Αυτή η ...στασιμότητα, αυτή η ομοιότητα, αυτή η ενιαία ταυτότητα, μοιραίο ήταν να χτυπήσει και το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης! Ιδια γεύση, ίδια βιτρίνα, ίδια πρόσωπα, ίδιος γιγαντισμός! Το φέτος απαράλλακτο με το πέρυσι και το πρόπερσι. Η ουσία, η ανάγκη που γέννησε το φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, η ελληνική ταινία, ο ελληνικός κινηματογράφος, καταχωνιάστηκαν στα μπάζα, με τα οποία θα μπαζώσουν την αναμενόμενη υποθαλάσσια!

Ποιος λογικός άνθρωπος, που όμως βρίσκεται στο 2006 και όχι σε άλλους, και μάλιστα παρωχημένους, αιώνες, θα ισχυριστεί πως το φεστιβάλ καλύπτει κάποια από τις πιεστικές, αλλά και τις αθωότερες ανάγκες της ελληνικής κινηματογραφίας; Κανένας! Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που φτιάχνουμε πρώτα τα στολίδια και μετά τον κορμό! Φτιάχνουμε πρώτα την κόμμωση και ύστερα το κεφάλι που πάνω της θα στηριχτεί η κόμμωση! Αυτό, φυσικά, γίνεται όχι γιατί δεν ξέρουμε από προτεραιότητες, γιατί είμαστε ανοργάνωτοι, σύμφωνα με μια «πονηρή» άποψη για τη φυλή μας! Οχι! Και οργανωτικοί είμαστε και από προτεραιότητες γνωρίζουμε. Ομως...

Σκέφτεστε, λέω σκέφτεστε, το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης να γινόταν σε μια πόλη, σε μια χώρα, όπου θα υπήρχε μια ανώτατη σχολή κινηματογράφου, σοβαρή, βέβαια, και όχι όπως αυτό το απολειφάδι σχολής που λειτουργεί(;) τώρα! Σκέφτεστε στα σχολεία όλων των βαθμίδων της χώρας να γίνονταν μαθήματα Τέχνης; Σκέφτεστε η ντόπια παραγωγή να ήταν σωστά προγραμματισμένη; Να υπήρχε ένας κωδικός και γνωστό το ποσόν για την παραγωγή, τη διαφήμιση, τη διανομή, την προώθηση γενικά της ελληνικής ταινίας; Το οποίο ποσόν, βέβαια, θα έπρεπε να ανταποκρινόταν στις ανάγκες. Και θα έπρεπε να δίνεται έγκαιρα, για να μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός.

Σκέφτεστε, ακόμα, να είχαν παρθεί όλα τα απαραίτητα αντιμονοπωλιακά μέτρα που θα έδιναν προτεραιότητα στην ντόπια παραγωγή και, στη συνέχεια, θα βοηθούσαν την καλή ξένη ταινία; Σκέφτεστε η υποδομή, εργαστήρια, μηχανήματα, τεχνικοί, να βρίσκονταν σε υψηλό επίπεδο; Και σκέφτεστε, τέλος, κάποιους ανθρώπους, κυβέρνηση, υπουργούς, στελέχη, να αγαπούσαν πραγματικά τον κινηματογράφο και όχι τις θέσεις τους; Να είχανε όραμα. Να έβαζαν στόχο ο ελληνικός κινηματογράφος να αποκτήσει φωνή, οντότητα, κύρος, να μιλήσει για τα παλαιά, για τα σημερινά και για τα αυριανά. Και σκέφτεστε, σε κάθε πόλη της χώρας, με περισσότερους από 10.000 κατοίκους, να υπήρχε μια αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων, όπου θα είχε θέση και ο κινηματογράφος;

Του χρόνου προτείνω, για περισσότερο χαβαλέ, το φεστιβάλ να ενταχτεί στις εκδηλώσεις αγροτοτουρισμού! Να ενσωματωθεί με τα εμποροπανηγύρια και το χειμερινό τουρισμό. Ο,τι διαθέτει η κάθε χώρα αυτό και προβάλλει! Live your myth!