Οι αλλαγές του νόμου περί "κράτους πρόνοιας" είναι συντριπτικές και εκατομμύρια οικογένειες έχουν εκτοξευτεί εκτός του "τροχού" - όπως οι κοινωνιολόγοι αρέσκονται να περιγράφουν την αμερικανική κοινωνία. Το ερώτημα που τίθεται, είναι πού; Στην απόλυτη ένδεια...

Πάνω από 20 Πολιτείες των ΗΠΑ έχουν δώσει εντολές να εκπονηθούν μελέτες - έρευνες για τις επιπτώσεις των δραματικών αλλαγών στους πολίτες στα όρια της πολιτειακής τους επικράτειας. Τα πορίσματα των ερευνών κατέδειξαν πολύ καθαρά τη διάρρηξη του "κοινωνικού δικτύου ασφαλείας" από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή το πρόγραμμα "διά της βίας εύρεση οποιασδήποτε εργασίας" και διαγραφή τους από τις λίστες των χρηζόντων δικαιώματος επιδόματος ανεργίας ή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πλέον οι περισσότεροι έχουν εργασία αλλά η εργασία αυτή δεν είναι ικανή ορισμένες φορές να τους εξασφαλίσει ούτε την καθημερινή διατροφή. Κερδίζουν ελάχιστα περισσότερα από αυτά που θα έπαιρναν από τα πετσοκομμένα επιδόματα ανεργίας. Ομως, δεν είναι ικανά να τους κάνουν να ξεπεράσουν το όριο της απόλυτης φτώχειας. Ενώ η περίπτωση να βρεθούν στους δρόμους άστεγοι δεν είναι μακρινή, αν και χαρακτηρίζεται σπάνια. Ενας μεγάλος αριθμός δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις καθημερινές οικονομικές απαιτήσεις μιας οικογένειας, να πληρώσουν το φως, το ηλεκτρικό, ή το νερό. Οσο για πολυτέλειες όπως η αγορά ενός καινούριου ζευγαριού παπουτσιών, είναι για την πλειονότητα "όνειρο μακρινό".

Η τραγική και ζοφερή συνάμα πραγματικότητα, αποτυπώνεται στη μελέτη του ανεξάρτητου αμερικανικού "Κέντρου Νομικής και Κοινωνικής Πολιτικής". "Τα στατιστικά στοιχεία που έρχονται στο Κέντρο, καθημερινά επιβεβαιώνουν αυτή την πραγματικότητα ενώ εμφανίζονται συνεχώς αυξημένα", θα τονίσει ο Μαρκ Γκρίνμπεργκ, μέλος του Κέντρου. Η νομοθεσία για το "κράτος πρόνοιας" αλλάζει συνεχώς, τα όρια "ανοχής" για την ένταξη κάποιου συνεχώς μειώνονται, με ρυθμό τόσο ταχύ, που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Η δυναμική της"ισχυρότερης οικονομίας" του πλανήτη, τα πολύ αυστηρά κριτήρια εύρεσης εργασίας που έχουν εισαχθεί, η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, οι αθρόες περικοπές έχουν μετατρέψει το "αμερικανικό όνειρο" σε εφιάλτη. Εναν εφιάλτη που είναι ακόμα στην αρχή του... αφού ακόμα υπάρχουν οικογένειες που εμπίπτουν στην κατηγορία και έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν τα προνόμια, αν και από το 1994 που περισσότερες από 5.000.000 οικογένειες απολάμβαναν του δικαιώματος, το νούμερο συρρικνώθηκε σε 2,7 εκατομμύρια οικογένειες το 1998. Και οι έρευνες συνεχίζονται... Ωστόσο, η διαφορετική μεθοδολογία για τη συγκέντρωση των στοιχείων και τη στατιστική ανάλυσή τους που χρησιμοποιείται σε κάθε Πολιτεία - τηλεφωνικές, πόρτα - πόρτα, δηλώσεις από τους εργοδότες - δυσχεραίνει τη συγκέντρωση όλων των στοιχείων για να μπορεί να ολοκληρωθεί η εικόνα της κατάπτωσης. Ορισμένοι πιο καχύποπτοι για την πολιτική που ακολουθείται, διαβλέπουν δόλο αφού οι μελέτες έχουν πολύ διαφορετικά στοιχεία άρα και συμπεράσματα, συνηθέστερα ωραιοποιώντας την πραγματικότητα, ενώ η κατάσταση είναι πιο τραγική. Οσο για τα κενά μεγάλου αριθμού πολιτών, αυτών που δεν αναφέρονται γιατί δε βρίσκονται και άρα αλλοιώνουν σημαντικά την εικόνα, τονίζουν ότι ακριβώς αυτό είναι το πιο ενδεικτικό της κατάστασης, διότι αυτοί που δε βρίσκονται πουθενά αντιμετωπίζουν και τα μεγαλύτερα προβλήματα αφού μπορεί ήδη να έχουν βρεθεί στους δρόμους.

Οι περισσότεροι τονίζουν ότι ακόμα και αυτοί που δουλεύουν βρίσκονται πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας και μια λύση θα ήταν η υψηλότερη φορολόγηση ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων δεδομένης της πολύ ισχυρής οικονομίας ούτως ώστε οι Πολιτείες να έχουν στη διάθεσή τους να δαπανήσουν περισσότερα χρήματα στους μηέχοντες τα προς το ζην. Εντούτοις, η απάντηση από τα επίσημα χείλη είναι αποστομωτική: "Φιλοδοξία του προγράμματος ήταν να γίνουν οι φτωχοί της πρόνοιας... φτωχοί εργαζόμενοι και ίσως να τους δώσουμε μία ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Το πρόγραμμα δεν πρόκειται να μεταμορφώσει τους φτωχούς της πρόνοιας σε μέση τάξη και δεν πρέπει να το εξετάζουμε έτσι", δήλωσε ο Τζακ Τουίντι της Εθνικής Επιτροπής για τις Πολιτειακές Νομοθεσίες.

Χρ. Μ.