεταβεί με το γραφικό τρενάκι. Χτίστηκε για τους πρώτους επιχειρηματίες που ξεκινάνε τη βιομηχανία της ζάχαρης στο νησί. Είναι ένα μνημείο, ύψους 40 μέτρων, που δεσπόζει στη λεγόμενη Κοιλάδα των Εργοστασίων. Από αυτό, εκτός των άλλων και σύμβολο εξουσίας, οι ιδιοκτήτες γης και των μέσων παραγωγής παρακολουθούσαν όλη τη διαδικασία παρασκευής της ζάχαρης, από τις φυτείες μέχρι τα εργοστάσια. Η κοιλάδα έχει επίσης ανακηρυχτεί σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Πρόκειται για ένα φυσικό μουσείο όπου διατηρούνται τα κουφάρια των εγκαταστάσεων. Είναι το απέραντο «μουσείο της ζάχαρης και του... πόνου», όπως λένε οι ντόπιοι, γιατί συμβολίζει ταυτόχρονα την ανάπτυξη της περιοχής μαζί με τις βάρβαρες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονταν και ζούσαν οι εργάτες - σκλάβοι του 17ου και 18ου αιώνα. Την περίοδο, δηλαδή της μεγάλης «άνθησης» της παραγωγής ζάχαρης, ενός προϊόντος που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα βασικότερα εξαγώγιμα είδη του νησιού διαχρονικά, αν και τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά τις συγκλονιστικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες στην Ευρώπη, η παραγωγή έχει μειωθεί αισθητά, λόγω του συνολικού αναπροσανατολισμού της οικονομίας. Φυσικά, η ζάχαρη είναι μέσα στην ψυχή του κάθε Κουβανού, και αξιοποιείται παντοιοτρόπως, από την ντόπια ποτοποιία - φημισμένα είναι όλα τα είδη ρουμιού - μέχρι τη φαρμακευτική βιομηχανία και την παρασκευή φυσικών φαρμάκων, όπως τα πολύ γνωστά PPG για την καταπολέμηση της χοληστερίνης.

Τα φυσικά τοπία και οι παραλίες με τις σύγχρονες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις θα ικανοποιήσουν τον επισκέπτη και για αξέχαστες στιγμές αναψυχής.

Το οδοιπορικό μας στο μεγαλύτερο νησί στην Καραϊβική, που επιχείρησε να αναδείξει μόνο ένα μέρος από όλα όσα μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί - και φυσικά ο πλούτος του ξεχωριστού αυτού λαού δεν μπορούν να αποδοθούν εύκολα - θα ολοκληρωθεί με τη μεταφορά μας την επόμενη Κυριακή στο άλλο άκρο της χώρας το ιστορικό Σαντιάγκο ντε Κούβα.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ