Ο φονιάς της Αιτωλοακαρνανίας ενήργησε σαν αιμοβόρο θηρίο. Κυνήγησε ανθρώπους σαν θηράματα κι αφαίρεσε πέντε ζωές αθώων. Η «διαφορά» ανάμεσα στο δράστη και στα θύματα, άνευ σημασίας. Εγκλημα «δι' ασήμαντον αφορμήν», αποφαίνεται η Αστυνομία. Διάβολος με αγγελικό πρόσωπο, ο δολοφόνος. «Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», φιλοσοφούν οι ψυχολόγοι. Πυροβόλησε «εν ψυχρώ», χωρίς ενδοιασμό, δίχως αισθήματα. «Εγκληματική φύση», διαγιγνώσκουν οι ψυχίατροι. Οδηγείται στη Δικαιοσύνη για τα περαιτέρω. «Εφταιγε η κακιά στιγμή», θα πουν οι συνήγοροι. «Εδρασε με δόλον», θα υποστηρίξουν οι κατήγοροι. Η «κοινή γνώμη» παρεμβαίνει. «Στην κρεμάλα, προς παραδειγματισμόν», απαιτούν οι αγανακτισμένοι. «Ψυχραιμία και περισυλλογή» συνιστούν οι γνωστικοί. Τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν μερικές μέρες ακόμα το «σίριαλ» κι ύστερα θα το ξεχάσουν.

Πολλοί ψάχνουν τη «βαθύτερη αιτία». Δε θα τη βρουν ακολουθώντας τις πατημασιές του δολοφόνου στο χωράφι του φονικού και «κλωθογυρίζοντας» στη δίνη του θολωμένου του μυαλού. Δε θα την αντιληφθούν αν μείνουν στο άτομο και δεν επεκταθούν στην κοινωνία. Αν δεν εντοπίσουν τις κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος. Αυτό που ώθησε το δράστη στο αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα είναι η σχέση του με την ιδιοκτησία. Αυτή που θεωρεί ιερή κι απαραβίαστη και νιώθει ότι έχει το δικαίωμα να την υπερασπίζεται με κάθε μέσο και οιονδήποτε τρόπο. Γι' αυτόν η περιουσία έχει μεγαλύτερη αξία απ' όλα, ακόμα και από την ανθρώπινη ζωή. Το τριφύλλι του χωραφιού του δεν ήταν απλώς η βοσκή για τα πρόβατά του, αλλά και τροφή για το «εγώ» του.

Φώναξε «μακριά από την περιουσία μου» και σκότωσε για να την κρατήσει αλώβητη. Γιατί αυτή έχει νόημα για τη ζωή του. Το «δικό μου», απόλυτη έννοια στο μυαλό του, ταυτίζεται με το «Εγώ», καθορίζει το «Είναι» και διαμορφώνει το «Φαίνεσθαι». Ζει με την αγωνία και τον τρόμο πως αν χάσει κάτι, τα χάνει όλα. Και για να μην απωλέσει τίποτε, δε διστάζει ν' αφαιρέσει τα πάντα, ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Είδε τους άτυχους κυνηγούς σαν «εισβολείς» στα «άγια χώματα» της επικράτειάς του. Και το θεώρησε «ασέβεια» και «προσβολή» για τον ίδιο, «απειλή» για το βιος του. Το «ίδιον όφελος», υπέρτατη αρχή του, τον καθοδηγεί τη δράση του. Κι «ο θάνατός σου, η ζωή μου», η πρακτική κατάληξη της θεωρητικής αντίληψής του.

Δε σκότωσε επειδή ήταν «εκ φύσεως εγκληματίας». Δε γεννιέται ο άνθρωπος με εγκληματικά ένστικτα. Αυτά του τα προσδίδει το «περιβάλλον» στο διάβα της ζωής του. Κι είναι η καπιταλιστική ιδεολογία, η οποία κυριαρχεί στην κοινωνία μας, που μεταμορφώνει ανθρώπους σε αιμοβόρα θηρία. Αυτή καθαγιάζει την έννοια της ιδιοκτησίας, αναδεικνύοντάς τη σε υπέρτατη αξία. Αυτή μετατρέπει την κοινωνία σε ζούγκλα. Ο κτηνοτρόφος της Αιτωλοακαρνανίας έφτασε να μισεί και να εχθρεύεται τους συνανθρώπους του, γιατί ποτέ δε συνειδητοποίησε ότι οι πραγματικοί εχθροί του είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται το μόχθο του. Και ποτέ δεν κατάλαβε ότι αξία έχει ο αγώνας για το «κοινό καλό» κι όχι ο ανταγωνισμός για το ατομικό συμφέρον...