«Η μάνα δε χάνει». Ο άγραφος νόμος του τζόγου είναι αμείλικτος. Αλίμονο σε εκείνον που θα τον αγνοήσει, θα τον προσπεράσει ή θα δοκιμάσει να τον... αντιμετωπίσει. Αυτό που αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, «Η ζωή και τα εγκλήματα ενός μαφιόζου», ο Joseph (Joe Dogs) Iannuzzi - μαφιόζος που έγινε πληροφοριοδότης, συμμετέχοντας σε τουλάχιστον 11 μεγάλες δίκες στελεχών της Μαφίας - ισχύει για κάθε τυχερό παιχνίδι. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Συνέχεια κούρσες "στήναμε". Ο κόσμος δε φαντάζεται πόσο εύκολα είναι να πλησιάσεις τους αναβάτες, τους προπονητές, ακόμα και αυτούς που κάνουν το ζέσταμα. Τι τα θες, ο ιππόδρομος ήταν πλασμένος για τη Μαφία (...) Είχα πάντως ενθουσιαστεί. Τα σίγουρα στοιχήματα τα λάτρευα». Στη θέση της λέξης Μαφία σχετικά με τον τζόγο μπορεί, ενίοτε, να μπει η λέξη αστικό κράτος, ιδιωτικό κεφάλαιο και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε σχετικά μ' όλους όσοι προάγουν τον τζόγο.

Υπάρχει και άλλος άγραφος νόμος του τζόγου. Το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, που για κάποιον μπορεί να προσφέρει ο τζόγος, μαγνητίζει και πολλούς από κείνους που οι κοινωνικές συνθήκες κάνουν τη ζωή τους σε τέτοιο βαθμό ανασφαλή, ώστε να προσπαθούν μέσω των τυχερών παιχνιδιών να πετύχουν δραστική βελτίωση των συνθηκών τους. Η φτώχεια, αποτελεί έδαφος για να σπρώξει κόσμο στον τζόγο. Υπάρχει και η κατάλληλη διαφήμιση που γίνεται για να ανοίξει δρόμους σ' αυτή την κατεύθυνση.

Στην Ελλάδα ο τζόγος ανήκει και στα χέρια του κράτους και στα χέρια ιδιωτών. Στο κράτος, άμεσα ή έμμεσα, ανήκει το χρηματιστήριο, τα εννέα «τυχερά παιχνίδια» του ΟΠΑΠ, τα τρία κρατικά λαχεία, ο ιππόδρομος. Από εκεί και πέρα τα παιχνίδια είναι αμέτρητα. Το ιδιωτικό κεφάλαιο κερδίζει από τα καζίνο μέχρι και από εικονικές κυνοδρομίες μέσω διαδικτύου. Στο χάος αυτό υπάρχει και ο τηλεοπτικός τζόγος. Από τα τηλεπαιχνίδια «Super Deal» ή «Μεγάλο Παζάρι», που καλλιεργούν τη λογική του εύκολου κέρδους, έως τις τηλεοπτικές μπαρμπουτιέρες όπου συμμετέχεις πληρώνοντας αδρά το κάθε λεπτό της τηλεφωνικής κλήσης.

Η οργάνωση τυχερών τάχα παιχνιδιών, όπως αποκαλούν τον τζόγο, με στόχο το κέρδος του παίχτη, «πατά» στην ίδιο το νόμο κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας που είναι ο νόμος του κέρδους. Με θεμέλιό της την ατομική ιδιοκτησία. Αυτή η συνείδηση, κυρίαρχη στην κοινωνία, δημιουργεί την ψυχολογία της επιδίωξης βελτίωσης της ζωής ακόμη και των φτωχών, μέσω του ατομικού πλουτισμού. Αυτή η κατάσταση ωθεί και τους φτωχούς στον τζόγο. Κατάσταση που πράγματι δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχε πλούτος και φτώχεια, αν δεν υπήρχαν οι ελάχιστοι ιδιοκτήτες του πλούτου από την εκμετάλλευση των πολλών. Που για όσους πέφτουν στον τζόγο, τους παίρνουν και αυτό το πενιχρό εισόδημα από το μεροκάματο. Η διέξοδος δε βρίσκεται στον τζόγο, όπως δε βρίσκεται και στην ατομική λύση. Αλλά στο συλλογικό ταξικό αγώνα για την κατάργηση των αιτιών της εκμετάλλευσης.